Χωρίς να ισχυρίζεται κανείς πως ο προτεινόμενος από την κυβέρνηση εκσυγχρονισμός του εκλογικού συστήματος, πέρα και άσχετα από τις όποιες ενδεχόμενες μικροπολιτικές «προεκλογικές» σκοπιμότητες υποκρύπτει η χρονική στιγμή που εκδηλώθηκε η κυβερνητική πρωτοβουλία, δεν έχει «αυτόνομο» ενδιαφέρον ή ότι πράγματι το σύστημα δεν χρειαζόταν μια επί το «δημοκρατικότερον» και σύμφωνα με τις συνθήκες της εποχής «αναβάθμιση» (εμείς, μάλιστα, θα προτείναμε μια διακομματική συνεννόηση που να εξασφαλίζει ότι ο εκλογικός νόμος θα έχει μια διάρκεια πέραν των δύο κυβερνητικών θητειών – δεν είδαμε να διαπιστώνεται «δημοκρατικό έλλειμμα» στις ευρωπαϊκές χώρες που διατηρούν σχεδόν πάγια εκλογικά συστήματα…), η αλήθεια είναι -και τη διαπιστώνει κανείς στις συζητήσεις των κοινωνικών συναναστροφών- ότι δεν αποτελεί TO θέμα για τον πολύ κόσμο. Και στον βαθμό που τον απασχολεί, το ενδιαφέρον του εστιάζεται (ιδίως στην επαρχία), όπου η σχέση πολιτευτή – ψηφοφόρου είναι πιο κοντινή και «οικεία»…) στις τυχόν αλλαγές που μπορεί ένας νέος νόμος να επιφέρει ως προς το μέγεθος της εκλογικής περιφέρειας και του «τρόπου» (σε νομούς και περιφέρειες) εκλογής των βουλευτών, αλλά κυρίως στο «τι πάει να κάνει το ΠΑΣΟΚ προτείνοντας λίγο πριν από τις εκλογές νέο εκλογικό νόμο;», έστω και αν εκ των πραγμάτων ο νόμος που θα προκύψει δεν πρόκειται άμεσα να εφαρμοσθεί… Είναι ο μύθος(;) της πολιτικάντικης σκοπιμότητας που επικρατεί της πραγματικής ανάγκης ή ακόμη και των «αγνών προθέσεων»!
Ο κόσμος εξακολουθεί πρωταρχικά να ενδιαφέρεται για τα προβλήματα αυτής της χιλιοειπωμένης έρμης και… γκρίζας «καθημερινότητάς» του (γι’ αυτό, άλλωστε και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εστιάζει εκεί την κριτική και την πίεση που ασκεί στην κυβέρνηση – ξέρει πως αυτός ο «λόγος» έχει απήχηση στην κοινωνία, ακόμη και όταν δεν συνοδεύεται από πλευράς της από συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις και πολιτικές που αυτή ως κυβέρνηση θα εφαρμόσει…) και μικρή σημασία δίνει (σίγουρα μικρότερη από εκείνη που αντικειμενικά δικαιούνται…) στα λεγόμενα «μεγάλα θέματα», στα οποία η κυβέρνηση (ιδίως το τελευταίο εξάμηνο) στηρίζει την επιχειρηματολογία της για να αποδείξει πως «γίνεται έργο».
«Πεζά» προβλήματα!
Και δεν μιλάμε μόνο, αναφερόμενοι στην «καθημερινότητα», στα μεγάλα προβλήματα, που αναδεικνύονται «πρωταθλητές» της αγωνίας της κοινωνίας σε όλες τις δημοσκοπήσεις (πρώτο και «καλύτερο» αυτό της ανεργίας, που διεκδικούμε «χρυσό» σε πανευρωπαϊκό επίπεδο -ιδίως μεταξύ των νέων ανθρώπων που με τα πανεπιστημιακά και άλλα πτυχία υπό μάλης αναζητούν εναγωνίως την ΟΠΟΙΑ δουλειά- της ακρίβειας, της οικονομικής κατάστασης όχι στους «δείκτες», αλλά σε οικογενειακό επίπεδο, της υγείας, της παιδείας, της κοινωνικής πρόνοιας κ.λπ.), αλλά και στα «πεζά», μικρά και κατά καιρούς προκύπτοντα. Ολα δείχνουν ένα κράτος που μετέχει μεν στην «πρώτη ταχύτητα» της ευρωπαϊκής οικογένειας, αλλά αδυνατεί δεκαετίες ολόκληρες να διεκδικήσει όχι μόνο την ουσιαστική «ισοτιμία» του καθημερινού βίου των πολιτών του με εκείνο των υπολοίπων χωρών-μελών της E.E., αλλά ακόμη και την ορατή και «αποτιμητέα» προσπάθεια πραγματικής σύγκλισης προς αυτόν, σε διάστημα που δεν θα ξεπερνά το… προσδόκιμο ζωής των σημερινών Ελλήνων εφήβων!
