Αλήθεια, μήπως θα ήταν προτιμότερο, ένα μήνα κάθε χρόνο, ας πούμε τον Αύγουστο, να κλείνουν όλα τα υπουργεία μαζί με το Μέγαρο Μαξίμου, όλες οι δημόσιες υπηρεσίες και όλες οι τράπεζες;
Τώρα όλα υπολειτουργούν ή κάνουν πως λειτουργούν, παρόλο ότι λείπει σε διακοπές ο μισός πληθυσμός της Αθήνας. Προχθές σε κάποια εφορία κόντεψαν να πιαστούν στα χέρια, μέχρι που έφτασαν τα «κανάλια» και όλοι ασχολήθηκαν με το πώς θα παίξουν το έργο «ο αγανακτισμένος πολίτης», μπροστά στην κάμερα. Διότι, όπως παρατηρείται σε κάθε θεομηνία (και οι θερινές διακοπές είναι είδος θεομηνίας), εκτός από την οργή, έχουμε την παράσταση της οργής, γεγονός πολύ διαφορετικό από την πρωτογενή οργή.
Στις τράπεζες, ενώ η ουρά συνεχίζεται στον δρόμο, λειτουργούν μόνο δύο ταμεία, εκεί που λειτουργούσαν πέντε. Και να σας φυλάξει ο Θεός μη σας τύχει κανένα έκτακτο περιστατικό και να είναι Σαββατοκύριακο του Αυγούστου και με φεγγάρι! Δύσκολα θα βρείτε γιατρό στην Αθήνα, έστω και αν είναι ο «γιατρός σας». Μου είπαν ότι γυναίκες που περιμένουν να γεννήσουν τους τρεις μήνες του καλοκαιριού, κλείνουν ραντεβού με τον γιατρό τους (σε ιδιωτικό φυσικά νοσοκομείο) μεσοβδόμαδα, τόσο μεγάλη πρόοδο σημείωσε η μαιευτική. Αν, παρ’ όλα αυτά ο καρπός της κοιλίας αρνείται πεισματικά να ατενίσει το φως του κόσμου, σαν να γνωρίζει ποια περιπέτεια τον περιμένει, και υπάρχει κίνδυνος ο γιατρός να χάσει το αυγουστιάτικο Σαββατοκύριακο, τότε αδίστακτα προχωράει εγκαίρως στην καισαρική, που είναι και πιο αποδοτική.
Ολοι θέλουν να φύγουν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Να φύγουν από πού και να πάνε πού; H λέξη «διακοπές» βρίσκεται στα χείλη όλων και προκαλεί θυμηδία όταν γνωρίζεις ότι το συγκεκριμένο άτομο που τη μεταχειρίζεται δεν έχει «να διακόψει» τίποτα. Λίγες θα μου πείτε αυτές οι περιπτώσεις. Οι συντριπτικά περισσότεροι «διακόπτουν» την εργασία τους και τη μόνιμη διαμονή τους για να πάνε κάπου αλλού, όπου υποτίθεται ότι είναι καλύτερα και θα βρεθούν σε διαφορετική επαφή με την περιβάλλουσα φύση, τη θάλασσα, το βουνό, τα δέντρα. Αλλοι απλώς αισθάνονται την ανάγκη της αλλαγής και λίγο τους απασχολεί αν θα είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Οι νέοι, αλλά και οι μεγαλύτεροι, ενίοτε και οι απελπιστικά ηλικιωμένοι, αναζητούν ευκαιρίες συντροφιάς και πιθανών περιπετειών, τις οποίες ούτως ή άλλως αναζητούν, ανεξαρτήτως διακοπών.
Μερικοί, αντί της λέξης «διακοπές», χρησιμοποιούν τη λέξη «απόδραση». Υποθέτω ότι εννοούν «απόδραση» από το επάγγελμα, από το σπίτι, από τα προβλήματα τα καθημερινά και τα άλλα, από την καθημερινή διαίρεση του χρόνου. Δηλαδή «απόδραση» από ό,τι πιο ουσιαστικό έχουμε στη ζωή μας και οπωσδήποτε γεμίζει τα ένδεκα δωδέκατα του χρόνου, χωρίς να είναι ποτέ βέβαιο ότι θα κατορθώσουμε να το αποβάλουμε στο υπόλοιπο ένα δωδέκατο των «διακοπών», όσες μετακινήσεις και αν κάνουμε. Αν «απόδραση» σημαίνει ότι ξεφεύγουμε από κάτι δυσάρεστο, τότε δυσάρεστη μας είναι ολόκληρη η ζωή μας και μάταια αναζητούμε την εξαίρεση ενός μηνός.
Χωρίς να επικαλούμαι μαρτυρίες ή εμπειρίες, πιστεύω ότι οι «διακοπές» είναι η μεγάλη δοκιμασία των προσωπικών σχέσεων. Σκεφθείτε, π.χ., έναν άνδρα και μια γυναίκα να ζουν οι δυο τους σε ένα ωραίο νησί, να βλέπονται από το πρωί έως το βράδυ, να μιλούν εξαντλητικά μεταξύ τους, να παρατηρεί ο ένας τις κινήσεις του άλλου, να αποκαλύπτεται ο ένας στον άλλον και ο ένας να διεκδικεί την αποκλειστική προσοχή και το αποκλειστικό ενδιαφέρον του άλλου. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη δοκιμασία για μια σχέση και μια σοβαρή έρευνα ίσως θα αποκάλυπτε ότι στο τρίμηνο των διακοπών παρατηρούνται οι περισσότεροι χωρισμοί. Οι σχέσεις, βλέπετε, θεμελιώνονται σε συνθήκες πραγματικής ζωής και όχι στο δοκιμαστικό σωλήνα των «διακοπών».