T ο θέμα που ανέκυψε στις σχέσεις του Φαναρίου και της Εκκλησίας της Ελλάδος για την εκλογή του νέου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό, καθώς αποτελεί συνέπεια της προσπαθείας μιας ασημάντου αριθμητικώς «εκσυγχρονιστικής» ομάδος να υπονομεύσει το κύρος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρίου Χριστοδούλου και της Ελλαδικής Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, «αξιοποιούσα» το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
Το εγχείρημα είναι πολιτικώς ως προς τη σύλληψή του αφελές, ως προς τις πιθανές συνέπειές του άκρως επικίνδυνο και είναι παράδοξο ότι ο Πατριάρχης κύριος Βαρθολομαίος υιοθέτησε «διεκδικητική» πολιτική, όταν ευρισκόμενος στη Λήμνο απαίτησε -λίγο-πολύ- να έχει άμεσο λόγο στο θέμα της εκλογής διαδόχου του εκδημήσαντος Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης.
Οι λεγόμενες νέες χώρες της Βορείου Ελλάδος -όπου και η Μητρόπολις Θεσσαλονίκης- ανήκουν από πάσης απόψεως στην ελληνική επικράτεια και δεν είναι δυνατόν να ισχύσει γι’ αυτές οιοδήποτε ειδικό εκκλησιαστικό καθεστώς. Θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει τη λογική της ιδρύσεως Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά από τη στιγμή κατά την οποία το καθεστώς αυτό ισχύει, η όποια απόπειρα εξαιρέσεως των νέων χωρών σκανδαλίζει τους πολίτες, δημιουργεί καχυποψία και θέτει τους εμπνευστές αυτής της πολιτικής ενώπιον σοβαροτάτων ευθυνών.
Το Φανάρι, στην εκκλησιαστική ή στην πολιτική του έκφανση, ταυτιζόταν με την πολιτική δεξιότητα. Αλλά η απόπειρα εξασφαλίσεως του «ελέγχου» της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, διά της επικλήσεως των προνοιών της πράξεως του 1928 -που ήταν ανενεργός επί δεκαετίες- ή διά της υποβολής «καταλόγου υποψηφίων» προς τον κύριο Βαρθολομαίο, είναι κατώτερη των παραδόσεων ενός θεσμού με ιστορία αιώνων.
Η κρίση δεν ωφελεί κανέναν και κυρίως το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
Οσο για τους αφελείς που επεχείρησαν να διεμβολίσουν την Εκκλησία της Ελλάδος διά του Φαναρίου, ας συνειδητοποιήσουν την ασημαντότητά τους και ας ασχοληθούν με τα προβλήματα της καθημερινότητος που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν.