Διχασμένη ψήφος

1' 54" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Διπλή κάλπη υπήρχε και παλιά στην Ελλάδα, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1920. O ψηφοφόρος έριχνε το λευκό σφαιρίδιό του στο δεξιό τμήμα της κάλπης εάν ήθελε να υπερψηφίσει τον βουλευτή, ή το μαύρο σφαιρίδιό του στο αριστερό μισό της ψηφοδόχου εάν ήθελε να τον καταψηφίσει. Διαφορετική λογική έχει βέβαια η διπλή κάλπη που επιθυμεί να εισαγάγει στην εκλογική διαδικασία η κυβέρνηση. Κατά τους επίσημους ισχυρισμούς, ο πολίτης θα μπορεί πλέον, αν φυσικά ισχύσει ο προτεινόμενος νόμος, να ψηφίζει εις διπλούν, ξεχωριστά για κόμμα και για βουλευτές. Ετσι, λέει, θα μπορεί ο καθένας, ανεξάρτητα από το κομματικό του φρόνημα, να δείχνει και υπό τη μορφή ψήφου την εκτίμησή του για κάποιον πολιτευτή.

Να, λοιπόν, που η ψήφος -ένα τεκμήριο πολιτικής σκέψης και ευθύνης, ένα αποτύπωμα των ιδεολογικών αντιλήψεων του καθενός και του κοινωνικού διαφέροντός του- διχάζεται, και μάλιστα υπό την καθοδήγηση της ίδιας της πολιτείας. Το ένα της μισό παραμένει πολιτικό. Το άλλο όμως αποσπάται από την πολιτική και την ιδεολογία και συναρτάται με εντελώς διαφορετικά κριτήρια, λόγου χάρη με το πόσο «καταξιωμένος» είναι κάποιος υποψήφιος. Με το ένα μισό ψηφίζουμε όπως ορίζει η συνείδησή μας, με το άλλο «σταυρώνουμε» «ρεαλιστικά», κατά το συμφέρον μας, κατά τις προσωπικές μας σχέσεις και γνωριμίες ή επηρεασμένοι από το «μαγνητισμό» του ενός ή του άλλου υποψηφίου. Και αν κρίνουμε από το ποιοι πρωτεύουν πλέον σε σταυρούς, τόσο στις βουλευτικές εκλογές όσο και στις δημοτικές, μπορούμε να συμπεράνουμε ποιος ακριβώς «μαγνητισμός» είναι ο αποτελεσματικότερος: ο τηλεοπτικός. Οι «καταξιωμένοι», που υποτίθεται (σύμφωνα με τα κυβερνητικά σχέδια) ότι θα επιβραβεύονται με την ψήφο ακόμη και οπαδών άλλων κομμάτων, είναι πρωτίστως οι καταξιωμένοι της τηλεόρασης, οι προβεβλημένοι, όσοι έχουν υψηλή «αναγνωρισιμότητα», έστω κι αν δεν έχουν άλλες δάφνες να επιδείξουν. H πιθανότητα να ψηφιστεί μαζικά και διακομματικά και κάποιος άξιος και φιλότιμος γιατρός, επί παραδείγματι, δεν ανατρέπει τη συνολική εικόνα.

Σε σημαντικό βαθμό, η ψήφος είναι ήδη αποπολιτικοποιημένη και αποϊδεολογικοποιημένη. Με πανίσχυρο πάντοτε το πελατειακό σύστημα και το ρουσφέτι, δεν είναι λίγοι όσοι ψηφίζουν αντίθετα προς τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, αν δεν καταλήγουν κιόλας να πιστέψουν ότι η μοναδική άξια λόγου πολιτική πεποίθηση είναι εκείνη η οποία υπαγορεύει την «ωφέλιμη» ψήφο, την ψήφο αντιπαροχής. Με τον προτεινόμενο εκλογικό νόμο, το κυβερνών κόμμα όχι μόνο αποδέχεται την αποπολιτικοποίηση της ψήφου αλλά τη νομιμοποιεί και την επιβραβεύει. Προς τι άραγε;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή