H «α λα ελληνικά» Δεξιά και Αριστερά…

H «α λα ελληνικά» Δεξιά και Αριστερά…

3' 49" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σήμερα ο υπογράφων αισθάνεται την ανάγκη να αναλάβει αυτόκλητα -και αν θέλετε κάπως αυθαίρετα- τον ρόλο του συνηγόρου του Ελληνα πολίτη. Και ιδιαίτερα του «δημοσκοπούμενου», σχεδόν σε καθημερινή βάση, Ελληνα, ο οποίος αφού απαντήσει οικειοθελώς και -κατά τεκμήριο- ειλικρινώς σε μια πανσπερμία ερωτημάτων, βρίσκεται τελικώς και κατηγορούμενος. «Ξενοφοβικός, ανασφαλής, θρησκευόμενος, τηλεορασόπληκτος και προπαντός υπερσυντηρητικός (στα όρια του αντιδραστικού) ο Ελληνας πολίτης». Αυτό ήταν το συμπέρασμα, ή καλύτερα ο καταλογισμός, της τελευταίας Ευρωπαϊκής Κοινωνικής Ερευνας που διενήργησε για τη χώρα μας το Εθνικό Κέντρο Κονωνικών Ερευνών (EKKE). O συντονιστής, μάλιστα, της έρευνας, βασιζόμενος στα ευρήματα της δημοσκοπήσεως και προπαντός συγκρίνοντάς την με τις αντίστοιχες απαντήσεις των άλλων Ευρωπαίων εταίρων μας, απεφάνθη: «H Ελλάδα προχωρά πιο γρήγορα από τους Ελληνες. Μοιάζει να υπάρχει ένα χάσμα. H χώρα κατακτά πολιτική σταθερότητα, ασφαλές πλαίσιο συμμαχιών, ισχυρό νόμισμα. Από την άλλη, οι πολίτες εμφανίζονται αμήχανοι, επιφυλακτικοί, αν όχι απειλούμενοι μπροστά στη νέα εποχή».

Ο χώρος δεν επαρκεί για να αναφερθούμε μεμονωμένα σε όλους τους «καταλογισμούς» της έρευνας. Θα επισημάνουμε, απλώς, ότι για να εξαχθούν λογικά, δίκαια και ασφαλή συμπεράσματα σε μια ευρωπαϊκή έρευνα, επιβάλλεται να συγκρίνονται ομοειδείς καταστάσεις και αντίστοιχα δεδομένα. Δεν μπορεί π.χ. η στάση του Ελληνα πολίτη έναντι του διεθνούς κύματος των μεταναστών να συγκρίνεται με εκείνη του Πορτογάλου ή του Ολλανδού, αφού οι χώρες αυτές δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα αναγκαστικής φιλοξενίας και εντάξεως στην οικονομική και κοινωνική τους ζωή ενός ποσοστού αλλοδαπών που ξεπερνά το 1/10 του πληθυσμού τους. Αν, λοιπόν, ήταν διαφορετικά διατυπωμένες οι ερωτήσεις της έρευνας, ώστε να παρουσιάζουν ως ενδεχόμενο ή απειλή για τους Ευρωπαίους εταίρους μας μια αντίστοιχη κατάσταση, οι Ελληνες μάλλον θα διεκδικούσαμε τα πρωτεία σε ανοχή, διεθνή αλληλεγγύη και ξενοφιλία.

Κατ’ ανάλογο τρόπο δεν μπορεί να «ταυτοποιηθεί» το θρησκευτικό αίσθημα του Ελληνα, το οποίο ιστορικώς είναι ταυτισμένο με την εθνική του υπόσταση, με τη θρησκευτική αντίληψη -συχνά πολυδογματική- των άλλων Ευρωπαίων, ώστε να αναχθεί και το εύρημα αυτό σε κοινό κριτήριο μεταξύ «συντηρητισμού» και «προοδευτικότητος».

Ας σταθούμε, λοιπόν, κάπως περισσότερο στα πολιτικά ευρήματα της έρευνας, τα οποία «στήριξαν» και τη διαπίστωση ότι οι Ελληνες είμαστε, μεταξύ των άλλων Ευρωπαίων, οι πλέον συντηρητικοί. Συγκεκριμένα, οι ερωτηθέντες «έγειραν» σαφώς προς τη Δεξιά όταν τους ζητήθηκε να «αυτοτοποθετηθούν» σε μια κλίμακα από το μηδέν (Αριστερά) έως το δέκα (Δεξιά). H παραπάνω διαπίστωση είναι και η πλέον εξωπραγματική, βάσει φυσικά του γεγονότος ότι η ελληνική ιδιαιτερότητα των εννοιών «Δεξιά» και «Αριστερά» αποκλείει οποιαδήποτε περίπτωση συμμείξεως και συγκρίσεως με τη σημασία που έχουν οι όροι αυτοί στις άλλες χώρες, όπου διεξήχθη η ίδια έρευνα. H έννοια της Αριστεράς στην Ελλάδα έχει -καλώς ή κακώς- ως βασικό πόλο το KKE, το οποίο είναι το μοναδικό κόμμα μεταξύ των αντιστοίχων πολιτικών φορέων των 23 χωρών, στις οποίες διεξήχθη η έρευνα, που εξακολουθεί να είναι δογματικά προσκολλημένο στον καταρρεύσαντα υπαρκτό σοσιαλισμό. Συνεπώς η αφετηρία της κλίμακος, από το μηδέν της Αριστεράς έως το δέκα της Δεξιάς, που θέτει και εξετάζει η έρευνα, στην Ελλάδα είναι τοποθετημένη κατά πολύ πιο αριστερά, με φυσικό αποτέλεσμα να εκπροσωπείται από το χαμηλότερο ποσοστό των «αυτοτοποθετηθέντων» στο σχετικό ερώτημα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον κορμό της Αριστεράς, τον οποίο κατά την τελευταία 30ετία εκφράζει το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου ξεκίνησε με τριτοκοσμικές αρχές και διακηρύξεις, πραγματοποιώντας στην πρώτη του δεκαετία ιδεολογικοπολιτική υπερκέραση και της παραδοσιακής Αριστεράς (ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το είχε χαρακτηρίσει «Αριστερά της Αριστεράς»). Στη συνέχεια -και κυρίως κατά τη διανυόμενη δεκαετία Σημίτη- όχι μόνο απέβαλε κάθε αριστερό έμβλημα και στοιχείο, αλλά εν τη (κυβερνητική) πράξει, αποποιήθηκε εν πολλοίς και τη σοσιαλιστική του υπόσταση. Συνεπώς και οι ψηφοφόροι του κυβερνώντος κόμματος τελούν εν συγχύσει ή αισθάνονται ξένη και εξωπραγματική την ιδιότητα του Αριστερού, όταν τους ζητούν να «αυτοτοποθετηθούν».

Σκόπιμο είναι, τέλος, να προστεθεί ότι και η έννοια της Δεξιάς, η οποία έως σήμερα εκφράζεται στη χώρα μας μόνο από τη Ν.Δ. (δηλαδή καλύπτει και το δέκα της κλίμακος που θέτει η έρευνα του EKKE), εύλογα ελκύει μεγαλύτερο ποσοστό «αυτοτοποθετημένων». Και τούτο διότι σε πολλές -αν όχι στις περισσότερες- από τις άλλες χώρες της έρευνας, η παρουσία της Ακροδεξιάς είναι υπαρκτή, όχι μόνο κοινοβουλευτικώς, αλλά δυναμική και παρεμβατική στη δημόσια ζωή, με αποτέλεσμα ο όρος «Δεξιά» να εμπεριέχει, αντιστοίχως, απωθητικά στοιχεία, όπως συμβαίνει με την «υπαρκτή ελληνική Αριστερά».

Ολα τα παραπάνω στοιχεία της ελληνικής ιδιαιτερότητος, ως προς τις έννοιες «Δεξιά» και «Αριστερά», είναι δεδομένα και αυταπόδεικτα για τον «δημοσκοπούμενο» πολίτη της χώρας μας. Το γεγονός, λοιπόν, ότι από συγκεκριμένα κόμματα και συνάλληλους παραπολιτικούς παράγοντες τα στοιχεία αυτά σκοπίμως αγνοούνται ή διαστρέφονται εσκεμμένως, εξηγεί και το αρνητικότερο -για τη χώρα μας- εύρημα της έρευνας. Το «πανευρωπαϊκό ρεκόρ» αδιαφορίας και αποδοκιμασίας του Ελληνα πολίτη έναντι της πολιτικής και των πολιτικών της χώρας του…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή