Στο τέλος του περασμένου Μαΐου ή στις αρχές Ιουνίου, δεν θυμάμαι καλά και αρχείο δεν κρατάω, η στήλη αυτή της τελευταίας σελίδας έγραφε ότι μετά την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής προεδρίας ο πρωθυπουργός, ο κ. K. Σημίτης δεν έχει τίποτα να πει και τίποτα να κάνει, και καλό για τον ίδιο θα ήταν να αποχωρήσει της ενεργού πολιτικής και να πάει στο σπίτι του.
Τα έγραφε αυτά με δεδηλωμένη συμπάθεια για τον κ. K. Σημίτη, που άλλωστε και στο παρελθόν συχνά-πυκνά την έδειχνε. Εν τούτοις, προκάλεσε οργή στο περιβάλλον του κ. K. Σημίτη, ως μέρος της «συνωμοσίας» που εξύφαινε τότε η «K»! Εξι μήνες μετά η «θρασεία» εκείνη διαπίστωση επιβεβαιώνεται πλήρως από τον ίδιο τον κ. K. Σημίτη, ο οποίος, έπειτα από απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεφύγει από τον πολιτικό κλοιό, πότε με αδέξιες «πρωτοβουλίες» και πότε με «πακέτα» παροχών, αναγκάζεται τώρα να αποχωρήσει από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Δεν αποχωρεί από την πρωθυπουργία για το μικρό χρονικό διάστημα ώς τις εκλογές, επειδή προφανώς και ο ίδιος προβλέπει ότι αυτό πιθανότατα ούτως ή άλλως θα συνέβαινε. Αν θα πάει στο σπίτι του δεν το ξέρουμε, αλλά έπειτα από τριάντα χρόνια ενεργού συμμετοχής στα κοινά, εκ των οποίων οκτώ χρόνια συνεχούς πρωθυπουργίας, ίσως δεν υπάρχει άλλο μέρος αξιοπρεπούς καταφυγής, ηρεμίας και περισυλλογής.
Την εποχή εκείνη που γράφονταν αυτά ο κ. K. Σημίτης και η κυβέρνησή του, πανευτυχείς ζούσαν τη «δόξα» μιας επιτυχούς ευρωπαϊκής προεδρίας και της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Κανείς δεν αμφισβητούσε ούτε την επιτυχία της ευρωπαϊκής προεδρίας ούτε την επιτυχή έκβαση της προσπάθειας για ένταξη της Κύπρου, η οποία, όπως λέγεται, άρχισε από τον μακαρίτη Γιάννο Κρανιδιώτη.
Και όμως η εικόνα της κυβέρνησης παρέμενε πολύ κακή, πράγμα που έμμεσα αναγνώριζε και ο ίδιος ο κ. K. Σημίτης όταν παρέπεμπε σε αόριστες «πρωτοβουλίες του Ιουλίου», που υποτίθεται ότι θα τη βελτίωναν αλλά αποδείχθηκαν «φούσκες». Τόσο η προς τα έξω, προς τον λαό, εικόνα όσο και η προς τα μέσα, αυτήν που έβλεπε το ΠΑΣΟΚ και η ίδια η κυβέρνηση για τον εαυτό της. Ενίοτε η προς τα έξω εικόνα ήταν αδικαιολόγητα αρνητική και αυτό ήταν σημαντικότερο γιατί έδειχνε ότι ο κ. K. Σημίτης και η κυβέρνησή του είχαν χάσει την αξιοπιστία τους, την έξωθεν καλή μαρτυρία, συνολικά την επαφή με τον λαό. H στάση αυτή του εκλογικού σώματος διαπιστώνεται σταθερά επί μεγάλο χρονικό διάστημα, όχι μόνο από τις δημοσκοπήσεις, αλλά και από χίλιες άλλες μαρτυρίες, από την έκφραση γενικής δυσαρέσκειας σε κάθε ευκαιρία, ακόμα και για «ακραία καιρικά φαινόμενα» ή για τυχαία οδικά ατυχήματα.
Ο,τι και αν έκανε ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του έπεφτε στο κενό, ή προκαλούσε οργή και ειρωνικά σχόλια. Από την αγωνία του να κάνει κάτι που θα βελτιώσει την εικόνα, ο κ. K. Σημίτης άφησε τον εαυτό του να συρθεί… στη θέση τηλεφωνητού του IKA, κάτι που δεν πήγαινε ούτε στο αξίωμά του, αλλά ούτε και στον χαρακτήρα του, γι’ αυτό και προκάλεσε πανελλήνια θυμηδία. Στη συνείδηση της κοινής γνώμης η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός αποτελούσαν ομάδα κακής διαχείρισης των δημοσίων πραγμάτων και πλουτισμού των μελών της και στενού κύκλου φίλων, συγγενών και διαπλεκομένων υποστηρικτών. Προς την κυβέρνηση που έχασε την αξιοπιστία της δυσπιστούν ακόμα και εκείνοι που ευεργετούνται από την κυβερνητική εύνοια.
Ακούει κανείς καθημερινά άπειρες ιστορίες για τα περιουσιακά στοιχεία υπουργών, κομματικών στελεχών, φίλων και συγγενών, για «παλάτια» και βίλες και για προκλητικές και νεόπλουτες συνήθειες που απέκτησαν οι άλλοτε φτωχοί, αλλά φλογεροί, μαχητές του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ. Πολιτική σημασία έχει, όχι αν όλα αυτά είναι αληθινά (ποτέ κανείς δεν ζητάει δικαστικές αποδείξεις από την κοινή γνώμη), αλλά ότι λέγονται με επιμονή και με μεγαλύτερη επιμονή επαναλαμβάνονται και διαδίδονται από στόμα σε στόμα.
Η αρνητική εικόνα, όπως είναι φυσικό, μεταδίδεται μέσα στο ΠΑΣΟΚ και μέσα στην κυβέρνηση. Ενδεικτική είναι η απροθυμία πρώην υπουργών και εν ενεργεία βουλευτών να είναι και πάλι υποψήφιοι. Και ακόμα πιο χαρακτηριστικές οι συχνές διαφωνίες και οι απροκάλυπτες επικρίσεις που διατυπώνουν υπουργοί, πρώην υπουργοί και άλλα στελέχη προς αλλήλους, και η ανοιχτή αμφισβήτηση του ίδιου του πρωθυπουργού. H αποχώρηση του κ. K. Σημίτη υπήρξε μοιραία και όλες οι προσπάθειές του να την αποσοβήσει απέβησαν εις βάρος του και εις βάρος του κόμματός του.