Το «παλιό» και το «νέο» I

2' 49" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε το «παλιό» και το «νέο» και τη μεταξύ τους, συχνά έντονη, αντιπαράθεση που καλύπτει ολόκληρη την οκταετία του Κώστα Σημίτη. Υπήρξαν εποχές, όπου η «εσωκομματική αντιπολίτευση» προς τον Κώστα Σημίτη ήταν καταλυτική, όπως συνέβη όταν έπρεπε να ληφθούν αποφάσεις για το Ασφαλιστικό.

«Παλιό» ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνο που έμενε ή προσπαθούσε να μείνει πιστό στις παρακαταθήκες του ιδρυτού, του Ανδρέα Παπανδρέου: τη χειραγώγηση του λαού με παροχές και λαϊκίστικη ρητορεία, στο κοινωνικό επίπεδο. Στο πολιτικό, την έντονη αντιπαράθεση της «δημοκρατικής» παράταξης προς τη «Δεξιά», με παραποίηση της πραγματικότητας και προς τις δύο πλευρές: και η «δημοκρατική» παράταξη δεν ήταν «αντιδεξιά», αλλά και η «Δεξιά» δεν ήταν «αντιδημοκρατική». Αντιθέτως, είναι κόμμμα κοινοβουλευτικό, που θήτευσε πολλά χρόνια στην κοινοβουλευτική αντιπολίτευση και διεκδικεί την εξουσία με άλλη μεν πολιτική, αλλά με αυστηρώς δημοκρατικά μέσα. Μάλιστα, σήμερα, στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ουσιαστικά και για τα κόμματα της Αριστεράς, η «Δεξιά» προσφέρει πρακτικά τη μοναδική διέξοδο στο λαϊκό αίτημα της «αλλαγής», που είναι ένα πλατύ δημοκρατικό αίτημα. Αντιθέτως, η παπανδρεϊκή παράδοση θέλει τη «Δεξιά» ένα είδος «εσωτερικού εχθρού», αντίληψη που δεν μπορεί να σεμνύνεται για τη δημοκρατικότητά της…

Το τρίπτυχο του «παλιού ΠΑΣΟΚ» συμπληρωνόταν από ακραίο, στα όρια του εθνοφυλετισμού, «πατριωτισμό» για την υπεράσπιση της «εθνικής ανεξαρτησίας» την οποία πάντοτε επιβουλεύονται η Δύση και προπαντός οι ΗΠΑ. Το «παλιό» ΠΑΣΟΚ, σε όλη τη διάρκεια της σημιτικής οκταετίας εμφανίζεται ως ανυποχώρητα «πατριωτικό», σχεδόν εθνοφυλετικό, αντιδυτικό και προπαντός αντιαμερικανικό, ιδιαίτερα σε κρίσιμες στιγμές (Ιμια, Οτσαλάν κ.ά.), στο Κυπριακό και σε κάθε βήμα της πορείας των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Το «νέο» ΠΑΣΟΚ εκφράζεται από τον Κώστα Σημίτη και υποτίθεται ότι διαφέρει από τα «παλιά» και στα τρία αυτά σημεία. Αντί της «λαϊκίστικης» οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής ευαγγελίζεται τον καπιταλιστικό ή φιλελεύθερο ορθολογισμό στη διαχείριση της οικονομίας και της κρατικής πρόνοιας. O Κώστας Σημίτης δεν τόλμησε ποτέ να δεχθεί ως εθνική προτεραιότητα την ελεύθερη και ανταγωνιστική επιχειρηματικότητα, που είναι η λογική συνέπεια του φιλελεύθερου ορθολογισμού, με μέτρα δοκιμασμένα σε όλες τις χώρες της Δύσης, διοικητικά, διαρθρωτικά, φορολογικά και άλλα. O φιλελεύθερος ορθολογισμός εξαντλήθηκε στην πιο αντιλαϊκή πλευρά του, την «περιοριστική πολιτική», δηλαδή την καθήλωση των αποδοχών στα όρια του πληθωρισμού που αποβαίνει κυρίως εις βάρος των ασθενέστερων εισοδηματικών τάξεων ή αποκλειστικά εις βάρος τους.

Ο «εκσυγχρονισμός στην οικονομία και την κοινωνία» του Κώστα Σημίτη, υπήρξε ανερμάτιστος και αντιφατικός. Αποκατέστησε ηθικά το «κέρδος» (το οποίο είχε κατασυκοφαντηθεί στην παπανδρεϊκή περίοδο ως συνώνυμο της «κοινωνικής κλοπής»), αλλά δεν έκανε τον πλούτο μοχλό και προϋπόθεση ανάπτυξης. Ακραία, παράλογη και παραμορφωτική συνέπεια αυτής της αντιφατικότητας είναι η άνοδος και η τραγική πτώση του Χρηματιστηρίου. O καθαγιασμός του κέρδους χωρίς συγκεκριμένο αναπτυξιακό ρόλο του πλούτου οδήγησε σε μαζική παραφροσύνη άτομα και επιχειρήσεις.

Φαίνεται όμως ότι υπήρξαν και δύο ακόμα συνέπειες του ανερμάτιστου και αντιφατικού «εκσυγχρονισμού»: η μεγάλη ανεργία ως συνέπεια της χαμηλής επιχειρηματικότητας και ο εγκλωβισμός της «ανάπτυξης» στην κρατική προστασία, που στις συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες, είναι συνώνυμη με την κομματική προστασία. Αντί της ελεύθερης και ανταγωνιστικής επιχειρηματικότητας, τεράστιοι πόροι πρωτοφανείς στην ιστορία μας, εθνικοί και ευρωπαϊκοί, διοχετεύονται επιλεκτικά με άμεση διαπλοκή πολιτικής και ιδιωτικών συμφερόντων. Το φαινόμενο, σύνηθες σε υποανάπτυκτες χώρες, δεν χαρακτηρίζει τον «εκσυγχρονισμό», αλλά τον στρεβλό και «λούμπεν» καπιταλισμό, εις βάρος του λαού και της ανάπτυξης, με διαμεσολαβητή το κομματικό κράτος.

Θα συνεχίσουμε και αύριο με τη σύγκριση του «παλιού» και του «νέου» για να δούμε πώς εκφράσθηκε και ποιες συνέπειες είχε στην οκταετία του Κώστα Σημίτη και πώς εκφράζεται σήμερα με τη… συμπεφωνημένη διαδοχή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή