Ανήμερα των Φώτων, λοιπόν, θα λάβει χώρα η «πεφωτισμένη» συνάντηση του πρωθυπουργού K. Σημίτη, με τον υπουργό Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, προκειμένου να καθορισθούν οι διαδικαστικές λεπτομέρειες της ουσιαστικής διαδοχής του πρώτου από τον δεύτερο, πιθανότατα υπό καθεστώς μιας ιδιόμορφης και προσωρινής διαρχίας, προκειμένου να σωθούν υποτυπώδη προσχήματα αξιοπρέπειας του απερχόμενου πρωθυπουργού.
Το καινοφανές αυτής της μεθόδευσης δεν συνίσταται τόσο στην πρωτοτυπία για τα παρ’ ημίν ειωθότα του «δικέφαλου» σχήματος στην ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, όσο στην παντελή απουσία πολιτικής ουσίας στο συντελούμενο εγχείρημα. Τα πάντα είναι προσανατολισμένα στη μάχη των εντυπώσεων.
Ο Γ. Παπανδρέου κοντεύει να συμπληρώσει είκοσι χρόνια ως κάτοχος διαφόρων υπουργικών θώκων στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Είναι, ως εκ τούτου, πλήρως συνυπεύθυνος για τα πεπραγμένα τους – από τις επιτυχίες ώς τις πιο σκοτεινές πτυχές της διαπλοκής των κυβερνήσεων Σημίτη. Και όμως, επιχειρείται να λανσαριστεί στην πολιτική αγορά ως δήθεν «νέος και άφθαρτος», χωρίς ο ίδιος να θεωρεί στοιχειωδώς αναγκαίο να αρθρώσει έναν πολιτικό λόγο που να τον αποστασιοποιεί, έστω και κατ’ ελάχιστον, από τις βαρύτερες αμαρτίες των ΠΑΣΟΚικών κυβερνήσεων.
Η στάση αυτή είναι απολύτως κατανοητή υπό το πρίσμα της διατήρησης των εσωτερικών ισορροπιών στο κυβερνών κόμμα. Καθορίζει όμως ταυτόχρονα και τη στενότητα του εγχειρήματος, αφού το περιορίζει ως απλή εσωτερική αναδιάταξη των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, με μοναδικό στόχο την εκλογική διάσωσή του και την παραμονή του στην εξουσία ως αυτοσκοπό. Ενα τέτοιο εγχείρημα προφανώς ενδιαφέρει τα μέγιστα τους νεμόμενους την εξουσία και τον πολυποίκιλο εσμό περί αυτούς, αφήνει όμως αδιάφορη την πλειονότητα του ελληνικού λαού – ή, τουλάχιστον, δεν τη συγκινεί τόσο ώστε να την κάνει να αλλάξει την πρόθεση ψήφου της.
Δεν γνωρίζουμε αν το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να περικλείει στους κόλπους του δυνάμεις αυτοκάθαρσης, μετά την τεράστια φθορά που του έχει επιφέρει η μακρότατη παραμονή του στην εξουσία. Διαπιστώνουμε μετά βεβαιότητος, όμως, ότι αυτό που επιχειρείται τώρα, με το καθεστώς διαρχίας στην ηγεσία του, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με οποιαδήποτε απόπειρα αυτοκάθαρσής του ή ριζικής αλλαγής πολιτικής. Μέσω του προκρινόμενου σχήματος, το ΠΑΣΟΚ ζητεί από τον ελληνικό λαό να επιβραβεύσει διά της ψήφου του τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Σημίτη και να επικροτήσει την ασκηθείσα πολιτική.
Αυτή είναι η ουσία. Φυσικά, όπως ήδη φάνηκε με προκλητικό τρόπο, οι δυνάμεις της διαπλοκής που στήριξαν τις κυβερνήσεις Σημίτη και τις οδήγησαν εκεί που ήθελαν, αξιοποιώντας τα MME και τους άλλους μηχανισμούς επιρροής που έχουν στη διάθεσή τους, θα επιχειρήσουν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα και να εμφανίσουν την εσωτερική ανακύκλωση της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ ως «αναγέννηση», «ειρηνική επανάσταση» και άλλα ψευδεπίγραφα παρόμοια σχήματα.
Είναι όμως άκρως αμφίβολο αν αυτήν τη φορά θα πετύχουν την παραπλάνηση της κοινής γνώμης.