Το τελευταίο 15θήμερο, ο πρωθυπουργός μονότονα επαναλαμβάνει, και με κάθε τρόπο επιχειρεί να επιβάλει στα μέσα, την άποψη ότι αναλαμβάνει σημαντικές πολιτικές πρωτοβουλίες, που όμως στην πραγματικότητα αφορούν τα ασήμαντα και κυρίως τα ανώδυνα της πολιτικής.
Προκειμένου να υπάρχει και ένα μέτρο σύγκρισης, θα προσπαθήσουμε σύντομα να περιγράψουμε τις τομές που επιχειρούνται, αυτή την εποχή, στις δύο μεγάλες χώρες της E.E., τη Γερμανία και τη Γαλλία. Στην πρώτη, λοιπόν, ο Σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Σρέντερ κατάφερε, με τη συναίνεση των Χριστιανοδημοκρατών, να πείσει τους πολίτες της χώρας να δεχθούν τη ριζική αναμόρφωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, καθώς τα ταμεία και οι επιχειρήσεις δεν άντεχαν πλέον τη χρηματοδότησή του. Φυσικά, η μεταρρύθμιση αυτή, που θίγει πολλές πρόνοιες υπέρ των ασφαλισμένων, έχει πολιτικό κόστος, αλλά ως μεγάλη διαρθρωτική αλλαγή εκτιμήθηκε πολύ θετικά από τις αγορές. Ενωρίτερα η κυβέρνηση Σρέντερ, ερχόμενη σε σύγκρουση με τα φίλια ισχυρά συνδικάτα, δεν δέχθηκε τη μείωση των ωρών εργασίας στα ανατολικά κρατίδια, ενώ τώρα επιχειρεί να ολοκληρώσει τη φορολογική μεταρρύθμιση προς όφελος των επιχειρήσεων, ώστε να δοθεί ισχυρή αναπτυξιακή ώθηση στη χώρα.
Στη Γαλλία, η συντηρητική κυβέρνηση Ραφαρέν συγκρούσθηκε με τον πανίσχυρο κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων, εξομοιώνοντας τα απαιτούμενα προς συνταξιοδότηση χρόνια εργασίας με αυτά του ιδιωτικού τομέα. Στο μέλλον, οι δημόσιοι υπάλληλοι θα συνταξιοδοτούνται πλέον με 42 χρόνια εργασίας, αντί των 37 που ίσχυε μέχρι σήμερα. Παρά τις αντιδράσεις επέβαλε τη μεγάλη τομή, προς όφελος της χώρας, ενώ τώρα βρίσκεται σε σύγκρουση με τον όγκο των συμβασιούχων μερικώς απασχολουμένων στον χώρο του πολιτισμού, αφού αποφάσισε να περικόψει αρκετά από τα προνόμια τους.
Η αναφορά στις δύο αυτές χώρες γίνεται, για να αντιληφθούμε καλύτερα τι σημαίνει πολιτική πρωτοβουλία και πολιτικές τομές. H κυβέρνηση του κ. Σημίτη, την τελευταία φορά που ασχολήθηκε με τις από καιρό ληξιπρόθεσμες διαρθρωτικές αλλαγές, ήταν όταν επιχείρησε να αναδιαρθρώσει το ασφαλιστικό σύστημα, που όμως το άφησε στη μέση, υπό την πίεση των συνδικάτων και των κομματικών στελεχών του.
Τώρα, έρχεται ο πρωθυπουργός, μιλάει για πρωτοβουλίες και εννοεί την αλλαγή του εκλογικού νόμου, που ουδόλως επηρεάζει την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, ή την «κοινωνική χάρτα», που μπορεί να μεταφραστεί ως «πακέτο προεκλογικών παροχών». Με άδεια ταμεία και έχοντας σπαταλήσει μια κρίσιμη τετραετία, το μόνο που επιχειρεί είναι να μειώσει την ένταση της ήττας του στις εκλογές, όταν αυτές γίνουν. Οσο για τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της διοίκησης, στις εργασιακές σχέσεις, στο συνταξιοδοτικό, στη φορολογία επιχειρήσεων, στην καταπολέμηση της διαπλοκής συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων με το κράτος και το κόμμα, αυτές τις αλλαγές η σοσιαλιστική κυβέρνηση του κ. Σημίτη δεν θα τις αποτολμήσει ποτέ.