Απόσπασμα από ομιλία του Δημήτρη Τσοβόλα
Είναι βέβαιο ότι, με την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον κ.
Σημίτη, σημειώθηκε ριζική στροφή της πολιτικής, με κύριο
χαρακτηριστικό την εγκατάλειψη βασικών θέσεων, που διέκριναν την
ελληνική εξωτερική πολιτική, για δεκαετίες. Οι βασικές αυτές
θέσεις, που πλέον δεν ισχύουν στην αξιολόγηση της Κυβέρνησης,
προέρχονταν από το αξίωμα, ότι η Τουρκία έχει επεκτατικές προθέσεις
απέναντι στη χώρα μας, και η απόλυτη προτεραιότητα της ελληνικής
εξωτερικής πολιτικής ήταν η αποτροπή αυτού του κινδύνου.
Η ευρωπαϊκή, η βαλκανική και η μεσογειακή πολιτική της χώρας,
είχε βεβαίως σειρά στόχων, στρατηγικών και τακτικών, αλλά σαν
απόλυτα ιεραρχημένη προτεραιότητα, είχε τη διασφάλιση της εθνικής
ακεραιότητας, με τη δημιουργία, κατά το εφικτό, συσχετισμών
αποτροπής του τουρκικού επεκτατισμού. Αυτή η θεώρηση πραγμάτων,
είχε αναμφίβολα το κόστος της και σε συμπάθειες από ξένες Δυνάμεις,
αλλά και καθαρό οικονομικό, σε αμυντικές δαπάνες.
Φυσικό, άλλωστε, αφού στις προτεραιότητες άλλων και μάλιστα
υποτιθέμενων εταίρων και φίλων, η Τουρκία έχει το προβάδισμα, γιατί
αυτό υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή. Είχε, βέβαια
και προσωπικό κόστος για κάποια πολιτικά πρόσωπα, αλλά δεν είναι
της ώρας να τα μνημονεύσουμε. Με τον κ. Σημίτη, η ιεράρχηση έχει
μεταβληθεί.
Η αντιμετώπιση της Τουρκίας δεν θεωρείται το μείζον. Δεν έχει
απόλυτη προτεραιότητα. Οι τουρκικές διεκδικήσεις θεωρούνται
διαπραγματεύσιμες διαφορές, έστω βήμα-βήμα. Στην Τουρκία
αναγνωρίζονται ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα στο Αιγαίο –
(βλέπε το σύμφωνο Μαδρίτης). Οι συνθήκες Λωζάνης και Παρισίων
αναγνωρίζονται σαν κείμενα, που επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες. Το
Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου πρέπει να εγκαταλειφθεί, γιατί
δημιουργεί δυσκολίες συνεννόησης και διαπραγμάτευσης με την
Τουρκία. Το Κυπριακό, αποτελεί παρενόχληση, που, όπως-όπως, πρέπει
να κλείσει.
Τι έχει μπει στη θέση όλων αυτών; Τι έχει για τον κ. Σημίτη και
την Κυβέρνησή του απόλυτη προτεραιότητα;
Η ονομαστική σύγκλιση με τα κριτήρια του Μάαστριχτ και την
εξαθλίωση του ελληνισμού. Για να μπούμε στην ΟΝΕ, για να πείσουμε
το Διευθυντήριο να μας βάλει, διαπραγματευόμαστε τα πάντα. Αρκεί,
να μην ενοχληθούν και μας απορρίψουν. Αυτή είναι η εθνική επιτυχία,
που αξίζει κάθε θυσία.
Ελπίζαμε, ότι ο ολέθριος χειρισμός της κυβέρνησης τη νύχτα της
κρίσης των Ιμίων, οφείλονταν σε λάθος, σοβαρό μεν, αλλά λάθος και
συνεπώς αναστρέψιμο. Σήμερα, πιστεύουμε, ότι δεν πρόκειται περί
αυτού, αλλά ότι ήταν η έναρξη της νέας περιόδου. Ήταν το πρώτο
δείγμα της νέας πολιτικής. Ήταν συνειδητή επιλογή.
Γι΄ αυτό, θεωρούμε την κυβέρνηση επικίνδυνη για τα εθνικά
συμφέροντα. Η κυβέρνηση έχει μεγιστοποιήσει σε απόλυτο βαθμό, τη
λεγόμενη σύγκλιση, σύμφωνα με τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Αυτό το
είδος σύγκλισης, το έχει ονομάσει Ευρωπαϊκή Πολιτική,
υποβαθμίζοντας παράλληλα τις δύο άλλες πολιτικές, τη βαλκανική και
τη μεσογειακή, όπως και όλη την πολιτική αποτροπής και ανάσχεσης
του τουρκικού επεκτατισμού.
Τα προβλήματα στο Αιγαίο, σε μεγάλο βαθμό, επιδεινώνονται σε
βάρος μας από αυτή τη θεώρηση πραγμάτων. Η εξωτερική πολιτική της
Ελλάδας, όμως, οφείλει να έχει τρεις συνιστώσες, άρρηκτα
συνδεδεμένες μεταξύ τους, την Ευρωπαϊκή, τη Βαλκανική και τη
Μεσογειακή. Όταν μία από αυτές τις συνιστώσες παραλείπεται ή
υποβαθμίζεται, τότε, ανεξαρτήτως προθέσεων, τα εθνικά συμφέροντα
υπονομεύονται…
Πηγή: