Οι επιστροφές στα παλιά…
Πόσο πολλά τα λόγια κυβερνώντων για εκσυγχρονισμό του πολιτικού, οικονομικού και διοικητικού συστήματος της χώρας. Και όμως, πέρα από πολλές και διάφορες καθυστερήσεις σε κρίσιμους τομείς είναι η πολιτική ηγεσία, που αυτή πρώτη δεν είναι σε θέση να περάσει σε μια φάση ουσιαστικού εκσυγχρονισμού της.
Δεν χάνουν ευκαιρία, ο πρωθυπουργός και οι στενοί συνεργάτες του, για να υπογραμμίσουν το πόσο απαραίτητο και επείγον είναι να αντικατασταθούν πολιτικές «νοοτροπίες» και πρακτικές που εμποδίζουν την εθνική πρόοδο από νέες, προσαρμοσμένες στις απαιτητικές συνθήκες της «νέας εποχής». Παρ’ όλα αυτά, σε κάθε περίοδο κρίσιμη για το μέλλον της κυβερνώσας παράταξης, οπότε η ηγεσία βρίσκεται σε άσχημη θέση με δική της ευθύνη, λόγω λαθών και παραλείψεών της, ο πρωθυπουργός ενεργοποιεί ό,τι πιο παλιομοδίτικο διαθέτει το «πολιτικό οπλοστάσιό του».
Ετσι, αναλόγως των δυσκολιών της, η ηγεσία φωνάζει πως αυτοί που την κρίνουν αυστηρά συνεργάζονται με «σκοτεινά συμφέροντα», για να την ανατρέψουν προκαλώντας πολιτική «ανωμαλία». Και όταν η αντιπολίτευση τής επιτίθεται, τότε η ηγεσία της κυβέρνησης δεν διστάζει να αμυνθεί, χρησιμοποιώντας στη ρητορεία της ό,τι πιο αναχρονιστικό, προκειμένου να «αποδείξει» πως όλα τα κακά παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος για τον τόπο είχαν, έχουν και θα έχουν τη «Δεξιά» («δεκσά», σημιτικώς προφερόμενη).
Τώρα, πάλι, τα παλιομοδίτικα τεχνάσματα βγήκαν και πάλι στη σκηνή των «εκσυγχρονιστικών», μια και η κατάσταση έχει γίνει πολύ δύσκολη για το κυβερνών ΠΑΣΟΚ. Ετσι, καθώς ο χρόνος για την επόμενη εκλογική μάχη δεν είναι πλέον μακρύς, η ηγεσία οργανώνει την «αντεπίθεση»: εμφάνιση θέματος «επείγοντος» για αλλαγή του εκλογικού νόμου, παραμερισμός των υπαρκτών προβλημάτων και προβολή «προγράμματος» ως «Χάρτας» πραγματικής σύγλισης για την… επόμενη τετραετία και προετοιμασία της ηγεσίας για διαφόρων κατηγοριών «παροχές» και (βεβαίως) για προσλήψεις (ακλόνητη παραμένει ως σταθερή αξία η προεκλογική χρήση τους).
Τα σιδερικά
Καλός λοιπόν ο εθνικός εκσυγχρονισμός, πολύ πιο σοβαρή υπόθεση όμως οι προεκλογικές ανάγκες μιας ηγεσίας, η οποία μπορεί να έχασε από τα μάτια της για μία τετραετία την πραγματική σύγκλιση, αλλά δεν βλέπει τον λόγο για τον οποίον δεν θα έπρεπε να τη συγχωρέσει ο ελληνικός λαός και να την εμπιστευθεί για άλλη μία τετραετία.