Εριξε την περασμένη χειμερινή περίοδο ο καλός Θεός νερό… με το τουλούμι στην Ελλάδα, που μπορει μεν να μας «έπνιξε» (γιατί επιμένουμε να μπαζώνουμε ρέματα, να φτιάχνουμε δρόμους -ακόμη και «υπερσύγχρονους»!- χωρίς αγωγούς ομβρίων, να διαθέτουν οι πόλεις μας απαρχαιωμένα αποχετευτικά δίκτυα, να… «μπαζώνουμε» ποτάμια και φυσικές απορροές προσπαθώντας να κατασκευάσουμε έργα «από την ανάποδη» όπως στον Κηφισό!) και να… έφυγε η Ελλάδα κάτω από τα πόδια μας λόγω κατολισθήσεων, επειδή τα «μεγάλα» έργα τα φτιάχνουμε πρόχειρα και δίχως μελέτες, αλλά τουλάχιστον είχαμε την προσδοκία πως «το καλοκαίρι δεν θα διψάσουμε»!
Και ήρθε το καλοκαίρι και όχι μόνο εμφανίσθηκαν πάλι τα ίδια φαινόμενα λειψυδρίας στις γνωστές προβληματικές περιοχές (και ιδίως τα νησιά μας, τα… τουριστικά νησιά μας – τρομάρα μας!), αλλά και επιβαρυμένα! Χρόνια ολόκληρα μιλάνε οι «αρμόδιοι» για την ανάγκη δημιουργίας υποδομών που θα «κρατούν» τα νερά και δεν θα τα αφήνουν να πηγαίνουν χαμένα στη θάλασσα, για κατασκευή «φραγμάτων» στις προβληματικές περιοχές και ιδίως στα άνυδρα νησιά και δεν έχει γίνει σχεδόν ΤΙΠΟΤΕ! Κάθε χρόνο οι ίδιες και ίδιες εξαγγελίες – όπως η προχθεσινή του γραμματέα του ΥΠΕΧΩΔΕ ότι «λίαν προσεχώς» θα κατατεθεί νομοσχέδιο για τη δημιουργία Ενιαίου Φορέα Διαχείρισης Υδάτων…
«Εθνικό ζητούμενο» το αυτονοήτο!
«Λίαν προσεχώς», κι ας… «παίζει» αυτός ο ενιαίος φορέας για χρόνια και χρόνια! Κι ας έχει προτείνει μελετημένα και υπεύθυνα η ΕΥΔΑΠ το ΠΩΣ και το γιατί είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρχει ακριβώς «εθνικού επιπέδου» διαχείριση των (έτσι κι αλλιώς ελλειμματικών…) υδάτινων πόρων μας, κι όχι ο κάθε δήμος (παλιά και οι… κοινότητες!) ή νομός να «διαφεντεύουν» με τοπικιστικά και αντιεπιστημονικά μέσα το πολύτιμο νερό! Να ανατεθεί στην εταιρεία η ευθύνη για την ύδρευση των καλλιεργειών, με σύγχρονους τρόπους «στάγδην», (που θα επιφέρουν οικονομία στην αγροτική κατανάλωση, που «ρουφάει» το 80% των ετήσιων αναγκών σε νερό, της τάξεως του… 90%) και να σταματήσει επιτέλους η σπατάλη με τις «πομώνες» που εκτοξεύουν εκατομμύρια κυβικά στον αέρα – και μάλιστα ντάλα μεσημέρι με αποτέλεσμα να εξατμίζεται…
Τόσα (χαμένα…) χρόνια «μελετάνε» μια αυτονόητη λύση – και σίγουρα, ακόμη κι αν «λίαν προσεχώς» περάσει στη Βουλή νόμος, μέχρι να αρχίσει η ουσιαστική και μελετημένη εφαρμογή του, θα περάσουν κάμποσα χρόνια ακόμη!
