H διαδρομή γνωστή. Αλλά, το ταξίδι αυτό δεν έμοιαζε με τα προηγούμενα. Ισως γιατί έφερνε στον νου την ευγενική άμιλλα των λαών, τις μεγάλες ώρες για τον Ελληνισμό που έρχονται… Κατάφυτη περιοχή, πανέμορφο τοπίο, χαμόγελα της υποδοχής, φιλόξενο πνεύμα και η φράση ενός πρεσβύτη να ξεφεύγει από τα «τετριμμένα», να ζωντανεύει οράματα, να ενισχύει τις προσδοκίες και να προκαλεί συγκινήσεις. «Του χρόνου, ολόκληρος ο κόσμος θα έχει στραμμένη την προσοχή του στα μέρη ετούτα της χώρας μας.» Αισιοδοξία και προσμονή.
Μια τυχαία προτροπή έδωσε την αφορμή για το ξεκίνημα. Ναι, βρέθηκα ξανά στην Ολυμπία, εκεί που ο Αλφειός συναντά τον Κλάδεο, στην κοιλάδα με τους λόφους. Και καθώς βάδιζα στ’ αρχαία μονοπάτια, προσπαθούσα να συνταιριάξω όσα άφησαν στη μνήμη τα βιβλία με τα λαξεμένα μάρμαρα, τους σπονδύλους των κιόνων που περιστοίχιζαν μεγαλόπρεπους ναούς, τους χώρους όπου γίνονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, πριν από τόσους αιώνες. Εδώ, λοιπόν, είναι η ιερή Αλτις που περιγράφει ο Παυσανίας και στόλισε με κοσμητικά επίθετα ο Πίνδαρος. Στη μέση ο βωμός, όπου θα ανάψει πάλι η φλόγα για να την πάρουν οι λαμπαδηδρόμοι και να μεταφέρουν το μήνυμα της ειρήνης στις άκρες της Γης. Εδώ έλαμπε ο ναός του Ολυμπίου Διός -που είχαν οικοδομήσει οι Ηλείοι με τον συμπατριώτη τους αρχιτέκτονα Λίβωνα- και στα άδυτά του υπήρχε το χρυσελεφάντινο άγαλμα του πατέρα των θεών, που είχε φτιάξει ο Φειδίας και ήταν ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας. Με αυτές τις πέτρες είχε κτιστεί ο ναός της Ηρας και πιο πέρα βρισκόταν το τέμενος που είχαν αφιερώσει στην Ιπποδάμεια, τη μυθική κόρη του βασιλιά της Ηλιδας Οινομάου και σύζυγο του Πέλοπα. Ποιες αποστάσεις; Στους τόπους αυτούς ήταν το Στάδιο, η Παλαίστρα, ο Ιππόδρομος, το Γυμνάσιον, η λίθινη εξέδρα από την οποία παρακολουθούσαν τα αθλήματα οι ελλανοδίκες και το Πρυτανείον «ένθα εστιώντο και οι ολυμπιονίκαι, μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων», που διαρκούσαν πέντε ημέρες και περιλάμβαναν, συν τοις άλλοις, δρόμο, πένταθλο, δόλιχο για την αντοχή, παγκράτιο, αρματοδρομία τεθρίππου και πάλη… Πόσα θα μας έλεγαν, μα την αλήθεια, αυτά τα θαυμαστά απομεινάρια που συναντάμε σε κάθε μας βήμα, αν αποκτούσαν, έστω και για λίγο, ανθρώπινη λαλιά. Ομως, τι πειράζει; Προχωρείς, θυμάσαι όσα διάβασες, φαντάζεσαι περισσότερα, κι αφήνεις τους ανυπέρβλητους παλαμικούς στίχους να αγγίξουν την καρδιά σου. «Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο…».