Αυτές τις ημέρες έχει ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς στελέχη των δύο μεγάλων παρατάξεων να διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Το ενδιαφέρον δεν οφείλεται, βεβαίως, στην ντρεσαρισμένη ρητορική τους, αλλά στο γεγονός ότι και οι δύο πλευρές αποφεύγουν να αναφερθούν στην «ταμπακέρα», που εν προκειμένω δεν είναι τίποτα άλλο από κομματικές σκοπιμότητες.
Τα μέτρα υπέρ της διαφάνειας που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, ήταν αποτέλεσμα της κρίσης που αντιμετώπισε τις ημέρες του Πάσχα και όχι προγραμματικών δεσμεύσεών του. Οσοι, άλλωστε, διαθέτουν λίγη μνήμη, θυμούνται ότι μέχρι πρότινος ο Κ. Σημίτης ουσιαστικά δεν αναγνώριζε ότι υφίσταται πρόβλημα διαπλοκής και είχε επανειλημμένως αρνηθεί να συζητήσει τη λήψη μέτρων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι το κλίμα που τον υποχρέωσε να αλλάξει ρότα. Οι προθέσεις, όμως, έχουν σημασία μόνο για την πολιτική του αξιολόγηση. Οταν κρίνεται η επίπτωση των όποιων μέτρων στην ποιότητα των δημοκρατικών θεσμών είναι μάλλον αδιάφορες. Η ιστορία, άλλωστε, είναι γεμάτη από περιπτώσεις που υπό την εκβιαστική πίεση των πραγμάτων πραγματοποιήθηκαν βαρυσήμαντες μεταρρυθμίσεις και αντιστρόφως από περιπτώσεις καλών προθέσεων, που κατέληξαν σε τραγωδίες.
Με την εκδίωξη του Κ. Λαλιώτη, ο Κ. Σημίτης προσπάθησε να διασκεδάσει την κόπωση που έχει προκαλέσει στην κοινωνία η μακρόχρονη διακυβέρνηση. Με τα μέτρα υπέρ της διαφάνειας προσπάθησε να διασκεδάσει την διάχυτη εντύπωση της κοινής γνώμης ότι πολλοί «πράσινοι» έχουν υποκύψει στις σειρήνες του εύκολου πλουτισμού. Τέλος, με την προωθούμενη αλλαγή του εκλογικού συστήματος προσπαθεί να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού αφ’ ενός για να ευνοήσει μελλοντικά κομματικούς σχεδιασμούς και αφ’ ετέρου επειδή κάποιες ρυθμίσεις τις πιστεύει.
Κοινός παρονομαστής του «ιουλιανού πακέτου», πάντως, είναι η επιδίωξη του πρωθυπουργού να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να επιβάλει τη δική του ημερήσια διάταξη στην πολιτική σκηνή. Προσπαθεί να εκτοπίσει από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τα δυσεπίλυτα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που τον φθείρουν πολιτικά. Τέτοιου είδους ελιγμοί ήταν πάντα οργανικό τμήμα της πολιτικής αντιπαράθεσης και απ’ αυτήν την άποψη δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει το κυβερνών κόμμα ότι παραβιάζει τους κοινοβουλευτικούς κανόνες. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει και την αξιωματική αντιπολίτευση, επειδή αρνείται να παίξει το παιχνίδι του αντιπάλου της. Η Ρηγίλλης δεν έχει κανένα συμφέρον να εμπλακεί μερικούς μήνες πριν από τις εκλογές σ’ έναν διάλογο για τη διαφάνεια και το εκλογικό σύστημα, ακόμα κι αν οι κυβερνητικές προτάσεις ήταν οι καλύτερες δυνατές. Η Ν.Δ. αρνείται επίμονα να συμμετάσχει σ’ έναν τέτοιο διάλογο, γιατί δεν θέλει να απονευρωθεί η ίδια και να ευνοήσει πολιτικά την κυβέρνηση.