Πώς θα παταχθεί η ακρίβεια; Με ενημερωτικά έντυπα προφανώς και με οθόνες που θα ενημερώνουν τους καταναλωτές για τις τιμές. Ενα μίνι χρηματιστήριο λαχανικών! Ευφυέστατα εκσυγχρονιστικά μέτρα ανακοινώθηκαν στο συμβούλιο παρά τω πρωθυπουργώ! Στο μεταξύ τα οπωροκηπευτικά μας κατατάχτηκαν στα πιο ακριβά της Ευρώπης, κάτω ακριβώς από τις σκανδιναβικές χώρες και το Λονδίνο. Ούτως μεθερμηνευόμενον, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες βρίσκεις πιο φτηνές ντομάτες απ’ ό,τι στην Αθήνα. Και μετά απορούμε για τις πτωτικές τάσεις του ελληνικού τουρισμού. Γιατί άραγε αποφάσισαν οι τουρίστες να κάνουν «εμπάργκο» στη Ρόδο προτιμώντας την Κροατία; Μήπως επειδή σε λίγο καιρό θα κάνουμε διακοπές στην Κροατία όλοι μαζί;
Η ακρίβεια, παρά τα όσα βαθυστόχαστα ακούμε τελευταία, είναι θέμα πολιτικής απόφασης. Οχι μόνο κυβερνητικής, αλλά βαθιά πολιτικής απόφασης των πολιτών της. Είναι θέμα αυτοεικόνας. Αν μια χώρα αποφασίσει ότι θέλει να είναι φτηνή χώρα (με ό,τι καλό ή κακό συνεπάγεται αυτό) τότε μπορεί να τα καταφέρει. Οταν η Ελλάδα ήταν φτηνή χώρα πάσχιζε να ξεφορτωθεί τους «αλητοτουρίστες» όπως τους αποκαλούσε και μαζί την «αλήτικη» αυτοεικόνα της. Ευσυνείδητα εργάστηκε ώστε να γίνει χώρα για λίγους. Για να χάσει ένα χαρακτηριστικό που τη συνέτριβε ψυχολογικά: το τρίπτυχο φτώχεια, θάλασσα, φιλότιμο.
Δικαίως οι Ελληνες ήθελαν να απεγκλωβιστούν από την εικόνα του «φτωχού ιθαγενή» που υποδέχεται άλλους «φτωχούς» στις παραδεισένιες ακτές της: χάρη σε αυτήν την καλοκάγαθη προσέγγιση τα οικόπεδα των νησιών ξεπουλήθηκαν σε Αγγλους και Γερμανούς τουρίστες με καλή όσφρηση στη δεκαετία του ’60 και του ’70. Οι νησιώτες περιφρονούσαν τα πατρικά τους τα οποία μοιραία περιήλθαν σε χέρια με περισσότερη πείρα και ευγνωμοσύνη.
Στο μεταξύ υποτίθεται ότι ενηλικιωθήκαμε ως έθνος, σταθμίσαμε τα πλεονεκτήματα της νέας εποχής, γυρίσαμε πίσω για να πάμε μπροστά. Ουσιαστικά η επιδίωξη δεν άλλαξε: επιθυμούσαμε περιτύλιγμα σκανδιναβικής ζωής, υψηλό δείκτη διαβίωσης και ξενοδοχεία πέντε αστέρων, στα οποία πιστέψαμε ότι όλοι θα φιλοξενηθούμε. H πρόοδος θα ήταν ένα σαρωτικό κύμα. H ακρίβεια, ένα αναγκαίο κακό το οποίο δεν μας πείραζε και τόσο. Σπάνια παραδεχόμασταν «δεν έχω λεφτά» – όπως ο μέσος Ευρωπαίος που την ίδια εποχή έψαχνε τις τσέπες του στο σούπερ μάρκετ. Είκοσι φέτες τυρί για τοστ μούχλιαζαν στο ψυγείο – οικονομία θα κάνουμε; H οικονομία ήταν κάτι σαν αναπηρία, κι εμείς υπήρξαμε γενναιόδωροι.
Τώρα λοιπόν παλεύουμε ξανά με την αυτοεικόνα μας. Δέσμιοι μιας παλιάς, φολκλορικής αντίληψης για τον τουρισμό που δεν μας πολυάρεσε, αλλά εξίσου δέσμιοι μιας Ελλάδας που ονειρεύεται το φτηνό, εκσυγχρονισμένο της μέλλον.