Το ζήτημα είναι ιδιαίτερα λεπτό κι εκ των πραγμάτων έχει και πολιτικές προεκτάσεις. H κορύφωση της αντιπαράθεσης μεταξύ του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστόδουλου για τον έλεγχο των λεγόμενων Νέων Χωρών, δηλαδή των μητροπόλεων της Μακεδονίας, της Θράκης και του Ανατολικού Αιγαίου, υποσκάπτει την ίδια την Ορθόδοξη Εκκλησία και οδηγεί αναπότρεπτα σε ρήξεις από τις οποίες, πολύ φοβόμαστε, ότι κανείς δεν πρόκειται να βγει κερδισμένος. Δεν νομίζω ότι υπάρχει έστω κι ένας Ελληνας, που να μην σέβεται τον κ. Βαρθολομαίο και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, που είναι η πνευματική έδρα της Ορθοδοξίας απανταχού. Υπό την ιδιότητά του αυτή το Πατριαρχείο είναι ιστορικά συνυφασμένο με την πορεία του ίδιου του ελληνισμού. Αλλά τα πράγματα εξελίσσονται με τρόπο ταχύτερο από ό,τι κανείς μπορεί να συλλάβει. Κι αυτήν την στιγμή το Φανάρι, πέραν του ιστορικού και πνευματικού του ρόλου, έχει συρρικνωθεί διοικητικά και πολιτικά με τρόπο που δεν νομίζουμε ότι μπορεί να αλλάξει. Αυτή είναι μια πραγματικότητα στην οποία και ο κ. Βαρθολομαίος κι όποιος άλλος πατριάρχης πρέπει να προσαρμοσθούν. Διότι άλλως απειλούνται με περιθωριοποίηση, που δεν συνάδει με τον ιστορικό χαρακτήρα του Πατριαρχείου.
Η επιμονή του Πατριάρχη να ελέγξει την εκλογή του νέου μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, στο όνομα ενός νόμου που ισχύει από το 1928 και που έχει στην πράξη καταργηθεί, δεν νομίζουμε ότι έχει μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ο αυτοκέφαλος χαρακτήρας της ελλαδικής Εκκλησίας όσο περνάει ο χρόνος θα ενισχύεται και η Ιερά Σύνοδος θα καθίσταται κυρίαρχη σε ό,τι αφορά και τις Νέες Χώρες, που πλέον, μέσα στα όρια ενός ελληνικού εθνικού κράτους, μόνον ως «νέες» δεν μπορούν να θεωρηθούν. Με όλο τον σεβασμό και την κατανόηση στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου, που αγωνίζεται να διασώσει τον χαρακτήρα ενός πατριαρχείου, που κινδυνεύει να υποβαθμισθεί ακόμα περισσότερο, όπως τα πατριρχεία της Αντιοχείας ή της Ιερουσαλήμ, πολύ φοβόμαστε ότι η ρήξη, που επέρχεται στις σχέσεις του με τον κ. Χριστόδουλο και την ελλαδική Εκκλησία θα οδηγήσει στην ακόμη μεγαλύτερη μείωση του ρόλου του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αντίπαλοι του κ. Χριστόδουλου και στο εσωτερικό της ελλαδικής Εκκλησίας ωθούν τα πράγματα σε ρήξη. Οπως και κάποιοι «θερμοκέφαλοι» στο επιτελείο του Αρχιεπισκόπου. Αλλά από τη ρήξη, που ορισμένοι ανόητοι επιζητούν να προσλάβει και πολιτικό χαρακτήρα, ουδείς θα βγει κερδισμένος και περισσότερο από όλους το ίδιο το Πατριαρχείο. Και προσφέρουν πολύ κακές υπηρεσίες εκείνοι, που μέσα στην υπερβολή ή και τον φανατισμό τους, επιχειρούν να ταυτίσουν την Αρχιεπισκοπή με τη Ν.Δ. και το Φανάρι με το ΠΑΣΟΚ.