Από τα ολυμπιακά έργα -είναι πασιφανές- θα έχουμε μεγάλη ζημιά και μεγάλα οφέλη. Εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντες, διογκώσαμε δριμέως το διαφαινόμενο έλλειμμα (αρκετοί πιστεύουν ότι το τελικό κόστος των Αγώνων θα είναι υπερδιπλάσιο των 5 δισεκατομμυρίων ευρώ, που αποτελούν την επίσημη σημερινή εκτίμηση), ενώ είναι βέβαιο ότι, λόγω μεγαλομανίας, απερισκεψίας, συναλλαγών εν κρυπτώ και παραβύστω, κατασκευάσαμε και άχρηστα έργα, μελλοντικές «πληγές» για την πόλη, από άποψη αισθητική, περιβαλλοντική, οικονομική. Ωστόσο, μια νέα εικόνα του λεκανοπεδίου αχνοφαίνεται πίσω από τη βαρβαρότητα της μπουλντόζας – τα ξηλωμένα πεζοδρόμια, τα ξεριζωμένα δέντρα, τα βουνά από χώματα και μπάζα, τον μονότονο θόρυβο των μηχανημάτων, τη διαρκή μυρωδιά του πετρέλαιου και της σκόνης: Ουρανόπεμπτες για τους τσιμεντανθρώπους της τερατομεγέθους ξεχαρβαλούπολης αναπλάσεις κοινόχρηστων χώρων, απαστράπτουσες εγκαταστάσεις, ολοκαίνουργιες συγκοινωνίες… Οσο αδιαμφισβήτητο είναι ότι θα κληθούμε να εξοφλήσουμε τα υπέρογκα χρέη, άλλο τόσο βάσιμο είναι ότι η αυριανή Αττική θα είναι άλλη από τη σημερινή.
Οχι ότι θα πάρει το ασθμαίνον άστυ όλες τις ανάσες που χρειαζόταν. Ούτε θα επιλυθεί ριζικά το κυκλοφοριακό. H χαρά της βελούδινης ευθυδρομίας πάνω στα τετράπλατα οδοστρώματα ήδη ακυρώνεται από το μαρτύριο της «εισόδου» και της «εξόδου» από τον «παράδεισο» – το τελικό στοίχημα λέγεται «διαχείριση της κυκλοφορίας», ώστε να είναι αυτή συνεχής και αδιάκοπτη (κάτι πολύ δύσκολο). Παράλληλα, μόνο οι αισιόδοξες εκτιμήσεις ανεβάζουν σε 3.600.000 τις ημερήσιες μετακινήσεις με νεότευκτα και αναβαθμισμένα μέσα μαζικής μεταφοράς (σήμερα, με λεωφορεία, τρόλεϊ, ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και μετρό τελούνται 2.400.000 διαδρομές σε σύνολο 7.000.000). Αλλά, να, τα αεροδυναμικά βαγόνια του τραμ, ο προαστιακός, οι νέοι σταθμοί του μετρό σε Ηλιούπολη, Περιστέρι, Σταυρό, οι ανακαινισμένοι κοινόχρηστοι χώροι, ακόμη-ακόμη και τα αρχιτεκτονικά «πυροτεχνήματα» τύπου Καλατράβα περνούν ένα γενναίο λούστρο ανανέωσης στην πνιγηρή άναρχη μεγαλούπολη.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ο ακριβής βαθμός βελτίωσης της ποιότητας ζωής στην πρωτεύουσα. Είναι το αν θα διαρκέσει η όποια βελτίωση. Ως γνωστόν, στην Ελλάδα φτιάχνουμε έργα και στη συνέχεια τα εγκαταλείπουμε. Σε ελάχιστα (το μετρό είναι ένα από αυτά) έχουν διατεθεί μέχρι στιγμής σοβαρά κονδύλια για έλεγχο και καθαριότητα. Κτίζουμε πανεπιστήμια και δεν προβλέπουμε καμία δαπάνη συντήρησης. Κατασκευάζουμε πλατείες και παιδικές χαρές και τις αφήνουμε να ρημάξουν. Γιατί να μη συμβεί το ίδιο με τα ολυμπιακά έργα (τα φιλόδοξα «κέντρα», το ακριβοπληρωμένο πράσινο, τους δρόμους, τους χώρους αναψυχής); H συντήρηση δεν είναι ούτε «αρπαχτή» ούτε έργο βιτρίνας.