Καλή και χρήσιμη είναι η πετυχημένη ελληνική προεδρία στην E.E., αλλά πιο… καλό και χρήσιμο (και πάντως για την κυβέρνηση θα «βάραινε» περισσότερο στην εκτίμηση του κόσμου!) θα ήταν να αποκτήσει επιτέλους αυτό το κράτος μια λειτουργούσα και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση – ο καθημερινός βραχνάς του πολίτη που αναγκάζεται να έρθει σε κάποιου είδους συναλλαγή με το «Δημόσιο»! Βαρεθήκαμε να μετράμε νόμους, «επαναστάσεις» και «βαθιές τομές» που… εκσυγχρονίζουν αυτήν την άτιμη δημόσια διοίκηση – από το 1981, το ΠΑΣΟΚ μόνο έχει κάνει πάνω από οκτώ τέτοιους «εκσυγχρονισμούς», τα αποτελέσματα των οποίων τα βιώνουμε καθημερινά…
Ανακοίνωνε, πριν από λίγες μέρες, με την έκδηλη ικανοποίηση χαραγμένη στο πρόσωπό του, ο υπουργός Δημόσιας Διοίκησης Κώστας Σκανδαλίδης όχι μόνο την αύξηση των «Κέντρων Εξυπηρέτησης Πολιτών» (τα 1.000 θα φθάσουν στο τέλος του 2003!), αλλά και τη διεύρυνση των «εργασιών» που θα διεκπεραιώνουν υπέρ του πολίτη – κάπου… 800 «διαδικασίες»! Από την έκδοση πιστοποιητικών γεννήσεως, μέχρι καταθέσεις δηλώσεων ΦΠΑ και διανομής συντάξεων! Σ’ ένα πρώτο επίπεδο, καλά κάνει βεβαίως και… επαίρεται για το μέτρο των «ΚΕΠ» η κυβέρνηση, επειδή κάνουν τη ζωή των πολιτών λιγότερο… τραυματική κάθε φορά που θα πρέπει να μπλέξουν στον κυκεώνα της γραφειοκρατίας και της δημόσιας διοίκησης – αλλά να… το ψάξουμε λίγο το θέμα, να δούμε πίσω από τη «βιτρίνα» τι πραγματικά κρύβεται;
Το κράτος… «θέλει τον μεσάζοντά του»!
Για όλες αυτές τις «υπηρεσίες» που (ως «μεσολαβητής», ε;) προσφέρουν στους πολίτες τα ΚΕΠ, υπάρχουν εδώ και… δεκαετίες ειδικά συστημένες και «λειτουργούσες» δημόσιες υπηρεσίες – εφορίες, αστυνομίες, νομαρχίες, συνταξιοδοτικοί οργανισμοί, ταχυδρομεία και πάει λέγοντας! Αν αυτές οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούσαν κανονικά, όπως σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (στις οποίες η «επαφή» του πολίτη με το Δημόσιο γίνεται με ένα τηλεφώνημα ή την αποστολή ενός φαξ, δίχως ουρές, ταλαιπωρία, «φακελάκια» και ρουσφέτια – και στο άψε σβήσε γίνεται η δουλειά!), θα προέκυπτε λόγος δημιουργίας ενός άλλου, «παράλληλου» κράτους – μεσολαβητή… στις κρατικές υπηρεσίες για να κάνουν τη δουλειά τους και να εξυπηρετείται ο κόσμος.
Δεν θα ‘ταν πιο λογικό το κράτος αντί να στήνει υπηρεσίες «διαμεσολάβησης»… με τις άλλες υπηρεσίες τους κράτους, να αναδιοργανώσει σωστά και αποτελεσματικά τις κανονικές του υπηρεσίες; «Αδυναμία» (και έλλειψη θέλησης – γιατί το Δημόσιο αποτελεί «ιστό πολιτικής εκμετάλλευσης» για κάθε κυβέρνηση!) δεν υποδηλοί αυτή η δημιουργία «κράτους… παρά το κράτος» -στο οποίο μάλιστα θα… προσληφθούν συνολικά και 5.000 άτομα να «πλουτίσουν» την ήδη επιβαρυμένη δημοσιοϋπαλληλία που εμείς ακριβοπληρώνουμε; Και αυτή την ομολογούμενη στην πράξη αδυναμία και ολιγωρία τη… διαφημίζουμε ως «εκσυγχρονισμό»;
Εχουμε «δημόσια παιδεία», αλλά επειδή ομολογούμε ότι υπολειτουργεί και δεν αποδίδει, όλοι (και πρώτη και καλύτερη η Πολιτεία)! έχουμε στήσει δίπλα της και την… «παραπαιδεία», τα φροντιστήρια που αποτελούν για το σύστημα εκπαίδευσης «εκ των ων ουκ άνευ»! Εχουμε (πολυτελέστατη και πανάκριβη!) δημόσια διοίκηση, αλλά επειδή ομολογούμε πως δεν λειτουργεί και καταταλαιπωρεί τον κοσμάκη, φτιάχνουμε δίπλα της και την «παραδημόσια διοίκηση», που αντί για ομολογία αποτυχίας, διαφημίζεται ως «εκσυγχρονισμός» – και το χειρότερο: έτσι όπως είναι τα πράγματα, όντως είναι!
Αλλά γι’ αυτά τα «μικρά», τα «καθημερινά» ποιος… αδειάζει να νοιαστεί;