Υπάρχει κάτι το φασιστικό σ’ αυτό τον πομφόλυγα περί «δημοκρατικής παράταξης»! Αποκαλύπτει, πάντως, τις προθέσεις. Εδώ και πολύν καιρό, το «Κίνημα» είναι παράταιρο και αχρείαστο. Θυμίζει έντονα τις κανταφικές και τριτοκοσμικές καταβολές. Ο «σημιτικός εκσυγχρονισμός», ηττημένος και ατιμασμένος, έχει αποσυρθεί στη γωνία για να γλείψει τις πληγές που του προκαλούν τα συντροφικά δαγκώματα. Το ζωηρό χειροκρότημα που προκάλεσε ο έμπειρος κονφερασιέ προς τον εξερχόμενο «πρωθυπουργό», υπογράμμιζε με έμφαση τη χαρά και ανακούφιση που ένιωθαν οι προύχοντες του κόμματος για την απομάκρυνση του Σημίτη. Η απόκρυφη ηγετική ομάδα ετοιμάζεται να καταργήσει ακόμη και την ονομασία ΠαΣοΚ. Το κίνημα απέτυχε, ζήτω οι στασιαστές!
Δεν είναι, βεβαίως, η πρώτη φορά που σπέρνει ιδεολογήματα η πλευρά του ΠΑΣΟΚ. Μάλλον όμως παρασύρονται από κλίμα ενθουσιασμού, που δημιουργούν για εσωκομματική κατανάλωση. Ιδιαίτερα όταν οι «αλά Τσαουσέσκου» επιλογές της ηγεσίας τηλε-αναπαράγονται προσβλητικά, ακόμη και για τις πιο βασικές αρχές της μηντιακής δημοκρατίας. Είναι προφανές ότι -έστω και για τα μάτια του κόσμου- οποιαδήποτε άλλη στιγμή, θα υπήρχαν δύο και τρεις αντίπαλοι για την προεδρία του κόμματος. Θα γινόταν μια στοιχειώδης συζήτηση για τις προγραμματικές διακηρύξεις. Θα έβγαιναν στην επιφάνεια οι διαφορετικές αντιλήψεις για την οργάνωση του «κινήματος». Κάτι, τέλος πάντων, που θα δικαιολογούσε τη συμμετοχή της βάσης και των φίλων στην ψηφοφορία για την ανάδειξη του «Αρχηγού».
Σχεδιασμοί, υποσχέσεις, αυτοκριτική και «δημοκρατία» όταν εκδηλώνονται λίγες μόλις εβδομάδες πριν από τις εκλογές, καθίστανται αναξιόπιστα. Αλλο υποσχέσεις και άλλο να βάζει το χέρι βαθιά στο κρατικό ταμείο ο Νίκος Χριστοδουλάκης. Για δεύτερη μάλιστα φορά μετά το «κοινωνικό πακέτο» του περασμένου Σεπτεμβρίου. Κανείς δεν νοιάζεται για τα όσα θα πρέπει να γίνουν στα δημόσια οικονομικά μετά τις εκλογές και, ακόμη περισσότερο, μετά τους Ολυμπιακούς; Τόσο «χαζούς» θεωρούν τους πολίτες; Δεν γνωρίζουμε όλοι πλέον ότι κάθε προεκλογική «παροχή» την πληρώνουμε όλοι -μαζί και οι αποδέκτες της- μαζί με τα πανωτόκια της, μόλις περάσουν οι εκλογές;
Δύσκολα αντιλαμβάνεται κανείς ποιο μπορεί να είναι το αντίκρισμα των μελιστάλαχτων δηλώσεων, που ανταλλάσσουν τα δύο μεγάλα κόμματα περί «πολιτισμένου κλίματος» και «χαμηλών τόνων». Αν πρόκειται για μια συνωμοσία αμοιβαίων ωφελειών, που θα κοστίσει όμως ακριβά στην οικονομία της χώρας, καλύτερα να γυρίσουμε στο κλίμα του κομματικού φανατισμού.
Εξάλλου, οι μέρες περνούν και καμιά διάθεση για συζήτηση συγκεκριμένων λύσεων, προτάσεων, καμιά αποτίμηση της σημερινής κατάστασης, δεν γίνεται στο τραπέζι της προεκλογικής κουβέντας. Ούτε «νέες ιδέες» εμφανίζονται, ούτε «νέον αέρα», ούτε «νέο ήθος» διαπιστώνουμε. Εμφανές και σίγουρο είναι μόνον αυτό που ελάχιστα κατορθώνει να αποκρύψει το κυβερνητικό επιτελείο και οι εμλεκόμενοι «φίλοι» του. Θα κάνουν τα πάντα, κυριολεκτικώς, προκειμένου να επηρεάσουν το αποτέλεσμα. Τι, άραγε, περιλαμβάνει αυτό το απειλητικό «τα πάντα»; Μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να επιβιβαστεί στο λεωφορείο της «πορείας προς το λαό». Τα «στελέχια» του κόμματος θα τρέχουν στις προεκλογικές τους συναντήσεις, όμως μέσα στις υπουργικές Μερτσέντες. Θα χρησιμοποιούν φακέλους με προπληρωμένο ταχυδρομικό τέλος από το κρατικό ταμείο. Θα προπληρώνουν τις επιταγές σε φίλα προσκείμενους «μήντια μεν (εντ γουήμεν). Θα στέλνουν τους λογαριασμούς της καμπάνιας στους επιχειρηματίες «τους»…
Η λυσσαλέα «υποστήριξη» των, ίδιων και γνωστών, μεγάλων συμφερόντων στήνουν τη μεγάλη παγίδα για το νεαρό διάδοχο των Παπανδρέου. Καλά θα κάνει να αρχίσει να σπρώχνει μακριά το καυτό χνώτο της διαπλοκής. Αν πιστεύσει στο μακιαβελικό επιχείρημα «ας κερδίσω τις εκλογές και τους καθαρίζω μετά» θα είναι πολύ αργά για να γλιτώσει από δαύτους!