Από τη βυζαντινολόγο κ. Αικατερίνη Ασδραχά λάβαμε την ακόλουθη επιστολή
Αγαπητέ κ. Καρκαγιάννη
Το συγκινητικό και συγκινημένο γράμμα του επιστολογράφου σας κ. Δημητρίου Λιμπερόπουλου από το Παλαιό Φάληρο («Καθημερινή» 29-7-’03, σελ. 2 – Γράμματα Αναγνωστών) έφερε στο νου και σε μένα ανάλογα «σαγηνευτικά και αποτρόπαια πράγματα» που έγιναν σε έναν άλλο δρόμο, ο οποίος συνδέεται με την οδό Αχιλλέως και οδηγεί στη Νέα Σμύρνη, τη λεωφόρο Ελευθερίου Βενιζέλου. Μέσα στα ίδια εβδομήντα χρόνια που αναφέρει ο κ. Λυμπερόπουλος, το τοπίο άλλαξε εντελώς και αυτό ήταν ώς έναν βαθμό μοιραίο, αλλά μόνο ως προς την ιστορική ροή μοιραίο. Εννοώ ιδιαιτέρως το τμήμα της λεωφόρου που κατεβαίνει από την πλατεία της Νέας Σμύρνης προς την συνοικία τώρα της Αγίας Παρασκευής και από εκεί προς την Αχιλλέως-Παλαιό Φάληρο. Επρόκειτο για έναν χωμάτινο δρόμο -παλιό ρέμα- που θύμιζε κοίτη ποταμού, εφόσον «κυλούσε» ανάμεσα σε δύο υπερυψωμένες πλευρές, όπου ήταν αραδιασμένα στα ψηλά, ελάχιστα σπίτια σαν στην άκρη ενός γκρεμού. Εκεί πάνω περπατούσαμε με μεγάλο φόβο και προσοχή για να φτάσουμε από την πλατεία της Νέας Σμύρνης μέχρι το χαμηλό ξωκλήσι – Αγίασμα της Αγίας Παρασκευής, που είχαν χτίσει μέσα στον βράχο οι Μικρασιάτες πρόσφυγες και που σώζεται έως σήμερα. Είμασταν μικρά παιδιά τότε και αυτός ο περίπατος γινόταν κάθε Κυριακή, κάτι σαν εκδρομή που κατέληγε λίγο πιο πέρα, στα περίφημα περιβόλια του Παπαστράτου, όπου μέναμε ώρες ολόκληρες ανάμεσα στα λουλούδια και στα οπωροφόρα δέντρα τρώγοντας κατά προτίμηση φρέσκια κουκιά. O τόπος άλλωστε ήταν γεμάτος νερά και ρέματα και τα περιβόλια απλώνονταν μέχρι τον Βουρλοπόταμο, τη σημερινή Αμφιθέα.
Τώρα, όλος αυτός ο δρόμος με τα εργοτάξια του τραμ έχει γίνει μια κόλαση και για τους περιοίκους και για τους διερχομένους. Εχουν γραφεί ήδη πάρα πολλά και στις τοπικές εφημερίδες, αλλά και στην «Καθημερινή», στις στήλες του Αντώνη Καρκαγιάννη, για τη χάραξη του τραμ και τις επανειλημμένες αλλαγές του αρχικού σχεδίου. Το αρχικό αυτό σχέδιο, που έκανε το τραμ να ακολουθεί ώς ένα σημείο τη λεωφόρο Συγγρού, απέφευγε το ανεπανόρθωτο λάθος να αποκόψει τη Συγγρού και τον Αγιο Σώστη από τη Νέα Σμύρνη, της οποίας αποτελούσαν το δυτικό όριο ήδη από την εποχή της ιδρύσως της πόλης και κυρίως από το 1925 (βλ. Βαγγέλη Χατζατουριάν, Νέα Σμύρνη, 1999, σελ. 23).
Εκείνο που παρατηρώ εγώ με αγανάκτηση για τη λεωφόρο Ελευθερίου Βενιζέλου, χώρια από την καθημερινή ανεκδιήγητη ταλαιπωρία με την κατάργηση των πεζοδρομίων, τους λάκκους, τη σκόνη, την ολοένα μεταβαλλόμενη σήμανση κ.λπ., είναι η συνεχής καταστροφή του πάσης φύσεως πρασίνου, δέντρων, θάμνων, δενδρυλλίων κ.ά., κάτι που επεσήμανε ήδη προ καιρού, η κ. Ολγα Κατσιαρδή – Hering με γράμμα της στην «Καθημερινή» (19-9-’02).
Και το άλλο «αποτρόπαιο»: η πόλη μας θα κοπεί στα δύο εξαιτίας των τοιχίων που θα περιβάλουν κατά διαστήματα τη διαδρομή του τραμ (αυτό φαίνεται κιόλας καθαρά στα εργοτάξια του Νέου Κόσμου) και θα χρειάζεται να διανύουμε αρκετά μέτρα για να περάσουμε από τις διαβάσεις (γέφυρες, σκάλες;) στην άλλη πλευρά του ίδιου δρόμου.
Ελεος! Δεν θα γίνει ποτέ τίποτα σωστό σ’ αυτόν τον τόπο;
Αικατερίνη Ασδραχά Βυζαντινολόγος
Σεβαστείας 14, Αγία Παρασκευή Νέας Σμύρνης – 17122.