Με την «επικοινωνιακή καταιγίδα» να μας πλήττει, ίσως δεν περιττεύει να θυμηθούμε ποια γνωρίσματα αποδίδουν στο ψευδογεγονός οι ειδικοί της επικοινωνίας. Ενα ψευδογεγονός, λοιπόν, δεν είναι αυθόρμητο αλλά καλά σχεδιασμένο? δεύτερον, έχει με την πραγματικότητα μια σχέση τουλάχιστον αμφιλεγόμενη? τρίτον, προορισμός του είναι συνήθως να λειτουργήσει σαν αυτοεπαληθευόμενη προφητεία, άρα να κατασκευάσει ή να κατευθύνει την πραγματικότητα. Με τούτα στο νου, τι άλλο θα μπορούσε να θεωρηθεί η «επικοινωνιακή καταιγίδα» παρά μια καταιγίδα ψευδογεγονότων, ένα τεράστιο πλυντήριο συνειδήσεων;
Δεν είχαν περάσει καν δέκα ώρες από την απόφαση του κ. Σημίτη να ορίσει δημοκρατικότατα διάδοχό του τον κ. Γ. Παπανδρέου και οι «πολιτικοί μετεωρολόγοι» άρχισαν να διαδίδουν από τα κανάλια ότι «άλλαξε το κλίμα», να εμφανίζουν δηλαδή μια προσδοκία (τους) σαν γεγονός. Αφού λοιπόν επιβλήθηκε σαν αυτονόητο το υποθετικό ή το επιθυμητό, αφού πλασαρίστηκε σαν κοινός τόπος το ότι «άλλαξε το κλίμα» πριν φυσήξει ένα τόσο δα αεράκι, οι άνθρωποι με τις κάμερες βάλθηκαν να ζητούν επίμονα από πολιτικούς και σχολιαστές να πουν την άποψή τους για την «αλλαγή κλίματος», δηλαδή για κάτι που παρουσιαζόταν σαν δεδομένο ενώ παρέμενε ζητούμενο. Οι ερωτώμενοι, επιλεγμένοι φυσικά, απαντούσαν ότι ναι, «φυσάει νέος άνεμος, το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται να θυσιάσει άλλες Ιφιγένειες» κ.τ.λ. Κουβέντα στην κουβέντα, πιάσανε δουλειά κι οι δημοσκόποι, που μάλλον συνήθισαν πια ν’ ακούνε ότι δεν ομοιοκαταληκτούν εντελώς τυχαία με τους δημοκόπους. Αυτοί λοιπόν έδωσαν «αριθμητική υπόσταση» στην όλη συζήτηση περί καιρικών πολιτικών φαινομένων και, με γκάλοπ ετοιμασμένα με ταχύτητα φαστφουντάδικου, είπαν και ελάλησαν ότι ο ασκός του Αιόλου βρέθηκε στο Καλέντζι κι είχε μέσα του μονάχα ευνοϊκούς ανέμους. Με τέτοια ανεμοζάλη δεν άργησε να πάρει αέρα κι ο νους διαφόρων «πρώην» που, κουρασμένοι φαίνεται από την «ηρωική έξοδό» τους, θεώρησαν εθνικό τους χρέος να «συνταχθούν με τη νέα πραγματικότητα», έστω κι αν διαμορφωνόταν πάνω σε μια γυάλινη οθόνη.
Θα μπορούσε πράγματι να υπάρξει αλλαγή κλίματος, μικρή ή μεγάλη. Αλλά δεν είναι πολιτικά και ηθικά αδιάφορο το ότι παρουσιάστηκε σαν συντελεσμένη πριν καν συμβεί, ούτε το ότι η προβολή του νέου πολιτικού προϊόντος έγινε με τις ίδιες μεθόδους που προπαγανδίστηκε το νέο βιβλίο του Χάρι Πότερ. Το συμπέρασμα, απογοητευτικά απλό: H τηλεόραση διευκόλυνε τη δουλειά των πολιτικών, ξαπόστειλε όμως την πολιτική στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Το θέμα πια, όμως μάς λένε οι «σημειολόγοι» που μας πολιορκούν, είναι το κασκόλ ή η γραβάτα του ενός ή του άλλου ηγέτη, όχι τα δυο-τρία πράγματα που θα είχαν να πουν αν δεν τους έτρωγε κι αυτούς η έγνοια του «στυλ».