Για την επίτευξη, λοιπόν, του στόχου της η ηγεσία δεν δυσκολεύεται καθόλου να βάλει στην άκρη για άλλη μία φορά τα «εκσυγχρονιστικά» εργαλεία της και να χρησιμοποιήσει τα πιο παλιά «σιδερικά» της, εφόσον κρίνει πως με αυτά, θα πετύχαινε «αναστροφή του κλίματος», ασχέτως με το πώς έχουν στην πραγματικότητα τα πράγματα για την ποιότητα δουλειάς, όχι απλώς μιας κυβέρνησης, αλλά του όλου «συστήματος» εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ. Τι να την κάνει τη μοντέρνα, «ευρωπαϊκή» πολιτική ο πρωθυπουργός, όταν πιστεύει πως την καλή δουλειά σ’ αυτήν την κρίσιμη φάση θα την κάνει ο «Τιμωρός» Κίμων Κουλούρης; Γιατί να βασανίζεται η ηγεσία, σκεπτόμενη την κατάσταση του όλου οικονομικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο πιέζονται εισοδηματικώς εκατομμύρια πολίτες, όταν μπορεί να απλουστεύσει τα πράγματα, υποστηρίζοντας πως ο εχθρός είναι οι «νονοί» στις λαϊκές αγορές στις γειτονιές τους;
Εχει πολλές φορές αναφερθεί από τις στήλες της «K» με διάφορες αφορμές, ότι ο εθνικός εκσυγχρονισμός είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση για μια κυβέρνηση, δεδομένης της όλης καθυστέρησης σε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, εκπαιδευτικό, διοικητικό επίπεδο, οφειλόμενης και στην ελαφρότητα ουκ ολίγων κυβερνήσεων μεταπολεμικώς. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει δε το γεγονός ότι κάθε αληθώς εκσυγχρονιστική πολιτική σε συγκεκριμένους τομείς συναντά δυνατές αντιδράσεις από ποικίλων ειδών, μικρά, μεσαία και μεγάλα «συμφέροντα», τα οποία διαμορφώθηκαν λόγω μιας στρεβλής «ανάπτυξης» και λειτουργίας των δημόσιων πραγμάτων, επί δεκαετίες. Ετσι, ο εκσυγχρονισμός επιχειρούμενος από μια κυβέρνηση (μονοκομματική, μάλιστα) απαιτεί την καταβολή τεράστιων και πρώτης ποιότητας δυνάμεων.
Ιδια ομάδα
Δεν ζήτησε, λοιπόν, ποτέ κανείς από τις κυβερνήσεις K. Σημίτη γρήγορες θριαμβευτικές νίκες σ’ αυτή τη μείζονα υπόθεση. Ομως, αυτή η ηγεσία έδειξε και δείχνει ακόμη και σήμερα να απαιτεί από την πολιτικό κόσμο να την επαινούν μόνο και μόνο επειδή το 1996 ανακοίνωσε πως αποτελεί οπωσδήποτε δύναμη εκσυγχρονισμού. εκδηλώνοντας έναν πρωτοφανή πολιτικό εγωισμό και μια εντυπωσιακής έντασης αλαζονεία, αυτή η ηγεσία ζητάει να μην κρίνεται για ό,τι δεν έχει κάνει ή κακώς έκανε να αναγνωρίζεται ως μοναδικός πολιτικός χώρος.
Είναι φυσικό να δυσκολεύεται ιδιαιτέρως ο πρωθυπουργός στην προσπάθειά του να πείσει ότι αυτός μόνο και το επιτελείο του μπορούν να εγγυηθούν εθνική πραγματική σύγκλιση με τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους. Πέραν του ότι οι πολιτικές επιδόσεις αυτής της πολιτικής ομάδας κρίθηκαν από το έτος 2000 έως σήμερα και βαθμολογήθηκαν άσχημα, η κοινή γνώμη ακούει σήμερα υποσχέσεις, για φιλόδοξα σχέδια «πραγματικής σύγκλισης», τα οποία θα υλοποιούσε μετά τις επόμενες εκλογές το ΙΔΙΟ πολιτικό προσωπικό – αυτό που έχασε λόγω έλλειψης πολιτικής φαντασίας, ατολμίας και, ραθυμίας, μια κρίσιμη, τετραετία. Και βεβαίως, το προβαλλόμενο από την κομματική «ελίτ» του ΠΑΣΟΚ επιχείρημα, κατά το οποίο η αντίπαλος Ν.Δ. δεν μπορεί να επιτύχει εκεί όπου συνάντησε μεγάλες δυσκολίες η κυβέρνηση K. Σημίτη, δεν είναι δυνατόν να οδηγήσει στην παροχή εμπιστοσύνης στους νυν «εκσυγχρονιστές» για την επόμενη τετραετία.