Σοβαρότατα ερωτήματα ως προς την αποτελεσματικότητα της πολιτικής που ακολουθούν οι ΗΠΑ, το NATO και η E.E. απέναντι στην πρώην Γιουγκοσλαβία εγείρουν τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της Σερβίας, την περασμένη Κυριακή. H θεαματική επικράτηση των ακραίων εθνικιστών του Ριζοσπαστικού Κόμματος του Βόισλαβ Σέσελι, το οποίο αναδείχθηκε πρώτο κόμμα με 28%, υπερτριπλασιάζοντας τις έδρες του (82 από 27) παρ’ ότι ο ηγέτης του είναι φυλακισμένος για να δικαστεί στη Χάγη, θέτει ωμά το ερώτημα: οι ΗΠΑ και το NATO έκαναν πόλεμο και κατέστρεψαν τη Σερβία για να ρίξουν τον αυταρχικό Μιλόσεβιτς και να τον αντικαταστήσουν με τον απείρως πιο έξαλλο εθνικιστή Σέσελι, ο οποίος ηγείτο ομάδων ελεύθερων σκοπευτών που διέπραξαν εγκλήματα πολέμου; Αυτή η αλλαγή αποτελεί κέρδος για τη Δύση;
Διότι, βεβαίως, έχουν επίγνωση του οράματος του Σέσελι – άλλωστε για τους αδαείς και τους ανενημέρωτους το υπενθύμιζε η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» την Τρίτη: Συμμαχία με τη Μόσχα, συμμετοχή της Σερβίας σε μελλοντική ομοσπονδία Ρωσίας – Λευκορωσίας, διάλυση της Βοσνίας, απόσπαση τουλάχιστον του ενός τρίτου των εδαφών της Κροατίας, επανενσωμάτωση στη Σερβία της ΠΓΔΜ και του Κοσόβου, μέσω της εκδίωξης στην Αλβανία όλου του αλβανικού πληθυσμού του τελευταίου…
Δεν είναι, όμως, οι επικίνδυνες απόψεις του Σέσελι το πρωτεύον ζήτημα. Υπάρχουν άλλα, πολύ κρισιμότερα:
Οι Δυτικοί δικάζουν στη Χάγη τον Μιλόσεβιτς και τον Σέσελι, σε μια κλασική περίπτωση επιβολής της δικαιοσύνης των νικητών ενός πολέμου επί των ηττημένων. Ομως, πάνω από το 35% του σερβικού εκλογικού σώματος που προσήλθε στις κάλπες, σε εκλογές που διενήργησε κυβέρνηση απόλυτης εμπιστοσύνης της Δύσης, τάχθηκε με την ψήφο του υπέρ των κατηγορουμένων από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων
Οταν το ένα τρίτο του λαού μιας χώρας συγκρούεται ακόμη και με την ψήφο του με τους ξένους που δικάζουν τους ηγέτες του, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά από πολιτική σκοπιά. Πόσω μάλλον που αυτό το αποτέλεσμα σημειώθηκε παρά το γεγονός ότι οι Δυτικοί, ανήσυχοι από την επιρροή του Μιλόσεβιτς και του Σέσελι, από τις 11 Δεκεμβρίου τους απομόνωσαν εντελώς από τον έξω κόσμο για ένα μήνα, απαγορεύοντάς τους ακόμη και την αποστολή μηνυμάτων ή δηλώσεων για την προεκλογική τους εκστρατεία.
Η καλπάζουσα αναζωπύρωση του σερβικού εθνικισμού δεν περιορίστηκε όμως στους Σέσελι και Μιλόσεβιτς, αν θέλει κανείς να προσεγγίσει σοβαρά τα εκλογικά αποτελέσματα. Ανέτρεψε ριζικά τον συσχετισμό δυνάμεων και μέσα στο φιλοδυτικό στρατόπεδο.
Το απόλυτα ελεγχόμενο από τη Δύση Δημοκρατικό Κόμμα του απελθόντος πρωθυπουργού Ζόραν Ζίβκοβιτς περιορίστηκε στο 12,7% των ψήφων, ενώ το επίσης αφοσιωμένο φιλοδυτικό κόμμα «Ομάδα των 17+», η επιρροή του οποίου διογκωνόταν τεχνητά στις δημοσκοπήσεις, δεν πήρε ούτε το μισό ποσοστό από αυτό που προβλεπόταν και αρκέστηκε στην τέταρτη θέση, με 11,5%. Αθροιστικά, ούτε 25% και τα δύο φιλοδυτικά κόμματα μαζί.
