Πεπεισμένοι πως η «πρωτόγνωρη πρωτοβουλία» διαδοχής του Κώστα Σημίτη θα αντιστρέψει το κλίμα και θα δώσει «προεκλογικά φτερά» στο Κίνημα, εμφανίζονται υπουργοί και πρωτοκλασάτα στελέχη στα τηλεοπτικά παράθυρα και στα ραδιόφωνα (ναι, ναι, οι… ίδιοι που μέχρι πριν από δυο εβδομάδες ορκίζονταν πως «πάμε με Σημίτη για σίγουρη νίκη στις εκλογές!»), απολύτως βέβαιοι από την άλλη πλευρά βουλευτές και στελέχη της Ν.Δ., πως το «επικοινωνιακό τέχνασμα» του παραιτηθέντος προέδρου και υπό παραίτησιν (στις 7 Μαρτίου) πρωθυπουργού δεν πείθει τον κόσμο και θα «ξεφουσκώσει» μετά τις πρώτες εντυπώσεις και καθώς ο προεκλογικός λόγος ένθεν κακείθεν θα αποκτά περισσότερη ουσία και περιεχόμενο και λιγότερο «φαίνεσθαι». Ετσι κι αλλιώς, ο «πανδαμάτωρ» λειτουργεί πάντα αποφασιστικά και καταλυτικά στις πολιτικές εξελίξεις, πόσο μάλλον όταν αυτές οι εξελίξεις έχουν πολύ συγκεκριμένο και εκ των προτέρων δεσμευτικό χρονικό ορίζοντα να αναπτυχθούν: σκάρτους δύο μήνες, μέχρι να στηθούν οι κάλπες και να μιλήσει ο «κυρίαρχος λαός» – τον οποίο «κυρίαρχο», πάντως, άπαντες επιχειρούν να… επηρεάσουν και ποδηγετήσουν μέχρι την ύστατη στιγμή που ο φάκελος με το ψηφοδέλτιο περάσει στη σχισμή της κάλπης…
Τα πράγματα για το ΠΑΣΟΚ, μπορεί να είναι τώρα συγκριτικά «καλύτερα» (κατά την εκτίμηση των στελεχών του, που πάντως με… αγωνία περιμένουν τις πρώτες δημοσκοπήσεις που θα γίνουν ΑΦΟΥ έχει κατακάτσει ο κουρνιαχτός των πρώτων εντυπώσεων…), αλλά αναμφίβολα παραμένουν δύσκολα και ελαφρώς περιπεπλεγμένα. Από τη μια ο «παραμένων παρών» Κώστας Σημίτης έδειξε σαφώς ότι προτίθεται να υπερασπίσει με πάθος τον «απολογισμό» του και να επιμένει προεκλογικά στη «συνέχεια του έργου της 8ετίας», από την άλλη ο εν (τυπική…) αναμονή νέος ηγέτης, θα επιχειρήσει στα (ασφυκτικά…) όρια που του άφησε ο απερχόμενος να πείσει για την «αλλαγή» που οραματίζεται και σ’ αυτό το (όντως… πρωτόγνωρο) δίπολο κάθε μέρα που περνάει θα σημειώνονται εξελίξεις που θα… μπερδεύουν τα πράγματα.
Χθες, λ.χ., ο σαφέστατα δυσαρεστημένος εξαιτίας της ακατανόητης απομάκρυνσής του στον τελευταίο ανασχηματισμό από το υφυπουργείο Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης (αφού… όλοι αναγνώρισαν την πολύ καλή δουλειά του στον θεσμό των «Κέντρων Εξυπηρέτησης Πολιτών»!) βουλευτής Μεσσηνίας κ. Σταύρος Μπένος, ανακοίνωσε ότι αναθεωρεί την απόφασή του να μην είναι και πάλι υποψήφιος και θα εκτεθεί στις προσεχείς εκλογές – «όλοι μαζί», ναι, αλλά αυτή η αλλαγή στάσης εκ των πραγμάτων δεν ερμηνεύεται ως έμπρακτη «καταγγελία» της σημιτικής εξουσίας τόσο στο Κίνημα όσο και στην κυβέρνηση; Και αν (όπως λέγεται μετ’ επιτάσεως…) το παράδειγμα του κ. Μπένου το ακολουθήσουν στις επόμενες μέρες και άλλοι αυτοβούλως παραιτηθέντες -επί «ημερών Σημίτη»- από τις υποψηφιότητές τους στις εκλογές, δεν «χαλάει» σε κάποιο βαθμό η εικόνα του δίπολου Σημίτης-Παπανδρέου, και δεν απαξιώνεται η ακτινοβολία του πρωθυπουργού, για την οποία ο ίδιος ο κ. Σημίτης θα… επιμένει και θα δίνει μάχη για να τη διατηρήσει;
Τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και τους δυσαρεστημένους από την κυβερνητική επίδοση και απόδοση, τουλάχιστον της τελευταίας τετραετίας, αυτή η εντύπωση «ανανέωσης», είναι πιθανόν σε κάποιο βαθμό να τους αναθαρρήσει και να τους βάλει σε σκέψεις να ξαναψηφίσουν το Κίνημα – αυτό που συνιστά την προσδοκώμενη αύξηση της «συσπείρωσής» του. Αρκούν όμως αυτοί οι ψηφοφόροι για να εξασφαλίσουν την εκλογική νίκη στο ΠΑΣΟΚ, όταν αποτελεί κοινό τόπο (για τους δημοσκόπους, τους πολιτικούς αναλυτές, τα ίδια τα κομματικά στελέχη…) πως τόσο (και κυρίως!) το 1996 όσο και στις εκλογές του 2000, την ισχνή πλειοψηφία του Κινήματος ΔΕτην προσέφεραν οι «πεπεισμένοι» (και τότε, μη ακόμη δυσαρεστημένοι!) οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, αλλά παραδοσιακοί ψηφοφόροι του μεσαίου χώρου, στην πλειοψηφία τους παραδοσιακοί οπαδοί της Ν.Δ. που θέλησαν να εμπιστευθούν τον «διαχειριστή» Σημίτη, τις «καθαρές λύσεις» του, τις εξαγγελίες του για «ισχυρή Ελλάδα» σε συγκεκριμένους τομείς, κατά κύριο λόγο αυτόν της οικονομικής ανάπτυξης και της βελτίωσης των συνθηκών της «καθημερινότητάς» τους;
Με δεδομένη τη σημαντική υστέρηση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ σε αυτούς τους τομείς, και με καταγεγραμμένη τη δυσαρέσκεια της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος στον κρισιμότατο τομέα της «γκρίζας καθημερινότητας», πόσο βάσιμες μπορούν να αποδειχθούν οι ελπίδες του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο να «κρατήσει» κοντά του στις εκλογές αυτόν τον «μη δικό του» ψηφοφόρο; Και πόσο «πειστικός» μπορεί να αποδειχθεί ο «προγραμματικός» (προεκλογικός…) λόγος του νέου ηγέτη (που ακόμη δεν έχει δημοσιοποιηθεί) που κατά πώς φαίνεται θα σηματοδοτεί την «αλλαγή» αλλά με… παράλληλη διατήρηση της «συνέχειας», για την οποία θα επιχειρηματολογεί ο κ. Σημίτης, μιας «συνέχειας» όμως που αποτελεί και τον κυριότερο παράγοντα δυσαρέσκειας του εκλογικού σώματος.
Και δεν θα πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία (οι πρώτες κινήσεις του Κώστα Καραμανλή, αλλά και του συνόλου του στελεχικού δυναμικού της Ν.Δ., είναι σαφέστατες…) ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και τα κόμματα της αριστεράς, σ’ αυτούς ακριβώς τους τομείς θα επικεντρώσουν την προεκλογική στρατηγική τους, στα άλυτα και συσσωρευμένα «καθημερινά» προβλήματα του πολίτη, στην ανεργία, τις κακές υπηρεσίες του κράτους, στην πάσχουσα παιδεία, την προβληματική δημόσια υγεία, στην άθλια δημοσιονομική κατάσταση (με ό,τι αυτή συνεπάγεται για τις προοπτικές λύσεως των χρόνιων προβλημάτων), σε όλα τα ζητήματα που ο «εκσυγχρονισμός» υποσχέθηκε λύσεις και πρόοδο, που στην πράξη διαρκώς… αναβαλλόταν για το μέλλον!
Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου «κάλεσε» κοντά του «ιδιαίτερα τους νέους, που γνωρίζει ότι έχουν μια κριτική αντίληψη για την πολιτική και τα κόμματα -και ίσως να έχουν δίκιο- σ’ αυτήν τη νέα προσπάθεια…». Πιστεύει στ’ αλήθεια πως αυτή ειδικά η κριτική νέα γενιά, είναι δυνατόν να παρασυρθεί από επικοινωνιακά τρικ; Πώς είναι πρόθυμη να προσφέρει την ψήφο της (με την οποία απαιτεί δουλειά, ποιότητα παιδείας και ζωής, αξιοπρέπεια του δημόσιου βίου, ίσες ευκαιρίες και όχι διαπλοκές και κατεστημένα…) «εν λευκώ» παρασυρμένη από μια θεατρική πολιτική κίνηση ανάγκης της τελευταίας στιγμής; Καλό (προεκλογικό!) Σαββατοκύριακο!