H αποχώρηση του κ. Κώστα Σημίτη από την ενεργό και μαχόμενη πολιτική ήταν ανάγκη και για την εξέλιξη της πολιτικής ζωής, προπαντός όμως, για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ που μετά τις εκλογές του 2000 είχε ουσιαστικά αποτελματωθεί σε μια χωρίς έμπνευση και ευρύτερους στόχους διαχειριστική πολιτική, με αυξανόμενη την οσμή των σκανδάλων. O «εκσυγχρονισμός» του κ. Κώστα Σημίτη αποδείχθηκε ένα φανταχτερό σύνθημα που ποτέ δεν κατάφερε να πάρει τη μορφή συγκροτημένου και συνεπούς προγράμματος αλλαγών με συνέχεια. Οταν το σύνθημα απογυμνώθηκε, απογυμνώθηκε και ο ίδιος ο κ. Κώστας Σημίτης, δεν είχε τίποτα να προτείνει στον ελληνικό λαό και στο ίδιο του το κόμμα. Εμεινε ηγέτης μιας κακής διαχείρισης, στόχος οξείας κριτικής από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα και αποδέκτης ευρύτατης λαϊκής δυσαρέσκειας που, τελικά, διαμόρφωσε το λαϊκό αίτημα της αλλαγής.
Η «Καθημερινή» έγκαιρα και σε ανύποπτο χρόνο, ήδη από τον περασμένο Μάιο, επισήμανε την ανάγκη ομαλής αποχώρησης του κ. Κώστα Σημίτη και εισέπραξε την οργή του ίδιου και του περιβάλλοντός του και την κατηγορία της «συνωμοσίας», στην οποία δήθεν συμμετείχε και η αντιπολίτευση. Τώρα, η αποχώρηση του κ. Κώστα Σημίτη, όπως και αν χρεωθεί, έγινε για τον ίδιον καταναγκασμός και όλοι σπεύδουν να πάρουν αποστάσεις, αλλά κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για τις συκοφαντίες που τότε εξαπολύθηκαν σε βάρος της «Κ».
Το πώς ένα κόμμα θα διαχειρισθεί τη διαδοχή του ηγέτη του είναι αποκλειστικά δικός του λογαριασμός και σε κανέναν άλλον δεν πέφτει λόγος. O κ. Γιώργος Παπανδρέου είναι συμπαθής πολιτικός ακόμη και στους αντιπάλους του. Είναι χαμηλών τόνων, έχει αγωγή και ευγένεια. Αν είναι και ο πιο κατάλληλος για να διαδεχθεί τον κ. Κώστα Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, στην επόμενη, μάλλον δύσκολη γι’ αυτό περίοδο μένει να αποδειχθεί, είναι διακύβευση όπως θα ήταν και για οποιονδήποτε άλλον.
Ούτε το όνομα ούτε η μυθοπλασία γύρω από το όνομα και τη μέχρι τώρα πολιτική του παρουσία, η οποία επιχειρείται ήδη από εφημερίδες και άλλα Μέσα Ενημέρωσης, μπορούν να αποτελέσουν πρόκριμα και εγγύηση της μελλοντικής του πορείας. H πολιτική αρένα είναι σκληρή και ο πολιτικός ηγέτης εκεί δοκιμάζεται και διαμορφώνεται. Το πολιτικό ταλέντο, όπως όλα τα ταλέντα, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν κληρονομούνται, ενώ η μυθοπλασία, ανεξαρτήτως προθέσεων, αποβαίνει στην παραπλάνηση του λαού και στη χειραγώγησή του. Τον κ. Γιώργο Παπανδρέου θα τον κρίνουμε από τις πράξεις και τις πρωτοβουλίες του. Δεν θα τον κρίνουμε ούτε από το όνομα ούτε από τους μύθους που άρχισαν να πλάθονται γύρω από αυτόν.