H σημερινή (Τρίτη και 13!) συνάντηση του Γιώργου Παπανδρέου με τον Κώστα Σημίτη, η πρώτη μετά την ηγετική «πορεία προς τον λαό» του υποψήφιου (και βεβαίου για την «εκλογή» του) προέδρου του ΠΑΣΟΚ, πραγματοποιείται σε ένα κλίμα εντεινόμενης δυσαρέσκειας του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος έναντι του νέου αρχηγού, εξαιτίας της τάσης που ο τελευταίος δείχνει να αποστασιοποιείται από το προβληθέν ως «δίδυμο νίκης» και από την πρόδηλη «κηδεμονία» στην οποία σαφώς θέλησε με τις ομιλίες και τα διαγγέλματά του να τον περιχαρακώσει ο κ. Σημίτης. H άρνηση του κ. Παπανδρέου να συνοδεύσει (όπως αρχικά είχε επισήμως ανακοινωθεί από πλευράς πρωθυπουργού…) τον κ. Σημίτη στην προσεχή περιοδεία του στην Κρήτη, δεν είναι το μόνο δείγμα των κινήσεων «διαφοροποίησης» του υπουργού Εξωτερικών: άνθρωποι του περιβάλλοντός του επιμένουν ότι ο νέος πρόεδρος του Κινήματος έχει ενοχληθεί από τις δηλώσεις στελεχών και υπουργών με τις οποίες επιχειρούν να τον εμφανίσουν ως απολύτως «συνεχιστή» της πολιτικής Σημίτη (σ.σ.: με την οποία, πάντως, μέχρι πριν από λίγες ημέρες ουδέποτε διαφοροποιήθηκε…) και διαβεβαιώνουν ότι η «αυτοτέλειά» του θα φανεί όχι μόνο στην οριστικοποίηση των εκλογικών λιστών (πέραν της συμπλήρωσης των κενών που υπάρχουν και την κατάρτιση του «Επικρατείας»), αλλά και στην εμφανή «αποστασιοποίησή» του (έστω με τη μορφή της «μη υποστήριξης») από συγκεκριμένες δράσεις και πολιτικές του «εκσυγχρονισμού»…
Από την άλλη πλευρά, οι «σημιτικοί» (και προφανώς και ο ίδιος ο πρωθυπουργός…) δεν κρύβουν την ενόχλησή τους, πέραν της «απεξάρτησης» που θέλει να εκπέμψει ο κ. Παπανδρέου, από το γεγονός τόσο της αποφυγής του τελευταίου να αναφέρει καν το όνομα ΠΑΣΟΚ (προτιμά τον όρο «παράταξη»!) όσο και της προθυμίας των εν ενεργεία βουλευτών που είχαν δηλώσει (όσο ακόμη αρχηγός ήταν ο κ. Σημίτης…) πως δεν προτίθενται να θέσουν εκ νέου υποψηφιότητα, να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους και να «συστρατευθούν» στο «νέο ξεκίνημα» που ευαγγελίζεται ο κ. Παπανδρέου, ενέργεια που ο πρωθυπουργός θεωρεί «εκτός αρχών» και βεβαίως… απαξιωτική και περιφρονητική για τη δική του ηγεσία και «προοπτική νίκης».
Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι «αυτά είναι εσωτερικά θέματα του ΠΑΣΟΚ που λίγο απασχολούν τον κόσμο…» – αλλά δεν είναι έτσι. Εκ των πραγμάτων, το κυβερνών Κίνημα έχει να αντιμετωπίσει μια εκλογική μάχη στην οποία μειονεκτεί σαφώς. Και οι περιβόητες «πρωτοβουλίες», που ξαφνικά πήρε ο κ. Σημίτης, δεν αποβλέπουν και δεν λειτουργούν παρά μόνο ως μια ύστατη προσπάθεια να αντιστραφεί το κλίμα, ώστε να γίνει η «έκπληξη» ή έστω η μάχη να χαθεί με αξιοπρεπείς όρους για το ΠΑΣΟΚ – και αυτή η ύστατη προσπάθεια στηρίχθηκε (έτσι φάνηκε αρχικά, τουλάχιστον…) σε αυτό το προβληθέν σύνθημα του «όλοι μαζί». Αν αρχίσει να φαίνεται (και ο δρόμος προς τις εκλογές, όσο σύντομος είναι, άλλο τόσο… μακρύς μπορεί να αποδειχθεί!) πως αυτό το «όλοι μαζί» δεν είναι παρά επικοινωνιακό περιτύλιγμα ανάγκης και πως υπάρχουν δυνάμεις που η καθεμιά… σκέπτεται και ενεργεί για λογαριασμό της (ενδεχομένως και με δεύτερες σκέψεις να… φορτωθεί «ο άλλος» τη ζημιά), τότε η αναμενόμενη αντίδραση των ψηφοφόρων που θέλει να προσελκύσει η «πρωτοβουλία» μπορεί να είναι πέραν των προσδοκιών και των σχεδιασμών…
Μετά το καταλάγιασμα;
