Ακούγεται συχνά τούτες τις μέρες ότι, μ’ όλο τον προεκλογικό πυρετό και τις ανατροπές, τα συναισθηματικά «ανοίγματα» και τις «αφυπνίσεις» τις ιδεολογικές, την ένταση του κομματικού «ντέρμπι», δεν θα οδηγηθούμε σε μια θεαματική κι αληθινή αλλαγή σκηνικού, αφού δεν υπάρχει ουσιώδης διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., αφού οι δύο συμπαθείς νέοι ταπεινόφρονες χαμηλότονοι «μονοχάχοι» δεν πείθουν για εντυπωσιακές μετεκλογικές κοινωνικο-οικονομικές βελτιώσεις. Κι ότι, μολονότι οι ψήφοι θα μοιραστούν κυρίως ανάμεσα στους δυο μεγάλους, το «κόμμα» που έχει ήδη νικήσει είναι αυτό της αδιαφορίας, της απάθειας, του αυτοεγκλωβισμού στο κουκούλι της ιδιωτικής ζωής.
Είναι αλήθεια. H ελληνική κοινωνία είναι σε βαθιά αφασία. Οι ατασθαλίες του κόμματος της εξουσίας και των πρωθιερέων του θα έπρεπε να προκαλούν όχι απλώς δυσφορία αλλά θύελλα στις συνειδήσεις και κοινωνικό τριγμό. Δεν το κάνουν. Θεωρείται πλέον ουτοπία η καθαρότητα της πολιτικής, δεδομένη η διαφθορά. Που, αφού εγκαταστάθηκε για τα καλά στα υψηλά, εισχώρησε και στα χαμηλά σαν το νερό, και διαπότισε τις ασχολίες και τα ήθη των Ελλήνων. Το πολιτικό ιερατείο μετέδωσε τον αμοραλισμό του στην κοινωνία και την αποσάθρωσε, εξαχρείωσε τους πολίτες, που θεωρούν έκτοτε το ήθος και την υπευθυνότητα σοβαρά μειονεκτήματα για την περιπόθητη επιτυχία. Αποχαυνωμένοι πλέον, αρέσκονται να ακούν τα ψεύδη και τη λογοκοπία. Να ασχολούνται με τα επιφαινόμενα, με την προσωπική ζωή και τη συμπεριφορά των πολιτικών, με τις έξεις των μεγιστάνων του εύκολα αποκτημένου πλούτου. H διεφθαρμένη πολιτική δημιουργεί πάντα απαθή κοινωνία.
Οσο για το διαφαινόμενο μένος των ψηφοφόρων, αυτό είναι απατηλό. Στις προεκλογικές περιόδους τα κόμματα εξουσίας εκμεταλλεύονται πάντα το σύνδρομο της αγέλης, το σύνδρομο του γηπέδου που έχουν καλλιεργήσει στους «οπαδούς» τους, τους οποίους παρωθούν σε αντιπαράθεση. Ετσι, νοθεύουν την κοινωνική συνείδηση και, κυρίως, διοχετεύουν την όποια οργή για την έκλυση και την αδικία ενάντια όχι σ’ αυτούς, τους ιθύνοντες, αλλά στο «αντίπαλο» κόμμα. Είναι η στιγμή που οι οπαδοί οδηγούνται σε ένα είδος (ηθελημένης) τύφλωσης. Ενώ γνωρίζουν ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα, που τώρα ευαγγελλίζονται κοινωνική δικαιοσύνη, στην εξουσία θα είναι αμφότερα δέσμια των συμφερόντων των ισχυρών, θα οικοδομήσουν αμφότερα «λιγότερο κράτος», κράτος που θα χρησιμοποιήσουν για την αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος μάλλον προς όφελος των εχόντων, οι οπαδοί αυτοί θεωρούν προπαγανδιστική λογοκοπία μόνο τις διακηρύξεις των «αντιπάλων». Μόνο οι αντίπαλοι υποψήφιοι είναι μια κάστα ιδιοτελών προνομιούχων. Κι αν υπάρξει διάψευση, ουδέν πρόβλημα. Ως την επόμενη «λαϊκή ετυμηγορία» θα μεσολαβήσουν πολλά: αυταπάτες, κόπωση, αδιαφορία – και λήθη.