Οι πολλαπλές διεκδικήσεις επαγγελματικών τάξεων, στον δημόσιο τομέα, σήμερα, αναδεικνύουν μία από τις χειρότερες και δυσκολότερες πτυχές της ευρωζωνικής πραγματικότητας την οποία ζούμε. Μισθοί, αποδοχές και, γενικότερα, το συνολικό ετήσιο εισόδημα των νοικοκυριών δεν επαρκεί για να συντηρήσει το καταναλωτικό μοντέλο που έχουμε, τα τελευταία χρόνια, οικοδομήσει, ενστερνιστεί και, το χειρότερο, συνηθίσει.
Οταν, στις αρχές του επόμενου έτους, θα προστεθούν οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, οι εργαζόμενοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα, η ίδια αυτή πραγματικότητα θα γίνει εκρηκτική. Τελευταίοι, χωρίς μεγάλες τυμπανοκρουσίες, ελεύθεροι επαγγελματίες, βιοτέχνες και μικροέμποροι, θα ζητήσουν το μερτικό τους.
Μέχρι πριν από λίγο καιρό, η συζήτηση για τη σύγκλιση των εισοδημάτων με εκείνα των Ευρωπαίων γινόταν σε θεωρητικό επίπεδο. Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι, σε διάστημα μικρότερο των δύο ετών, η συζήτηση έχει μεταφερθεί σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Πιστεύουμε ότι η σύγκλιση μπορεί να επιτευχθεί μέσα σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα. Κάποιοι είναι έτοιμοι να πιστεύσουν πως οι ελληνικές αμοιβές θα μπορούσαν να φθάσουν τις ευρωπαϊκές σε δύο-τρία χρόνια.
Είναι αλήθεια ότι οι τιμές πολλών προϊόντων είναι ίδιες με εκείνες που βρίσκει κανείς στα σούπερ μάρκετ των περισσοτέρων χωρών. Σε πλούσιες πόλεις της Ευρώπης τα τυποποιημένα προϊόντα πωλούνται στην ίδια (ευρω)τιμή. Σε μικρότερες και, πολύ περισσότερο, σε φτωχότερες περιοχές της Ευρώπης, οι τιμές είναι μάλιστα χαμηλότερες.
Δυστυχώς, λίγοι κατανοούν τη μεγάλη ζημιά που προκαλεί ο πληθωρισμός. Δημιουργεί κλίμα ακρίβειας και στις υπηρεσίες. Η απατηλή εντύπωση «πλούτου», που στηρίζεται στην προσαρμογή των μισθών στις μεγάλες αυξήσεις τιμών, καθιστά εύφορο το πεδίο για την περαιτέρω αύξηση του τιμάριθμου. Με τον ίδιο τρόπο, η πληθωριστική ψυχολογία διευκολύνει τις πολυεθνικές και, γενικότερα, τις μεγάλες εταιρείες να προσαρμόζουν τις τιμές τους. Το ίδιο το κράτος, ενεργώντας πλέον ως κύριος μέτοχος των «μετοχοποιημένων» κρατικών επιχειρήσεων, δεσμεύεται, επιτρέπει και παροτρύνει σε αυξήσεις των τιμολογίων, επιδιώκοντας παχυλότερα μερίσματα και μεγαλύτερους έμμεσους φόρους. Με αποτέλεσμα, βεβαίως, να επιβαρύνει ακόμη περισσότερο το πληθωριστικό κλίμα.
Υποκριτικά και ως να τους έχει λείψει πλήρως κάθε συναίσθηση ευθύνης, οι αρμόδιοι υπουργοί «θυμίζουν» πως οι κρατικοί υπάλληλοι που απεργούν έχουν «κρυφά» εισοδήματα, είτε από δεύτερη δουλειά είτε λόγω διαφθοράς τους. Ξεχνώντας ότι και αυτά ακόμη τα «οφέλη» κατανέμονται με τρόπο άδικο, αφού αφορούν, κατά πρώτο λόγο, τους πολιτικούς συνοδοιπόρους.
Οπως και να ‘χει το πράγμα, το σίγουρο είναι ότι οι αμοιβές των μισθωτών δεν επαρκούν για να αντιμετωπίσουν οι οικογένειες το σημερινό κόστος ζωής. Επί (πάρα) πολλά έτη, στηριχθήκαμε στις παράλληλες (συνήθως κρυφές και αφορολόγητες) αμοιβές, για να συμπληρώσουμε το εισόδημά μας. Αν υπάρχει, σήμερα, μεγαλύτερη πίεση, είναι και γιατί αυτές οι πηγές διάσωσης του οικογενειακού προϋπολογισμού στερεύουν. Καθώς οι μεγάλες εταιρείες και το οργανωμένο εμπόριο καλύπτουν τις ανάγκες του καταναλωτή, οι ευκαιρίες να βρει κανείς μια «τσόντα» στο εισόδημά του περιορίζονται. Η αύξηση των απαιτήσεων και η ολοένα εντατικότερη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα καθιστούν ανυπόφορη την πρόσθετη προσπάθεια.
Με άλλα λόγια, πιαστήκαμε στην παγίδα που μας έστησαν. κυβέρνηση και μεγάλες επιχειρήσεις, με τη μέθοδο των προσαρμογών στον πληθωρισμό, τη σπάταλη διαβίωση του κράτους και την καλλιέργεια καταναλωτικού ευδαιμονισμού, έσπρωξαν τα νοικοκυριά στη μεγαλύτερη μιζέρια: και να μη σου φτάνουν και να χρωστάς κι από πάνω. Δυστυχώς, η σύγκλιση που θα ζήσουμε δεν μας οδηγεί στον «λαμπρό» ευρωπαϊκό μέσο όρο. Αλλά σε μια κοινωνία με ακόμη μεγαλύτερες ανισότητες, συγκρούσεις και μιζέρια για τους πολλούς. Αυτός είναι ο πραγματικός μας μισθός.