Για όσους κουραστήκατε και μπουχτίσατε από την «υπερβολική δόση» επικοινωνίας σε ό,τι αφορά τις εσωκομματικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ ή τη μονότονη (και εδώ που τα λέμε, λάθος – τούς το επισημαίνουν κάποιοι…) αντίδραση της Ν.Δ. σ’ αυτές τις εξελίξεις του τύπου «για μας, τίποτε δεν άλλαξε…», ας ξεκινήσουμε σήμερα τη στήλη από ένα άλλο «ήσσονος σημασίας» θέμα, που πιθανότατα δεν θα τύχει της δέουσας υπερπροβολής από τα ηλεκτρονικά MME: η «ισχυρή Ελλάδα», με την καλπάζουσα οικονομική ανάπτυξη και τα μεγάλα ρεκόρ στους (καταλλήλως… «ντοπαρισμένους») δείκτες, ετοιμάζεται («περήφανη» για τη δανειοληπτική της ικανότητα – το ‘χετε ξαναδεί να επαίρεται κάποιος γιατί… τον δανείζουν;) να συνάψει νέα δάνεια για τις ταμειακές ανάγκες της που αφορούν MONO το α΄ τρίμηνο του 2004, ύψους… 12 δισ. ευρώ, κοντά στα 4,1 ΤΡΙΣ παλιές δραχμούλες! «Αναπτυξιακός», «πλεονασματικός» και… φίνος ο λίαν προσφάτως ψηφισθείς προϋπολογισμός του νέου χρόνου, αλλά για να μας «μπει με το καλό» παίρνουμε και δύο βουνά δάνεια, καλού κακού!
Οσους φωνάζουν και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τα μεγάλα ελλείμματα και τον (πέραν των ορίων «σύγκλισης»…) υπερδανεισμό, η κυβέρνηση τους επικρίνει ως… Κασσάνδρες και υπονομευτές της ρώμης και της σφριγηλότητας της οικονομίας. Την αξιωματική αντιπολίτευση που καταγγέλλει πως ο φρεσκοψηφισθείς προϋπολογισμός είναι «πέτσινος» και η επόμενη κυβέρνηση θα αναγκασθεί άρον-άρον να τον αναθεωρήσει εκ βάθρων, τη «στιγματίζει» ως μικροπολιτικά καιροσκοπική και «καταστροφολόγο» – αλλά για… την ταμπακέρα, για το πώς και γιατί δηλαδή με μια ανάπτυξη κοντά στο 4% το δημόσιο χρέος διογκώνεται και οι δανειακές ανάγκες μήνα με το μήνα αυξάνουν, δεν λέει κουβέντα. Και όχι μόνο αυτό: επιμένει πως η χρηματοδότηση των εξαγγελθέντων «πακέτων» και «χαρτών» είναι… εξασφαλισμένη! «Με τον νου πλουτίζει η κόρη, με… τον ύπνο η ακαμάτρα…», κατά πώς λέει και η λαϊκή θυμοσοφία…
Με εστιασμένο (κατά τρόπο συνθλιπτικό – και να θες δεν μπορείς να γλιτώσεις από τη μιντιακή πλύση εγκεφάλου!) το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στις «ανανεωτικές πρωτοβουλίες» στο ΠΑΣΟΚ, δύο μήνες πριν από τις εκλογές που εκ των πραγμάτων θα γίνουν μέσα σε ένα πρωτόγνωρο σκηνικό εξαιτίας του ελιγμού του κ. Σημίτη, ο κόσμος κινδυνεύει να «πεισθεί» (μην υποτιμάτε την αποπροσανατολιστική δύναμη των MME…) πως όλος αυτός ο εκλογικός αγώνας δεν αφορά παρά… πρόσωπα και καθόλου πολιτικές! Και μέσα στη… δίνη από τη μια των πρωθυπουργικών εμμονών για «συνέχεια της πετυχημένης πολιτικής μας!», και από την άλλη των υπαινιγμών του επόμενου προέδρου του ΠΑΣΟΚ για «ανάγκη αλλαγών, αλλά… με σεβασμό», ο κίνδυνος της επικράτησης μιας μεθοδευμένης θολούρας είναι πολύ ορατός.
Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου μίλησε χθες (εκτός Κεντρικής Επιτροπής και Κοινοβουλευτικής Ομάδος, στα… σκαλάκια του «Κάραβελ»!) για «νέα αρχή, νέο ξεκίνημα!», και δεσμεύθηκε πως για το πρόγραμμα του Κινήματος θα υπάρξει διάλογος με την κοινωνία, προκειμένου να διαμορφωθεί μέσα από τον διάλογο αυτό… – καλά… προφθαίνει; Ακόμη και με δεδομένο ότι δεν θα περιμένει την τυπική εκλογή του ως νέου προέδρου (στις 8 Φεβρουαρίου – ακριβώς 27 ημέρες πριν από τις κάλπες…), αλλά θα αρχίσει από αύριο την «πορεία προς τον λαό», οι σκάρτοι δύο μήνες μέχρι τις εκλογές τού… αρκούν για «διάλογο» και «συνδιαμόρφωση» με την κοινωνία του «νέου» κυβερνητικού προγράμματος, που… κατά τα «άλλα» και, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, θα βασίζεται στα θεμέλια του υπάρχοντος ήδη, συνέχεια του οποίου θα αποτελεί;
Λογικά η Ν.Δ. εστιάζει την κριτική της σε αυτήν την πρωτοβουλία Σημίτη, στο ότι η αλλαγή ενός προσώπου (ιδίως υπό τις συνθήκες που πραγματοποιείται…), η οποία μάλιστα από την πλευρά τού αποχωρούντος επιχειρείται να περιβληθεί τον μανδύα της «ανανέωσης… διά της εμμονής στα παλιά» (από πλευράς πολιτικών και προγράμματος), σε καμιά περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές μιας ουσιαστικής αλλαγής, ή έστω αποστασιοποίησης από τις ευθύνες του «απερχόμενου». Και σωστά επισημαίνει πως τα πραγματικά «καθημερινά» προβλήματα του κόσμου παραμένουν και εξακολουθούν πιεστικά να αναζητούν λύσεις με άλλες αποτελεσματικές πολιτικές.
