Καμιά συνήθεια δεν είναι ουδέτερη και αδιάφορη. H πρώτη συνήθεια, λοιπόν, αφορά το όνομα, το χαρακτηρισμό: αποκαλώντας «εργατικά ατυχήματα» τους θανάτους που σημειώνονται στους χώρους εργασίας την ώρα του μεροκάματου, μετατοπίζουμε με κάμποση πονηρία την ευθύνη εκεί ακριβώς όπου δεν ανήκει: στην «κακιά στιγμή» ή στη «μοίρα». Συνήθεια δεύτερη, στην οποία προσφεύγουμε αυτόματα όταν η πρώτη κρίνεται ανεπαρκής: να επιρρίπτουμε ευθέως ή εμμέσως τις ευθύνες στο ίδιο το θύμα, ανυπεράσπιστο άλλωστε μετά το θάνατό του, να λέμε δηλαδή ότι για όλα έφταιξε η ανεμελιά του, η αδιαφορία του για τα τυπικά που αποβαίνουν ουσιαστικά (ένα κράνος που λείπει, μια ζώνη, κατάλληλα υποδήματα), η βιασύνη του ή οτιδήποτε άλλο. Συνήθεια τρίτη, να ξεχνάμε γρήγορα, πολύ γρήγορα, ή, ακόμη χειρότερα, να θεωρούμε «φυσική» την απώλεια, φυσικό το θάνατο, και τη ζωή ένα αναλώσιμο στη μηχανή της «προόδου» – και πάντοτε ο θάνατος των άλλων είναι φυσικός και αφομοιώσιμος, μόνο ο δικός μας και των οικείων μας είναι άδικος.
Ο Βλάσι Μαρτζίνι δεν είναι ο πρώτος εργάτης που χάνει τη ζωή του την ώρα της δουλειάς, είτε ιδιώτης είναι ο εργοδότης του είτε κάποιος από τους οργανισμούς του Δημοσίου, που κι αυτοί σε ιδιώτες αναθέτουν τις εργολαβίες, κι ας διαθέτουν δικά τους συνεργεία. Δεν είναι επίσης ο πρώτος ξένος εργάτης, Αλβανός όπως αυτός ή Πακιστανός ή Ανατολικοευρωπαίος, που πεθαίνει δουλεύοντας. H διαδήλωση πάντως των Ελλήνων και αλλοδαπών συναδέλφων του στην Πάτρα, που διαμαρτυρήθηκαν για την έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας, θα πρέπει να είναι η πρώτη που γίνεται με αφορμή το θάνατο ξένου εργάτη. Πιθανόν επειδή ο κίνδυνος είναι κοινός κι ο θάνατος επίσης, δίχως φυλή ο ίδιος και δίχως φυλετικές προτιμήσεις.
Αν πάντως δεν είχαν σημειωθεί επεισόδια στην Πάτρα, αν οι αστυνομικοί δεν αντιμετώπιζαν με «κοινωνικώς ευαίσθητα» χημικά και δακρυγόνα τη διαμαρτυρία των οικοδόμων της πόλης, δεν θα ακούγαμε και δεν θα βλέπαμε πολλά για το θάνατο του 37χρονου Βλάσι Μαρτζίνι? και βέβαια δεν θα μαθαίναμε ότι δούλευε στον δήμο της Πάτρας για εικοσιένα ευρώ μεροκάματο – εφτά χιλιάρικα, για να το φέρουμε σε οικεία μας μέτρα, εφτά ολόκληρα χιλιάρικα για να κουβαλάει σωλήνες… Θα μαθαίναμε δηλαδή όσα ακριβώς και για τους δεκαπέντε, μπορεί και είκοσι νεκρούς εργάτες που στοιχειώνουν ήδη τα Ολυμπιακά έργα? ο χαμός τους εν ώρα εργασίας, και όχι βέβαια από δική τους αμέλεια, καταγράφτηκε σαν «εργατικό ατύχημα» στο αστυνομικό δελτίο, «έγιναν έρευνες» και βεβαίως «αποδόθηκαν ευθύνες»: η αλυσίδα των αυτοαπαλλακτικών στερεοτύπων είναι πιο σκληρή κι απ’ το τσιμέντο, πιο σκληρή κι από το χρήμα που συνεχίζει να ρέει, όσοι κι αν πεθαίνουν την «κακιά στιγμή».