H επίθεση που δέχεται το BBC από την κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ για να σταματήσει κάθε έρευνα και κριτική στο θέμα της βρετανικής συναυτουργίας στον πόλεμο του Ιράκ, έχει και μια αθέατη, αλλά σημαντικότατη, πτυχή. Την αιφνίδια μεγιστοποίηση του ρόλου, της ευθύνης, αλλά και των δυσχερειών, υπό τις οποίες καλούνται στην εποχή μας τα Μέσα Ενημερώσεως να επιτελέσουν την αποστολή τους. H κατάστασή τους θυμίζει, κυριολεκτικά, μοναχικό καβαλλάρη. Τούτο, διότι συχνά όχι μόνον στερούνται κάθε πολιτικής καλύψεως, αλλά και αντιμετωπίζουν τη σιωπή, την ουδετερότητα ή ακόμη και την εχθρική στάση εκείνων των πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες -έστω κατά περίπτωση- θα έπρεπε να είναι οι φυσικοί σύμμαχοι και συμπολεμιστές των MME για την ορθή και αντικειμενική πληροφόρηση της κοινής γνώμης.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα την επίθεση που δέχεται το BBC. Οι έρευνες και οι αποκαλύψεις του βρετανικού ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού σχετικά με την παραποίηση του φακέλου του Ιράκ από την κυβέρνηση Μπλερ, προκειμένου να πεισθεί η κοινή γνώμη για τη σκοπιμότητα της αμερικανοβρετανικής εισβολής, σε άλλες εποχές θα ‘πρεπε να είναι έργο της αντιπολιτεύσεως και στη συγκεκριμένη περίπτωση του Συντηρητικού Κόμματος. Τι έλεγχο, όμως, και ποια κριτική να ασκήσει το κόμμα αυτό, αφού επί αιώνες είναι το κατ’ εξοχήν φιλοαμερικανικό κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας και είχε εγκρίνει τον πόλεμο στο Ιράκ, χωρίς καν να περιμένει τα «στοιχεία» του κ. Μπλερ για τα πυρηνικά και χημικά όπλα που δήθεν διέθετε ο Σαντάμ Χουσεΐν;
Βεβαίως, το φαινόμενο της εξαλείψεως των ιδεολογικοπολιτικών διαφορών και της συγχύσεως των ρόλων μεταξύ των σοσιαλιστικών και των φιλελευθέρων κομμάτων δεν είναι βρετανικό, αλλά παγκόσμιο. Ας δεχθούμε ότι η σύγχυση αυτή οφείλεται στην «υποχώρηση της σοσιαλιστικής ιδεολογίας μπροστά στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα», όπως παραδέχθηκε προ ημερών σε ομιλία του και ο νεόκοπος γραμματεύς του ΠΑΣΟΚ κ. Μιχ. Χρυσοχοΐδης.
Οπως, όμως, και να ονομάσουμε το φαινόμενο, υποχώρηση ή προσχώρηση, αιχμαλωσία ή αυτομόληση των σοσιαλιστών στο φιλελεύθερο στρατόπεδο, δεν έχει σημασία. Το γεγονός είναι ότι με την εξουδετέρωση της σοσιαλιστικής ιδεολογίας προκλήθηκε ένα κρισιμότατο κενό. Εξέλιπε η διαμάχη ιδεών, νοθεύθησαν οι αντιθέσεις, εξομοιώθηκαν οι πολιτικές που ενέπνεαν και καθοδηγούσαν τα διάφορα λαϊκά κινήματα. Τεράστια θέματα της εποχής μας, όπως η παγκοσμιοποίηση, η επιβολή της διεθνούς νομιμότητος, η σωτηρία του περιβάλλοντος, η απειλή διαφθοράς και υποταγής της πολιτικής σε οικονομικούς κολοσσούς, στην ουσία παραμένουν εκτός της αντιπαραθέσεως των δύο παραδοσιακών πολιτικών αντιπάλων.
Θα μπορέσουν τα MME να αναπληρώσουν το πελώριο κενό της ορθής ενημερώσεως, αλλά και της καθοδηγήσεως της κοινής γνώμης στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων; Και κυρίως θα αντέξουν;