Οχι ότι «βλογάμε τα γένεια μας», αλλά η αναγνώριση απ’ όλα τα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα ότι η Αθήνα παρουσίασε το καλύτερο θέαμα για την υποδοχή του νέου χρόνου, μας ευχαρίστησε, γιατί το είδαμε και συμμετείχαμε, έστω κι από μακριά, μαζί με τις χιλιάδες του κόσμου που μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα, αψηφώντας τον φόβο της βροχής που, ευτυχώς, δεν ήλθε. Κι άκουσαν τη Δήμαρχο Αθηναίων κ. Ντόρα Μπακογιάννη να λέγει, εμφανώς συγκινημένη: «H Αθήνα, πρωτεύουσα της Ελλάδας, γιορτάζει και καλωσορίζει την Ολυμπιακή χρονιά». Πραγματικά, το βράδυ της παραμονής άνοιξε, κατά κοινή ομολογία, η αυλαία, όχι μόνο του ολυμπιακού έτους, αλλά και των εκδηλώσεων για την Ολυμπιάδα. Με τη σύνθεση -σε παγκόσμια πρεμιέρα- του Δημήτρη Παπαδημητρίου, του νέου συνθέτη, ρωμαλέου όσο και ευαίσθητου συνεχιστή της μουσικής παράδοσης Χατζιδάκι, «Ωδή Πινδάρου», σε νεοελληνική απόδοση του Γιώργου Χειμωνά, με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη στο λόγο, τον Μάριο Φραγκούλη στο τραγούδι, με υπερθέαμα φωτεινών χορογραφιών στον αιθέρα και αστέρια-πυροτεχνήματα να ξεκινούν και να πλαισιώνουν τον Παρθενώνα, ο κόσμος μαγεύτηκε.
Σιώπησε, άκουσε και είδε και, με τον ερχομό του νέου χρόνου, ξέσπασε σε ουρανομήκεις επευφημίες! Μπορεί ο Δημήτρης Παπαδημητρίου «να έβαλε τον πήχυ ψηλά» με την «Ωδή Πινδάρου», και με σύμφωνη τη Ντόρα Μπακογιάννη στο πνεύμα «υψηλότερα, δυνατότερα, μακρύτερα», (Actius, Fortius, Citius) αλλά αυτό δεν είναι που θα ξεχωρίσει τους δικούς μας Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας από τους προηγούμενους; Υστερα ήλθε η Αλκηστη Πρωτοψάλτη, με τη φωνή και την άνεση που ξεσηκώνει και κυριάρχησε, είπε τις επιτυχίες της, μπήκαν τα χάλκινα και μετά τα κλαρίνα -γλέντι παλλαϊκό ολυμπιακών προδιαγραφών ως προς την ψυχαγωγία. Δίκαια την είπαν, την βραδιά αυτή, «πρόβα τζενεράλε των Αγώνων της Αθήνας» και καιρός ήταν να γλιτώσουμε από την παρέλαση των «αστεριών της πίστας», όπως σε άλλες παραμονές Πρωτοχρονιάς και να σταθούμε στο ύψος της περίστασης…