Κλίμα προεκλογικό πλέον στην πολιτική σκηνή, ανταλλαγές «πυρών» μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, ρητορικές «ρουκέτες» και αιχμηρές «ατάκες» για τον εντυπωσιασμό της κοινής γνώμης, που κατά την εκτίμηση των δύο «μεγάλων» παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη μάχη τους. Τίποτε δεν δείχνει ότι αυτό το κλίμα θα έχει μειωμένη ένταση το φθινόπωρο? αντιθέτως, όλα οδηγούν στην πιθανολόγηση ότι τίποτε δεν πρόκειται να διακόψει την προεκλογική περίοδο που ήδη ξεκίνησε, με απόφαση της κυβέρνησης K. Σημίτη. Είναι προφανές ότι ο πρωθυπουργός, κυκλωμένος από προβλήματα που αδυνατεί να επιλύσει και φορτωμένος με πολλές κατηγορίες για την άσκηση μιας χλωμής, ράθυμης διαχειριστικής πολιτικής τριών και πλέον ετών, εγκατέλειψε ουσιαστικώς την προσπάθεια μιας δυναμικής υπεράσπισης των κυβερνητικών πεπραγμένων και δοκιμάζει κάτι άλλο: την κίνησή του σε ένα πλαίσιο πραγμάτων που αφορούν ένα μελλοντικό χρόνο. Αν μια τετραετία απαραίτητης παραγωγικής δουλειάς χάθηκε, ας γίνεται τώρα λόγος για μια επόμενη τετραετία…
Ετσι, προβάλλει σήμερα η πολιτική ηγεσία λόγια και εικόνες μελλοντικών πραγμάτων ως «επικαιρότητα»! Εκλογικός νόμος που θα ίσχυε μελλοντικώς, σχέδιο για «πραγματική σύγκλιση» από την επόμενη τετραετία και αναφορές (ολοένα και συχνότερα) στα μεγάλα θέματα εξωτερικής πολιτικής -τα λεγόμενα «εθνικά»- που ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ πιθανότατα να λυθούν την επόμενη χρονιά.
Το τέχνασμα έχει βεβαίως ένα ενδιαφέρον, καθώς δεν στερείται μιας πρωτοτυπίας: αν οι κυβερνήσεις μου δεν σας ικανοποίησαν μετά τις εκλογές του 2000, λέει στους πολίτες ο κ. πρωθυπουργός, σκεφθείτε μήπως και αξίζει τον κόπο να μας δώσετε την ευκαιρία να σας ικανοποιήσουμε την επόμενη τετραετία. Ας μη μιλάμε, λοιπόν, για τα όσα δεν έγιναν, ή λάθος έγιναν, και ας ακούσουμε με καλή διάθεση και αισιοδοξία τα όσα μπορεί να αποτελούν υποσχέσεις με ενδιαφέρον για το μέλλον. Το τέχνασμα συμπληρώνεται και με μια τακτική επιθετικότατη προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που «τολμάει» να διεκδικεί την εξουσία, αρνούμενο κακοπίστως να παραδεχθεί ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί μεν να απώλεσε την τετραετία 2000-2004, αλλά δεν παύει να δικαιούται αυτό μόνο να δίνει τις πιο αξιόπιστες υποσχέσεις για το μέλλον…
Μένει να δούμε, λοιπόν, το αν θα αποφέρει κέρδη αυτό το πονηρό τέχνασμα στο κυβερνών κόμμα – πράγμα που θα εξαρτηθεί έως ένα βαθμό και από το πώς θα το αντιμετωπίσει η Νέα Δημοκρατία.