Λογικά (παρά τον ενοχλητικό «υπερβάλλοντα ζήλο» των MME και ιδίως των καναλιών…) οι πρώτες μέρες ήταν «του Γιώργου». Το ξάφνιασμα της «πρωτοβουλίας», το νέο πρόσωπο σε πρωταγωνιστικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό, οι αντιδράσεις των -μέχρι πριν από λίγα 24ωρα «μαγκωμένων»- οπαδών στις πρώτες λαϊκές εμφανίσεις του νέου αρχηγού, μονοπώλησαν το ενδιαφέρον και έστρεψαν τα φώτα της δημοσιότητας στο πρόσωπό του. Αυτά, όμως, νομοτελειακά δεν θα διαρκέσουν επ’ άπειρον – πολύ περισσότερο που οι εκλογές και η κατ’ ανάγκην επικέντρωση του ενδιαφέροντος στα μεγάλα και άλυτα προβλήματα του κόσμου θα ενσκήψουν στο πολιτικό προσκήνιο και βεβαίως η αντιπολίτευση, τόσο η αξιωματική όσο και της Αριστεράς (που με την «πρωτοβουλία» αισθάνεται να πλήττεται σοβαρά), έχουν κάθε λόγο να πιέσουν προς αυτήν την κατεύθυνση…
Τότε, αυτά τα επικοινωνιακά «είναι πρωτόγνωρο αυτό που ζούμε…», και «αισθάνομαι βαθύτατα συγκινημένος για την υποδοχή και τις αντιδράσεις σας…», μαζί με τις «διαβεβαιώσεις» για την επιτυχία του «νέου ξεκινήματος», θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα, και αυτό που πλέον θα μετράει (τουλάχιστον για το τμήμα του εκλογικού σώματος που δεν έχει νοοτροπία οπαδού, και από τη στάση του κάθε φορά κρίνεται το εκλογικό αποτέλεσμα) είναι ο πειστικός και ρεαλιστικός προγραμματικός λόγος, η συγκεκριμένη και στοιχειοθετημένη πρόταση για την επίλυση των προβλημάτων, η εντύπωση που ο κάθε πολιτικός ηγέτης θα δίνει πως ο ίδιος και το κόμμα του έχουν άποψη για την αντιμετώπιση της πολυσχιδούς «καθημερινότητας» της κοινωνίας.
Ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να εμφανίσει (ας αφήσουμε κατά μέρος τις «δεσμεύσεις» του πως θα το «συνδιαμορφώσει» ύστερα από «διάλογο με την κοινωνία» – και να θέλει, δεν προφταίνει!) το κυβερνητικό πρόγραμμά του, αφού προηγουμένως… αποφασίσει αν θα είναι στηριγμένο στη «συνέχεια» αυτού του 8ετούς εκσγυχρονισμού ή θα σηματοδοτεί το εντελώς (και ποιο;) «διαφορετικό». Τα στρογγυλά λόγια και οι γενικότητες δεν θα αρκούν – και το ίδιο ισχύει και για τη Ν.Δ., η οποία, όμως, δεν έχει πρόβλημα «δισυπόστατου» προγραμματικού λόγου, και ήδη δείχνει να τολμά να πει κάποια πράγματα, που μέχρι τώρα απέφευγε, πιο καθαρά…
Ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ θα έχει να αντιμετωπίσει και μια ακόμη δυσκολία – παρά τα… «εντατικά» που σίγουρα θα υποχρεωθεί να παρακολουθήσει, εν όψει των προεκλογικών αναγκών και της πίεσης που θα κληθεί να αντιμετωπίσει στις τηλεοπτικές «αναμετρήσεις» του («debates», επί… το ελληνικότερον!) ιδίως με τον Κώστα Καραμανλή: ασχολούμενος αποκλειστικά με θέματα εξωτερικής πολιτικής και με εμφανέστατη όλα αυτά τα χρόνια την επιλογή του να μην αναμιγνύεται στα «πολιτικώς φθοροποιά» προβλήματα της «εσωτερικής» πολιτικής πραγματικότητας (οικονομία, παιδεία, υγεία, απασχόληση, δημόσια διοίκηση κ.λπ.), θα βρεθεί σε μειονεκτική θέση (και ως εκφορά πειστικού πολιτικού λόγου, και ως απόδειξη ότι ξέρει τα προβλήματα και έχει επεξεργασμένες λύσεις…) έναντι του πολιτικού του αντιπάλου, ο οποίος επί 7 συνεχή χρόνια εντρυφεί σ’ αυτά και εκ των πραγμάτων έχει και βαθύτερη γνώση και άποψη ως προς τις δυνατότητες αντιμετώπισής τους…
Πέραν αυτού: το «επικοινωνιακό πρόσωπο» (το καθημερινό γυμναστήριο, οι φόρμες, το «απολιτίκ» αυθόρμητο ύφος που εκτιμά ότι συγκινεί τους νέους, οι… κουραμπιέδες στον δρόμο, η «πολιτική χαλαρότητα»…) που προωθεί ο κ. Παπανδρέου είναι πολύ πιθανόν (αναφερόμαστε πάντα στην «κρίσιμη» και αποφασιστική μερίδα του εκλογικού σώματος που σε κάθε εκλογή «κάνει τη διαφορά»…) να αποδειχθεί αρνητικό πολιτικά. Οσο η αντιπαράθεση -σε επίπεδο προσώπων- ήταν μεταξύ Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή, το «τεκμήριο σοβαρότητος» έγερνε υπέρ του πρώτου (και λόγω ηλικίας και λόγω, βεβαίως, πρωθυπουργικής θητείας), τώρα που η μάχη θα δοθεί μεταξύ «Γιώργου» και «Κώστα», ως σοβαρός, ολοκληρωμένος, σφαιρικός γνώστης των προβλημάτων και των αναγκών, αναμφίβολα προβάλλει ο δεύτερος – και οι πρώτες δημόσιες εμφανίσεις και ομιλίες του μετά τις «πρωτοβουλίες» στο ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνουν την άποψη αυτή…