Το έτος 2010 απέχει χρονικά από σήμερα όσο και το 2004 από το 1997, όταν η Αθήνα ανέλαβε την υποχρέωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Στη διάρκεια αυτών των επτά ετών έγιναν πολύ λιγότερα από όσα προδιέγραφαν οι προσδοκίες της δεκαετίας του ’90. H επισήμανση αυτή αφορά την ποιότητα της καθημερινής ζωής και την εμφάνιση της πόλεως των Αθηνών που ακόμη παρουσιάζει όψεις βαθιάς υπανάπτυξης. Είναι πολλοί όσοι ανησυχούν για την μετά το 2004 εποχή, καθώς θα έχει εκλείψει το κίνητρο και είναι γνωστό ότι ελάχιστοι Ελληνες μπορούν να δουλεύουν μεθοδικά χωρίς την απειλή ενός ασφυκτικού χρονοδιαγράμματος. Υπάρχει όμως ο αντίλογος που λέει ότι αν η Αθήνα είχε αναλάβει τους Ολυμπιακούς του 2012, τότε, ναι, πράγματι θα υπήρχε ο χρόνος να μεταμορφωθεί η Αττική σε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που είναι τώρα. Και ότι, δηλαδή, μπορεί η Αθήνα να επανεφεύρει στόχους και να ορίσει κίνητρα.
Είναι αλήθεια ότι ο στόχος για την Αθήνα δεν μπορεί να είναι πλέον μόνον οι Ολυμπιακοί. Για τους Αγώνες ό,τι έγινε, έγινε. Δηλαδή, θα ολοκληρωθούν ορισμένα έργα, θα βελτιωθεί η συγκοινωνιακή δομή της πόλης, πήρε και ο Δήμος αυτό το πολύ ελπιδοφόρο δάνειο και θα ευπρεπιστεί η πόλη όσο μπορεί μέσα σε 12 μήνες. Στη διάρκεια των Αγώνων, η Αθήνα θα έχει μια άριστη και μοναδική ευκαιρία να παρουσιάσει ένα χαμογελαστό πρόσωπο. Εκεί είναι ένα κρίσιμο θέμα. Γιατί, η επένδυση των ημερών εκείνων θα μετρήσει για τα επόμενα χρόνια.
Στόχος λοιπόν για την Αθήνα είναι το μέλλον. Με ρεαλιστική τοποθέτηση σε έναν ορίζοντα 7-10 χρόνων, η ελληνική πρωτεύουσα καλείται να αποφασίσει αν θέλει να ανήκει στην πραγματική Ευρώπη. Γιατί σήμερα παραπαίει μεταξύ Βαλκανίων και Μέσης Ανατολής με άρωμα μεσογειακής Ευρώπης κατά τόπους. Αυτή είναι η αλήθεια και όποιος δεν θέλει να τη δει, καλείται να περπατήσει στο παλιό ιστορικό τρίγωνο ή στη διαδρομή προς το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ή να πάρει το τρένο και να πάει στον Πειραιά, κ.ο.κ. Οπως είναι σήμερα η Αθήνα, εν έτει 2003, δεν έχει να παρουσιάσει καμία σημαντική βελτίωση πέραν της προσδοκίας ότι αυτοί οι μαγικοί Αγώνες θα επιδράσουν θαυματουργά. Για να είμαστε ρεαλιστές, μέσα σε διάστημα 12 μηνών μπορούν να γίνουν πράγματι πολλά, αλλά αυτά θα είναι επιφανειακά.
Ας πάρουμε, π.χ, το θέμα του πρασίνου… H δήμαρχος Αθηναίων έχει δεσμευθεί ότι θα βελτιώσει την εικόνα της πόλης και σε αυτό το σημείο, στο οποίο, μάλιστα, και πολύ σωστά, δίνει προτεραιότητα. Το ζήτημα όμως είναι πέραν των αρμοδιοτήτων της όποιας δημοτικής αρχής, είναι βαθύτατα πολιτισμικό (και κατ’ επέκτασιν πολιτικό) και έχει να κάνει με το γεγονός ότι η καθημερινή ιεραρχία του μέσου Ελληνα περιλαμβάνει με ενθουσιασμό την τηλεόραση και το ξεφύλλισμα περιοδικών αλλά με κανένα τρόπο το φυσικό και αισθητικό περιβάλλον. Γιατί, αν θέλουμε να μιλήσουμε για πράσινο ας μας πει κάποιος ποια ήταν η αξιοποίηση του Πάρκου του Πύργου της Βασιλίσσης στη Δυτική Αθήνα, πότε έγινε ένα διεθνές συνέδριο για τη βελτίωση του περιβάλλοντος της Αττικής, πότε προβλέπεται η αναδάσωση της κατάξερης περιοχής του Σουνίου και του Λαυρίου αλλά και του όρους Αιγάλεω; Αλλά για όλα αυτά απαιτείται σοβαρός προγραμματισμός σε βάθος δεκαετιών και δεν βρίσκεται κανείς να εμπνεύσει και να συσπειρώσει γύρω του όσους πασχίζουν για όλα αυτά. H σωστή υπηρεσία προς τον πολίτη, και εφόσον μιλάμε για την Αθήνα και την απελπιστική κατάστασή της κάθε καλοκαίρι, είναι η δημιουργία συνθηκών τέτοιων που να επιτρέπουν τη βελτίωση του μικροκλίματος της πόλης αλλά και τη δημιουγία ενός αέρα ψυχικής ανάτασης. Να πιστέψει ο πολίτης ότι αυτή η πόλη έχει ένα στόχο και ότι θέλει να πετύχει.