Τι ακούμε και τι διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες; «Νέα προοπτική», «νέα δυναμική», «νέο κλίμα», «νέα ελπίδα», «νέα σελίδα στην Ιστορία» και άλλα πολλά ενθουσιώδη. Θα λάθευε κανείς αν υπέθετε ότι όλα αυτά λέγονται με την αφορμή του νέου έτους, ότι δηλαδή είναι προϊόντα της εθιμικής, πρωτοχρονιάτικης ρητορικής. Το «νέο» δεν αφορά τη διαδοχή των χρόνων, αλλά τη διαδοχή των κομματικών ηγετών. Και οι νεολογούντες, όσοι διακινούν με τις ασυγκράτητες δηλώσεις τους την πεποίθηση ότι «όλα παίζονται από την αρχή και όλα θα πάνε πρίμα» είναι υπουργοί, βουλευτές και επιφανή κομματικά στελέχη που δεν τους χρειάστηκε ούτε καν ένα δεκάλεπτο για να μετατοπιστούν στην άλλη πτέρυγα και να εμφανιστούν παπανδρεϊκότεροι του Παπανδρέου οι μέχρι πρότινος σημιτικότεροι του Σημίτη. Ελάχιστα καλύτερα αν δουλεύει η δική μας μνήμη από τη δική τους, που την κρατάει άλλωστε αιχμάλωτη η ιδιοτέλεια, δεν θα δυσκολευτεί να αποδείξει ότι οι σημερινοί ακάθεκτοι «νεολόγοι» είναι οι ίδιοι οι χθεσινοί ενθουσιώδεις «παλαιολόγοι».
Οσοι τώρα ισχυρίζονται, προσποιούμενοι ένα βλέμμα όλο λάμψη, ότι υπό τον Γιώργο Παπανδρέου «ανοίγει καινούργια σελίδα στην Ιστορία της πατρίδας» (πάντα η «Ιστορία», πάντα η «πατρίδα», πάντα τα βαριά ονόματα σαν μηχανές παραγωγής θορύβου για να καλυφθεί η κενότητα), είναι οι ίδιοι ακριβώς που δύο μέρες πριν αφενός κατήγγελλαν δριμύτατα τα «κακόβουλα σενάρια διαδοχής», αφετέρου, με το ίδιο πλαστά λαμπερό βλέμμα, ξόδευαν τις αχαλίνωτα κολακευτικές λέξεις τους για να λατρέψουν τον κ. Σημίτη σαν «το πιο γερό χαρτί του ΠΑΣΟΚ», σαν «τον καλύτερο ηγέτη της Ελλάδας μετά τον Ελευθέριο Βενιζέλο». Με την ευκαιρία, ανακαλύπτουν τη «μετριότητα του Σημίτη» και όσοι εκ των διανοουμένων και καλλιτεχνιζόντων διαγκωνίζονταν ώς τώρα ποιος θα αναδειχθεί Πίνδαρός του.
«Νέα σελίδα» λοιπόν σ’ ένα παλιό, πολύ παλιό βιβλίο: το βιβλίο της προσωπολατρίας, της ταπεινής κολακείας, της βραχύτατης μνήμης, της ανενδοίαστης ασυνέπειας, αλλά και της ονομαστικά κληρονομούμενης εξουσίας. Ενα βιβλίο που τόσα κύματα «εκσυγχρονισμού» δεν το πείραξαν καθόλου.