Ταυτόχρονα, όμως, και η ίδια η αξιωματική αντιπολίτευση (που εκ των πραγμάτων βλέπει τον πολιτικό – προεκλογικό σχεδιασμό της που είχε στηριχθεί σε συγκεκριμένα «δεδομένα» να ανατρέπεται ξαφνικά…) οφείλει το συντομότερο δυνατόν (εμείς θα επιμένουμε πως πέρα και άσχετα με τις ενδοπασοκικές εξελίξεις, έχει ήδη καθυστερήσει…) να βγει και να εξηγήσει με όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες και εξειδικεύσεις το δικό της κυβερνητικό πρόγραμμα. Να πείσει πως αυτή δεν αρκείται σε γενικόλογες εξαγγελίες και υποσχέσεις για «αλλαγή», αλλά έχει ένα επεξεργασμένο πλήρως πρόγραμμα δράσης κατά τομέα, στο οποίο η κάθε δαπάνη θα έχει εξασφαλισμένη (συγκεκριμένα, όχι αόριστα) τη χρηματοδότησή της, από συγκεκριμένο περιορισμό συγκεκριμένων δαπανών, ή νέους πόρους από συγκεκριμένα αναφερόμενες πηγές…
Περί… «πλατιάς βάσης»…
Ολοι ξέρουν στο ΠΑΣΟΚ πως ο κ. Γιώργος Παπανδρέου θα είναι ο… μοναδικός υποψήφιος για την προεδρία του κόμματος – και όλοι ξέρουν το… «γκροτέσκο» (κατ’ ανάγκην!) της δήλωσης Σημίτη, πως στο συνέδριο της 6ης Φεβρουαρίου θα υποβληθούν «οι υποψηφιότητες», με δεδομένο και… εξασφαλισμένο πως μόνο μία πρόκειται να υποβληθεί – και αυτή… για το θεαθήναι, αφού ήδη από χθες ο κ. Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι «έθεσε υποψηφιότητα» (όχι πάντως επισήμως στην Κεντρική Επιτροπή…), φροντίζοντας όμως ταυτόχρονα να… εξάρει την «πρωτοπορία» του ότι ο νέος πρόεδρος θα προκύψει από την ευρύτερη κομματική βάση και όχι από το εκλεκτορικό σώμα των συνέδρων, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα!
Με το συμπάθιο, κιόλας, αλλά προς τι η υπογράμμιση αυτής της «πλέριας δημοκρατίας» της βάσης, από τη στιγμή που οι πάντες (οι κομματικοί αλλά και όλη η κοινωνία!) γνωρίζουν πως στην πράξη το παιχνίδι είναι εκ των προτέρων στημένο, το αποτέλεσμα δεδομένο και η… επιστράτευση των «δημοκρατικών εσωκομματικών θεσμών» μια απλή θεατρική πράξη «επικύρωσης» προειλημμένων αποφάσεων και εξελίξεων;
Δεν ξέρουμε (ακόμη κανείς δεν ξέρει!) ποιοι και πόσοι και βάσει ποιών κριτηρίων θα ψηφίσουν από τα μέλη και τους «φίλους» (αυτό, πάλι, τι πάει να πει;) του ΠΑΣΟΚ, για την «ανάδειξη» του νέου και εκ των προτέρων… γνωστού προέδρου του Κινήματος. Φανταζόμαστε, όμως, πως κάπου βαθιά μέσα του, ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου θα έχει κάποια ανησυχία «μπας και…» ο συνολικός αριθμός ψήφος που τελικά θα «λάβει», είναι σχετικά μικρός – και πάντως… μικρότερος της προσδοκώμενης «παμψηφίας» (της τάξεως του… 99,9%) που θα του επιτρέψει να προβληθεί (κι αυτό επεδίωκε από τότε που ο πρώτος είχε προτείνει την «εκ της βάσεως» ανάδειξη του προέδρου…) ως «αδιαμφισβήτητος» και «λαοπρόβλητος» ηγέτης της παράταξης…
Υπάρχει τέτοιος κίνδυνος «ποσοστιαίας» -έστω- αμφισβήτησής του; Λογικά, όπως δείχνουν τα πράγματα στο σκηνικό που προσεχτικά στήθηκε, όχι. Αλλά, πάλι, με… τόσες καταπιεσμένες αναγκαστικά φιλοδοξίες, μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος;