Οι μεταθέσεις μητροπολιτών

Είναι γνωστή στους εκκλησιαστικούς κύκλους η αγωνία των περισσοτέρων αρχιμανδριτών να επιτύχουν την εκλογή τους σε επίσκοπο, μετά μητροπόλεως φυσικά. Και στο πλαίσιο αυτής της πολύχρονης αγωνίας, για το μόνο που δεν ενδιαφέρονται είναι η μητρόπολη, της οποίας θα εκλεγούν ποιμενάρχες. Μητρόπολη να ‘ναι και όποια να ‘ναι. Μικρή, άγονη, πάμπτωχη, ό,τι και να ‘ναι, είναι καλοδεχούμενη, αρκεί να εκλεγούν, να βάλουν μίτρα στο κεφάλι, να γίνουν μέλη της ιεραρχίας. Με άλλα λόγια, να αποκτήσουν εξουσία και δύναμη, που απορρέουν από το αρχιερατικό αξίωμα. Οταν όμως περάσει λίγος καιρός -δύο, τρία χρόνια- η μέχρι χθες καλοδεχούμενη μικρή, άγονη και φτωχή μητρόπολη, αρχίζει να μην τους… χωράει. Ετσι, λοιπόν, οι περισσότεροι από τους μητροπολίτες, αυτούς ξεκινούν προσπάθειες για να μετατεθούν σε μεγαλύτερη μητρόπολη, αφού βεβαίως έχουν συμπληρώσει πενταετία από την εκλογή τους, όπως προβλέπει ο νόμος. Κάθε φορά που κενούται μια σημαντική μητρόπολη, αρχίζουν τις βολιδοσκοπήσεις και τις επαφές για να επιτύχουν τον δύσκολο στόχο τους. Και είναι δύσκολος, γιατί η έγκριση του μεταθετού απαιτεί τα δύο τρίτα συν μία των ψήφων των παρόντων μητροπολιτών στη συγκεκριμένη σύγκληση της ιεραρχίας. Γι’ αυτό και πολύ λίγοι επιτυγχάνουν πλέον την ποθητή μετάθεση, που φυσικά δεν είναι και… εγκληματική πράξη, αφού η φιλοδοξία, με μέτρο, για αυξημένο ποιμαντικό έργο και ανάλογη ευθύνη αποτελεί στοιχείο της ανθρώπινης φύσης και δεν θα ήταν δυνατόν να μην την έχουν και οι κληρικοί. H γενικότερη ένσταση που υπάρχει πάντα στο ζήτημα του μεταθετού αγγίζει άλλες χορδές που θα πρέπει να είναι πολύ πιο ευαίσθητες στον χώρο της Εκκλησίας. H προσπάθεια ενός ιεράρχη να μετατεθεί, ασφαλώς και γίνεται γνωστή και την πληροφορείται και το ήδη ποίμνιό του, το οποίο βεβαίως και αισθάνεται άσχημα, αισθάνεται προδομένο, όταν ο πνευματικός του πατέρας θέλει να το εγκαταλείψει για ένα άλλο ποίμνιο, πιο «πλούσιο», πιο μεγάλο σε αριθμό, πιο ισχυρό. Το ερώτημα, επομένως, που τίθεται είναι: «Πώς θα αντικρίσει στα μάτια αυτούς τους πικραμένους πιστούς ο ιεράρχης που τελικά δεν θα μπορέσει να επιτύχει τη μετάθεσή του και αναγκαστεί έτσι να προσγειωθεί ανωμάλως στα ίδια;». Μεγάλο το ερώτημα, όπως και μεγάλη η ευθύνη των μητροπολιτών που ρισκάρουν με παρόμοιες αποφάσεις. Γι’ αυτό απαιτείται και ύστερα από πολλή σκέψη να αποφασίζουν, αλλά και να φροντίζουν να μην εκτίθενται -όσο το δυνατόν- κατά την… προεκλογική περίοδο. Το καλύτερο, βεβαίως, θα ήταν να παραμένουν εκεί που το χέρι του Θεού τους οδήγησε να ποιμάνουν από την πρώτη στιγμή της ανόδου τους στην επισκοπική βαθμίδα.