Αντιθέτως, ο εκ των πρωταγωνιστών της ανατροπής του Μιλόσεβιτς και τέως πρόεδρος Βόισλαβ Κοστούνιτσα, προς τον οποίον όμως η Δύση δεν έκρυβε την εχθρότητά της και συγκάλυψε όλα τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και εκλογικές νοθείες που έκανε εναντίον του ο εκλεκτός της Ζόραν Τζίντζιτς που δολοφονήθηκε, αναδείχθηκε σε αδιαμφισβήτητη ηγετική προσωπικότητα του αντιμιλοσεβιτσικού στρατοπέδου, αφού πήρε σχεδόν 18%. Σε αυτόν είναι τώρα υποχρεωμένοι να ποντάρουν οι Δυτικοί, παρ’ όλο που μέχρι πρόσφατα τον κατηγορούσαν ως «εθνικιστή», ελλείψει άλλων ανθρώπων τους. O Κοστούνιτσα όμως όχι μόνο έχει ταχθεί εναντίον του Δικαστηρίου της Χάγης και υπέρ της δίκης των Μιλόσεβιτς, Σέσελι κ.λπ. στη Σερβία, αλλά και τον Νοέμβριο, σε συνέντευξή του στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» είχε δηλώσει πως το Δικαστήριο της Χάγης εξυπηρετεί περισσότερο πολιτικές σκοπιμότητες καταδίκης ενός ολόκληρου λαού.
Η ταπείνωση ενός λαού
Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, οι εκλογές ανέδειξαν ως ρυθμιστή της δυνατότητας να σχηματισθεί ή όχι αντιμιλοσεβιτσική κυβέρνηση, υποτίθεται «δημοκρατική», τον… έξαλλο υπερεθνικιστή και φιλομοναρχικό Βουκ Ντράσκοβιτς, το κόμμα του οποίου διπλασίασε τις δυνάμεις του, ξεπέρασε άνετα το φράγμα του 5%, παίρνοντας 8,2% και επανέκαμψε πανηγυρικά στο Κοινοβούλιο (είχε μείνει απέξω το 2000), ιππεύοντας και αυτό στο άρμα του πιο πρωτόγονου εθνικισμού!
Και όμως σε αυτόν τον άνθρωπο θα στηριχθεί η Δύση, πιθανότατα, για να σχηματίσει τη φιλοδυτική κυβέρνηση της Σερβίας. Μα, αν αυτό δεν συνιστά κραυγαλέα απόδειξη αποτυχίας της δυτικής πολιτικής, τότε τι είναι αποτυχία; Μόνο ειρωνικά χαμόγελα, υπό το πρίσμα αυτών των αποτελεσμάτων, προκαλούν δηλώσεις όπως π.χ. αυτή του Χαβιέρ Σολάνα, ύπατου αρμοστή της E.E. για την εξωτερική πολιτική, ο οποίος είπε: «Απευθύνομαι σε όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις και τις καλώ να εργασθούν από κοινού για να εξασφαλίσουν ότι μπορεί να σχηματισθεί γρήγορα μια νέα κυβέρνηση που θα βασίζεται σε μια καθαρή και ισχυρή ευρωπαϊκή ατζέντα μεταρρυθμίσεων».
Το έγραφε πολύ ωραία η «Ελ Παΐς» την περασμένη Κυριακή, πριν καν ανοίξουν οι κάλπες: «Αυτοί που προβάλλουν ως χαμένοι, είναι ακριβώς τα κόμματα που εκτιμώνται περισσότερο στη Δύση». H αλήθεια, δυστυχώς, βρίσκεται πολύ πιο κοντά στα λόγια που είπε τη νύχτα της Κυριακής ο Τόμισλαβ Νίκολιτς, ο αναπληρωτής πρόεδρος του κόμματος του φυλακισμένου Σέσελι: «Κερδίσαμε αυτήν τη νίκη για τον Βόισλαβ Σέσελι και άλλους που δικάζονται στη Χάγη – και για τους πολίτες της Σερβίας που δεν ανέχονται πια να είναι ταπεινωμένοι».
Η ταπείνωση ενός λαού – αυτή είναι επιγραμματικά η αιτία και η ουσία του εκλογικού αποτελέσματος στη Σερβία.
