Βρισκόμαστε ήδη στον τρίτο μήνα από την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν και τα μυστήρια παραμένουν μυστήρια: Πρώτον, ο δικτάτορας του Ιράκ δεν έχει εντοπιστεί ακόμη, παρότι υποτίθεται ότι τον αναζητεί μανιωδώς ο πολυπληθέστερος και καλύτερα εξοπλισμένος κατασκοπευτικός μηχανισμός του πλανήτη, και παρότι ο ίδιος ήταν ο υπ’ αριθμ. 2 καταζητούμενος άνθρωπος στον κόσμο, μετά τον επίσης άφαντο Οσάμα μπιν Λάντεν. Δεύτερον, δεν έχει βρεθεί μέχρι στιγμής ούτε κόκκος των χημικών, βιολογικών και πυρηνικών όπλων, παρότι υποτίθεται πως η εισβολή έγινε εξαιτίας της απειλής για την ανθρωπότητα που συνιστούσε η ύπαρξή τους, και παρότι η «κακοποιός» χώρα βρίσκεται καιρό τώρα στην απόλυτη (ερευνητική και άλλη) δικαιοδοσία των κατακτητών της. Τρίτον, δεν περνάει μέρα χωρίς να εκδηλωθεί μία τουλάχιστον επίθεση εναντίον των αμερικανικών και βρετανικών στρατευμάτων, παρότι υποτίθεται ότι σύμπας ο πληθυσμός της χώρας θα υποδεχόταν με αισθήματα ευγνωμοσύνης τους αυτόκλητους απελευθερωτές του.
Είναι σχεδόν άγνωστος αυτός ο πόλεμος που άρχισε ακριβώς μόλις έληξε ο «επίσημος». Οι εκατοντάδες δημοσιογράφοι και οι αναρίθμητες κάμερες των ειδησεογραφικών πρακτορείων και των τηλεοπτικών σταθμών αποσύρθηκαν μόλις κρημνίστηκαν τα αγάλματα και τελείωσε το καλά σκηνοθετημένο «παιδαγωγικό» θέαμα. Ο,τι μαθαίνουμε λοιπόν καταγράφεται με τους όρους του αστυνομικού δελτίου και όχι του πολιτικού-στρατιωτικού ρεπορτάζ, θαρρείς και πρόκειται για επεισόδια που αφορούν παραβάσεις του κοινού ποινικού δικαίου και όχι για ενέργειες αντιστασιακού χαρακτήρα.
Δεν είναι βεβαίως τυχαία ή άμοιρη σκοπιμοτήτων αυτή η αντιμετώπιση. O κ. Ντόναλτ Ράμσφελντ αποσαφήνισε έγκαιρα ότι «η αντίσταση που συναντούν οι αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ προέρχεται κυρίως από τρομοκράτες και εγκληματίες». Ουδεμία έκπληξη. Εφόσον τρομοκράτες χαρακτηρίζονταν και οι Ιρακινοί στρατιώτες που δεν παραδίδονταν με την πρώτη βόμβα, η ίδια δολιότατη ετικέτα πρέπει να επικολληθεί και σε όσους έχουν κάθε λόγο να μην αναγνωρίζουν σαν ελευθερία την κατάκτηση και σαν δημοκρατία την αποικιοκρατία.