Τέλος στα άλλοθι της Αριστεράς…

Τέλος στα άλλοθι της Αριστεράς…

3' 23" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μέσα στον ορυμαγδό της ανουσιολογίας και της εντυπωσιοθηρίας των τελευταίων ημερών δεν έχει επισημανθεί κάτι το οποίο είναι σημαντικότατο εν όψει των εκλογών της 7ης Μαρτίου. Οτι, δηλαδή, το αποτέλεσμα θα κριθεί κυρίως από τη στάση που θα τηρήσουν οι ψηφοφόροι των κομμάτων της Αριστεράς. Διότι σε αυτούς απευθύνεται η εκθρόνιση του κ. K. Σημίτη και η ανάρρηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου στο ύπατο κομματικό αξίωμα του ΠΑΣΟΚ. O στόχος της «μεταλλάξεως» είναι σαφέστατος και επιβεβαιώθηκε αδιαμφισβήτητα με τις πρώτες κιόλας δημοσκοπήσεις. H συσπείρωση και η δύναμη της Ν.Δ. παραμένουν αμετάβλητες, διατηρώντας τη δυναμική τους, ενώ η μερική ανάκαμψη, που επιτυγχάνει το ΠΑΣΟΚ, οφείλεται αποκλειστικά σε απώλειες των τριών κομμάτων της Αριστεράς, κυρίως δε του ΔΗΚΚΙ και του Συνασπισμού.

Το παραπάνω στοιχείο υποδηλώνει και την πραγματική αλλαγή που μπορεί να επιφέρει η αντικατάσταση του κ. Σημίτη από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου. Να ανακτήσει, δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ τη διεισδυτικότητα που είχε στον χώρο της Αριστεράς κατά την παπανδρεϊκή περίοδο της δεκαετίας του ’80, αφού ήδη έχει απολέσει την εκλογική απήχηση που είχε πετύχει ο κ. K. Σημίτης στον χώρο της Κεντροδεξιάς και στην οποία οφείλονται οι νίκες του ΠΑΣΟΚ το 1996 και το 2000. Ενα τέτοιο ενδεχόμενο θα συνιστά πράγματι αναπάντεχο, ακατανόητο και παράλογο πολιτικό φαινόμενο.

Στις εκλογές του 1996 τα τρία κόμματα της Αριστεράς συγκέντρωσαν αθροιστικά το 15% (περίπου 1.000.000 ψηφοφόροι) και στις εκλογές του 2000 το 11,5% (περίπου 780.000 ψηφοφόροι). Παράλληλα η εκλογική υπεροχή του ΠΑΣΟΚ έναντι της Ν.Δ. το 1996 ήταν 3,37 ποσοστιαίες μονάδες (περίπου 230.000 ψηφοφόροι) και το 2000 περιορίσθηκε στη 1,06 μονάδα (περίπου 73.000 ψηφοφόροι). Με δεδομένες, λοιπόν, τις διαρροές που έχει υποστεί το ΠΑΣΟΚ προς τη Ν.Δ. στη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων ετών και οι οποίες καταγράφονται σαφέστατα σε όλες τις δημοσκοπήσεις, το κυβερνών κόμμα, για να νικήσει και στις προσεχείς εκλογές, πρέπει να αποσπάσει δύναμη άνω των 4 ποσοστιαίων μονάδων από το ποσοστό 11,5% που εξασφάλισε το KKE, ο Συνασπισμός και το ΔΗΚΚΙ στις εκλογές του 2000. Δηλαδή να μετακινηθούν περισσότεροι από 300.000 ψηφοφόροι από τα τρία κόμματα της Αριστεράς προς το ΠΑΣΟΚ.

Βεβαίως τα παραπάνω αριθμητικά δεδομένα συνιστούν αναπόφευκτα χονδρικούς υπολογισμούς, οι οποίοι επηρεάζονται, έως ένα σημείο, και από αστάθμητους παράγοντες. Ωστόσο, η ουσία των υπολογισμών, κυρίως δε η σύνθεση και οι συσχετισμοί των ομάδων ψηφοφόρων που θα διαμορφώσουν το εκλογικό αποτέλεσμα στις 7 Μαρτίου, δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Και, όπως ήδη σημειώσαμε, τον καθοριστικό ρόλο επωμίζονται οι περίπου 300.000 ψηφοφόροι αριστερών πεποιθήσεων, οι οποίοι καλούνται να συστρατευθούν ξανά με τη «δημοκρατική παράταξη», την οποία ανέλαβε να επανασυστήσει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου. Αυτοί οφείλουν -έστω στον εαυτό τους- να απαντήσουν σε μια σειρά ερωτημάτων, όπως π.χ. α) Ποια σχέση έχει σήμερα το ΠΑΣΟΚ του κ. Γιώργου Παπανδρέου, από ιδεολογικοπολιτικής πλευράς, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί εν τη κυβερνητική πράξει κατά την τελευταία οκταετία, με τις αρχές, τις διακηρύξεις και τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ κατά τη δεκαετία του ’80, εξαιτίας των οποίων «λεηλατήθηκαν» οι ψήφοι της Αριστεράς. β) Πώς μπορεί να συνυπάρξει ο παραδοσιακός αντιαμερικανισμός ενός αριστερού ψηφοφόρου με τις αντιλήψεις, τις επιρροές και τις καταβολές, οι οποίες αποδίδονται ή καταλογίζονται -ακόμη και μέσα από το ΠΑΣΟΚ- στον κ. Γιώργο Παπανδρέου. γ) Πώς μπορεί να συμβιβασθεί το περιώνυμο «ήθος της Αριστεράς» με ένα κόμμα, το οποίο -και από τους επίσημους πολιτικούς φορείς του αριστερού χώρου- κατηγορείται για διαπλοκή με άνομα επιχειρηματικά συμφέροντα, για διαφθορά και για κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος. δ) Πώς είναι δυνατόν τα εμβλήματα της δημοκρατικότητος, της προοδευτικότητος και της ανυστερόβουλης πολιτικής προσφοράς, τα οποία επί χρόνια επισείει η Αριστερά, να ενταχθούν σε ένα κόμμα, το οποίο πανταχόθεν κατηγορείται για αλαζονεία και αυταρχισμό? κυριότατα, δε, για καθεστωτική αντίληψη και συγκεκριμένες πολιτικές πράξεις, που αποβλέπουν στη διαιώνιση της κατοχής και νομής της εξουσίας.

(Υ.Γ.: Σκόπιμο είναι να προστεθεί ότι τα παραπάνω ερωτήματα δεν αφορούν συγκεκριμένα πρόσωπα της Αριστεράς, όπως π.χ. ο κ. N. Μπίστης, η κ. Μαρία Δαμανάκη και κάποιους άλλους που «διλημματίζονται» έντονα από την «έλευση» του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Αναφέρονται στους «απλούς» ψηφοφόρους της Αριστεράς, οι οποίοι δεν έχουν αντίστοιχα κίνητρα και πειρασμούς αλλαξοπιστίας. Ούτε, όμως, μπορούν να επικαλεσθούν πλέον το άλλοθι της εξαπατήσεως και του σφετερισμού της ψήφου τους)…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή