Μέσα στο λιοπύρι οι εργάτες ξηλώνουν λαμαρίνες και απομακρύνουν ό,τι περιττό στον παλιό σταθμό του Ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι. Τους παρακολουθούν οι επιβάτες, που ιδρώνουν και αυτοί μέσα στα βαγόνια που αχνίζουν, καθώς οι συρμοί διέρχονται δίχως στάση στο Μοναστηράκι με κατεύθυνση την Κηφισιά. Εχουν συνηθίσει πια οι Αθηναίοι τις διαρκείς αλλαγές στις καθημερινές συνήθειές τους όσο διαρκούν τα έργα και -πού θα πάει- θα φτιάξει η ζωή τους… Σειρά, τώρα, πήρε και το Μοναστηράκι, μετά το Θησείο, για να μιλήσουμε για τους παλιούς, ιστορικούς σταθμούς της γραμμής. Οι παλιοί σιδερένιοι πράσινοι στύλοι θα διατηρηθούν αλλά ο νέος άνεμος θα περάσει και θα σβήσει σαν μία γομολάστιχα ό,τι πάλιωσε. Το παλιό Μοναστηράκι υπηρέτησε την Αθήνα για πολλές δεκαετίες και τώρα δίνει τη σκυτάλη στη νέα εποχή.
Στην πλατφόρμα με κατεύθυνση τον Πειραιά μπορεί κανείς να δει τις εργασίες. H παλιά εμαγιέ επιγραφή «Μοναστήριον» είναι ένα σήμα της παλιάς Αθήνας και ίσως αυτή θα έπρεπε να διατηρηθεί, αν όχι, να διασωθεί και να παραδοθεί όπου δει. O τοίχος ξεφλουδισμένος, μουτζουρωμένος. Από πάνω γέρικες συκιές ρίχνουν σκιά πάνω σε λαμαρίνες που ξηλώνονται. Και δίπλα, σαν μικρές ακροπόλεις, μερικά παλιά πέτρινα σπίτια, απεριποίητα αλλά συμπαθή, κρυφοκοιτούν τις ράγες. Θα μείνουν έτσι, ερειπωμένα, άραγε; Μάλλον θα καλλωπισθούν και αυτά όταν έρθει η ώρα.
Προς το παρόν έχουμε τον χρόνο να παρακολουθήσουμε το παλιό Μοναστηράκι καθώς γλιστράει μέρα με τη μέρα στη λήθη. Είχε φθάσει σε ένα πολύ κακό επίπεδο συντήρησης, είναι η αλήθεια, αλλά αποτέλεσε ένα κομμάτι της Αθήνας του 20ού αιώνα.
Τώρα, με ανυπομονησία περιμένουμε τη νέα μορφή του σταθμού που θα ταιριάξει με τη γραμμή 3 του μετρό. Και εν αναμονή, βεβαίως, της αποκάλυψης της κοίτης του Ηριδανού. Εχουμε πολλά καινούργια και ελπίζουμε θαυμαστά να δούμε ακόμη στο Μοναστηράκι…