O νέος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, μιλώντας χθες στους υποψηφίους βουλευτές του κόμματός του δεν έκανε αυτοκριτική. Αναγκάσθηκε να κάνει μερικές γενικόλογες και ανώδυνες αυτοκριτικές αναφορές, διαπιστώνοντας και ο ίδιος ότι η συνυπευθυνότητά του είναι αναπότρεπτη, άρα όφειλε να πάρει αποστάσεις.
Η αυτοκριτική, η ειλικρινής και γόνιμη αυτοκριτική, είναι πάντοτε συγκεκριμένη, αναφέρεται σε συγκεκριμένο θέμα, σε συγκεκριμένο λάθος, αναλύει τις αιτίες του και κατονομάζει τους υπευθύνους. Δεν αρκεί να λέει κανείς γενικώς και αορίστως «κάναμε λάθος». Οφείλει να μας πει ποια, κατά τη γνώμη του, λάθη διέπραξαν, γιατί τα διέπραξαν και ποιες συνέπειες είχαν. Τα λάθη δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε… μεταφυσικά. Τα λάθη που διέπραξε το ΠΑΣΟΚ κατά την πολυετή διακυβέρνηση προέκυψαν από τον χαρακτήρα του, από τον λαϊκισμό του και από την αντιφατικότητά του.
Θα διαπράξει τα ίδια και χειρότερα λάθη αν επανεκλεγεί. Είπε χθες ο Γιώργος Παπανδρέου ότι θα αλλάξει το κόμμα του, ότι χρειάζεται νέες οργανωτικές δομές, ότι θέλει και στο κόμμα τη συμμετοχική δημοκρατία και την… ταύτιση του πολίτη με την ηθική! Θα έλεγε κανείς ότι χωρατεύει, γιατί εκείνο για το οποίο κατηγορείται το κόμμα του είναι η ταύτισή του με τη διαφθορά και την ανηθικότητα. Ας απαντήσει πρώτα στις κατηγορίες αυτές, ας κατονομάσει τους υπευθύνους και μετά ας επιχειρήσει να αλλάξει το κόμμα του.
Δεν είναι διόλου παράδοξο ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν άνοιξε τον διάλογο για μια ειλικρινή κριτική της παράταξής του. H διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ είναι προϊόν συμφωνίας και συναλλαγής, δεν είναι προϊόν κριτικής αντιπαράθεσης, όπου θα εύρισκε τη θέση της η ειλικρινής και δημιουργική αυτοκριτική. Αυτοκριτική, χωρίς κριτική αντιπαράθεση μοιάζει με τη μυθική ομελέτα… χωρίς να σπάσουν αβγά. Δυστυχώς, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ανάγκη από τη συναίνεση ενόχων και μη.
Και κάτι ακόμα. O Γιώργος Παπανδρέου καλό θα είναι να μην ταυτίζει το ΠΑΣΟΚ με τη «Δημοκρατική Παράταξη». Το έλλειμμα δημοκρατίας στο ΠΑΣΟΚ είναι μεγάλο και κραυγαλέο, όχι μόνο στην εσωτερική του λειτουργία, αλλά κυρίως στον τρόπο διακυβέρνησης, στην καθεστωτική του αντίληψη και συμπεριφορά και στην ταύτιση κόμματος και κράτους. Επιτέλους, στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί.