Οταν μετά την άσκηση της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ο κ. K. Σημίτης αποφάσισε να εμπλακεί με τη διακυβέρνηση της χώρας, οι πάντες ανέμεναν ότι θα ασχολούνταν με τη λεγόμενη καθημερινότητα, που για την πλειοψηφία των πολιτών σημαίνει λόγου χάρη ότι οι τιμές των τροφίμων αυξήθηκαν στην Ελλάδα τέσσερις φορές περισσότερο εν σχέσει με τον μέσο όρο των δεκαπέντε μελών της Κοινότητος.
Αντ’ αυτού όμως ο κ. Σημίτης επεχείρησε μιαν άλλη «υπέρβαση» και το πολιτικό σύστημα άρχισε να ταλανίζεται -αφού η θεματογραφία ορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση- με τον εκλογικό νόμο που θα ισχύσει το 2008, ωσάν αυτή να ήταν η κατ’ εξοχήν ανάγκη που αντιμετωπίζει η χώρα.
Το γεγονός μάλιστα ότι ύστερα από μια βυζαντινολογία περίπου δύο εβδομάδων, ο κ. Σημίτης υπαναχώρησε, αφού προκάλεσε αναστάτωση και εντός της παρατάξεώς του είναι ακόμη μια ένδειξη του παραγωγικού τρόπου με τον οποίο ο πρωθυπουργός δαπανά τον χρόνο του.
Το όλο θέμα θα ήταν ανάξιο λόγου, εάν ερασιτεχνισμοί της μορφής αυτής δεν κλόνιζαν την πίστη των πολιτών στο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα, αφού σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της Ευρωβαρομέτρου, που δημοσίευσε από ημερών η «K», οι Ελληνες εμπιστεύονται τα πολιτικά κόμματα μόνον σε ποσοστό 17%, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τον στρατό ανέρχεται σε 81%, σε μια χώρα που πέρασε από στρατιωτική δικτατορία.
Σε αντίθεση με τους «ανοικτούς ορίζοντες» της ελευθέρας οικονομίας η εμπιστοσύνη των Ελλήνων στρέφεται στην Εκκλησία, στην Αστυνομία, στη Δικαιοσύνη και στις Ενοπλες Δυνάμεις, που αποτελούν πυλώνες της κρατικής οντότητος, ενώ μόνον το 24%, εμπιστεύεται τις μεγάλες εταιρείες, που η συγκρότησή τους αποτελεί τον στόχο της οικονομικής πολιτικής της κυβερνήσεως του κ. Σημίτη.
Οι προαναφερθείσες ενδείξεις σημαίνουν στην απλή ελληνική ότι ο κ. Σημίτης κινείται σε τροχιά ασύμβατη προς το κοινό αίσθημα των πολιτών, οι οποίοι παραμένουν εξόχως συντηρητικοί, στηρίζουν τους βασικούς θεσμούς ισχύος της κρατικής εξουσίας και αντιμετωπίζουν με άκρα δυσπιστία τους νεωτερισμούς και την προοπτική επί της οποίας οικοδομεί την πολιτική της η παρούσα κυβέρνηση.
Οι προναφερθείσες παρατηρήσεις θα είχαν θεωρητικό και ως εκ τούτου ανώδυνο περιεχόμενο, εάν ο κ. Σημίτης δεν διεκδικούσε τη νίκη στις προσεχείς εκλογές, όσο και εάν οι πιθανότητές του είναι εξαιρετικά ισχνές, εάν όχι ανύπαρκτες.
Αλλά επειδή οι εκλογές δεν κερδίζονται με ιδεολογήματα, ο κ. Σημίτης θα επιχειρήσει να δημιουργήσει μια εικονική πραγματικότητα, μια ψευδαίσθηση οικονομικής αναπτύξεως, λόγου χάρη, διά την άνοδο του δείκτη του Χρηματηστηρίου Αξιών Αθηνών και το σύνθημα του «λαϊκού καπιταλισμού» θα επανέλθει για να δημιουργήσει νέες στρατιές εγκλωβισμένων στη Σοφοκλέους. Προσλήψεις θα γίνουν ασφαλέστατα, υποσχέσεις αυξήσεων θα δοθούν, το Κυπριακό θα αρχίσει «να κινείται» ίσως εκ νέου, οι ευρωσοσιαλιστές θα μοιράζουν επαίνους, επικρίσεις για την πολιτική των ΗΠΑ θα διατυπώνονται ανωδύνως από κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ και διά του τρόπου αυτού θα επιχιερηθεί η «υπέρβαση» της πραγματικότητος, διά της προβολής «δημιουργικής» εικόνος του παρόντος κυβερνητικού σχήματος.
Ολα αυτά επιχειρήθηκαν βεβαίως πολλές φορές στο παρελθόν, και επιτυχώς, είναι η αλήθεια. H διαφορά με τη σημερινή κατάσταση είναι ότι οι πρωταγωνιστές του θεάματος είναι αφόρητα καταπονημένοι και η προσπάθειά τους να μιμηθούν το παλαιό τους εαυτό τούς καθιστά απλώς αξιοθρήνητους.