Παντού προτεκτοράτα
Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι θέλησαν να απαλλαγούν από τον Μιλόσεβιτς, ο οποίος από κάποια στιγμή και μετά στεκόταν εμπόδιο στην υλοποίηση των πολιτικών επιδιώξεών τους στην περιοχή. Τα κατάφεραν, αλλά για να το πετύχουν συνεισέφεραν τα μέγιστα στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στον ακρωτηριασμό της Σερβίας, στην εγκαθίδρυση ανοικτών ή συγκαλυμμένων προτεκτοράτων στην πρώην γιουγκοσλαβική επικράτεια και στην επικράτηση παντού ακραίων εθνικιστικών δυνάμεων, που έχουν δυναμιτίσει το μέλλον της περιοχής, για πολλά χρόνια. Δεν είναι μόνο η Σερβία που προαναφέραμε. Στις 23 Νοεμβρίου έγιναν εκλογές στην Κροατία. O φιλοδυτικός κεντροδεξιός συνασπισμός που κυβερνούσε από το 2000, σαρώθηκε κυριολεκτικά από το εθνικιστικό κόμμα του τέως ηγέτη Φράνιο Τούτζμαν, το οποίο βαρύνεται με εγκλήματα πολέμου, αν και ο σημερινός ηγέτης του κόμματος προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από το παρελθόν του, το οποίο κηλιδώνεται μέχρι και από φιλοναζιστικά στίγματα.
Είχαν προηγηθεί οι εκλογές στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, όπου και εκεί είχαν ενισχυθεί εντυπωσιακά, κυριαρχώντας, οι σκληρές εθνικιστικές δυνάμεις και στις δύο κοινότηες, τη σερβική και την κροατομουσουλμανική. Ας αφήσουμε δε το απερίγραπτο πολιτικό αίσχος που συμβαίνει εκεί επί σχεδόν δέκα χρόνια: Καθώς η χώρα αυτή είναι κυριολεκτικά προτεκτοράτο που διοικείται από αποικιακό κυβερνήτη που διορίζει η Δύση, ο «ανθύπατος» αυτός περνάει τον χρόνο του καθαιρώντας(!) διαρκώς οποιονδήποτε ηγέτη εκλέγουν οι δύο κοινότητες και δεν τυγχάνει της αρεσκείας του – ίσως ξεπερνούν πλέον τους… δέκα οι πρωθυπουργοί των δύο κοινοτήτων που έχουν συνολικά καθαιρεθεί μέχρι τώρα, παρ’ ότι εκλεγμένοι!
Τα ίδια σχεδόν και στην ΠΓΔΜ, όπου μετά και τις εμφύλιες συγκρούσεις έχουν επικρατήσει οι σκληροπυρηνικοί εθνικιστές, τόσο στους Αλβανούς όσο και στους Σλαβομακεδόνες, με αποτέλεσμα η διάσπαση της χώρας στο μέλλον να θεωρείται πολύ πιθανή.
Ακόμη χειρότερη η κατάσταση στο άλλο προτεκτοράτο του NATO, το Κόσοβο, όπου είναι πλέον αδιανόητη η παραμονή του στη Σερβία χωρίς αιματοκύλισμα φρικιαστικών διαστάσεων. Εκεί οι Αλβανοί εθνικιστές που κυβερνούν και ταυτόχρονα είναι γκάνγκστερ και λαθρέμποροι έχουν επιβάλει ένα πρωτοφανές καθεστώς, με την πλήρη ανοχή, αλλά και χρηματοδότηση -και στρατιωτική προστασία!- της Δύσης.
Τι να πει κανείς και για το απίθανο Μαυροβούνιο, όπου ο εκλεκτός των Αμερικανών και των Ευρωπαίων Μίλο Τζουκάνοβιτς (ο οποίος υποστήριζε το NATO όταν βομβάρδιζε τη χώρα του!), τέως πρόεδρος και νυν πρωθυπουργός, αναφέρεται πλέον και σε επίσημα έγγραφα της E.E. που αφορούν υπόθεση κολοσσιαίου δικτύου λαθρεμπορίας, κατηγορείται από τον ιταλικό Τύπο ως συνδεόμενος με την Καμόρα, τη «μαφία» της Νάπολης, ενώ η κυβέρνησή του κινδυνεύει να ανατραπεί, καθώς κατηγορείται με μαρτυρίες ότι είναι χωμένη ώς τον λαιμό και σε δίκτυο… σωματεμπόρων!
Αυτά είναι εντελώς επιγραμματικά, τα «επιτεύγματα» της πολιτικής της Δύσης στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Λαοί των οποίων η εθνική αξιοπρέπεια προσβάλλεται βάναυσα επί σειρά ετών, χώρες που οι ηγέτες τους καθαιρούνται αν δεν είναι αρεστοί στις ΗΠΑ και στην E.E., άνθρωποι εξαθλιωμένοι, άνεργοι, συχνά ρημαγμένοι από πολέμους και εμφύλιες συγκρούσεις, εθνικισμοί κάθε μορφής και βαθμού αγριότητας που προβάλλουν ως ύστατη καταφυγή ταπεινωμένων μαζών. Θλιβερό παρελθόν και ζοφερό μέλλον…