Από την ποιοτική ανάλυση των δημοσκοπήσεων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, αλλά και από τις έρευνες που διενεργούν με διάφορους τρόπους για λογαριασμό τους τα κόμματα (και μάλιστα συνεχώς και «κυλιόμενα») από καιρό, πριν ακόμη μπούμε στην τελική ευθεία των εκλογών, προκύπτει πως οι «ευαίσθητες κατηγορίες» του εκλογικού σώματος, αυτές που κατά κύριο λόγο πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους οι δύο διεκδικητές της εξουσίας, είναι για μεν το ΠΑΣΟΚ οι αγρότες και τα ανερχόμενα «μεσαία στρώματα» (τα οποία στις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις στήριξαν το «εκσυγχρονιστικό εγχείρημα», αλλά σήμερα εμφανίζονται επιφυλακτικά και απογοητευμένα από τα πρακτικά του αποτελέσματα και τις επιδόσεις των κυβερνώντων), για δε τη Ν.Δ. οι νέοι ψηφοφόροι αλλά επίσης η «μεσαία τάξη», που ναι μεν τηρούν κριτική στάση έναντι του κυβερνώντος Κινήματος, αλλά περιμένουν τον πειστικό εναλλακτικό λόγο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να εκδηλώσουν θετικά υπέρ αυτής την απογοήτευσή τους από το ΠΑΣΟΚ.
Οσο φαινόταν πως η εκλογική αναμέτρηση θα γίνει με τα «δεδομένα» που ίσχυαν μέχρι τις ξαφνικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, δηλαδή με τον Κώστα Σημίτη αρχηγό και «συνεχιστή» της κυβερνητικής πολιτικής, οι συσχετισμοί ευνοούσαν τη Ν.Δ. – κάτι που σαφέστατα αποτυπωνόταν και στις δημοσκοπήσεις που κατέγραφαν μια σταθερά διευρυνόμενη διαφορά υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης. H διαδοχή και η εμφάνιση στο προσκήνιο του Γιώργου Παπανδρέου, με τη βοήθεια βεβαίως και της «επικοινωνιακής καταιγίδας» που συνόδευσε αυτήν την αλλαγή, επέδρασε σημαντικά στο κλείσιμο της «ψαλίδας» (κυρίως, όμως, λόγω της αύξησης της «συσπείρωσης» στο ΠΑΣΟΚ και του «επαναπατρισμού» δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του που είχαν κατά κύριο λόγο στραφεί προς τα κόμματα της Αριστεράς – και λιγότερο από εκείνους που είχαν «περάσει» στη Ν.Δ.), χωρίς όμως αυτό να πλήξει την εμφανιζόμενη δύναμη της Ν.Δ., που όχι μόνο δείχνει να διατηρείται αλλά… να αυξάνει κιόλας. Παρά τη διαφοροποίηση αυτή, πάντως, η συμπεριφορά στις κάλπες των «επίμαχων» κατηγοριών ψηφοφόρων και συνακόλουθα η προσπάθεια «κατοχύρωσής» τους από τα δύο κόμματα παραμένει στόχος και ζητούμενο…
Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι πως ο νέος (οσονούπω και τυπικά…) αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησε την «πορεία προς τον λαό», με περιοδείες στην επαρχία, και μάλιστα εκείνες τις περιοχές στις οποίες η Ν.Δ. έχει σαφή υπεροχή. Σε αυτές, και στους κατά βάση αγροτικούς πληθυσμούς τους, θέλει να διεισδύσει ο κ. Παπανδρέου, να προκαλέσει «αίσθηση», να πείσει για το «καινούργιο» που ευαγγελίζεται (άλλο, τώρα, που στην «επαφή του με τον κόσμο» εκεί, επικαλείται σχέδια και επιχειρήματα που πιθανότατα βρίσκονται εκτός καθημερινού και… «γκρίζου» προβληματισμού τους…) προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί όσο πιο πολύ μπορεί την «επικοινωνιακή αύρα» που τον ακολουθεί τις τελευταίες ημέρες, μιαν «αύρα», όμως, που κατ’ ανάγκην θα εξατμίζεται καθώς οι προεκλογικοί ρυθμοί και ο προεκλογικός λόγος θα «σφίγγουν», ενώ παράλληλα και κατ’ ανάγκην ο χρόνος «επικοινωνιακής προβολής», κυρίως από τα κανάλια, θα επιμερίζεται ισόποσα στα δύο κόμματα εξουσίας και τους αρχηγούς του, κάτι που (ευτυχώς…) είδαμε να συμβαίνει και στις τηλεοπτικές καλύψεις των περιοδειών των κ. Καραμανλή και Παπανδρέου το περασμένο Σαββατοκύριακο.
Το ουσιαστικό μειονέκτημα που εμφανίζει ο κ. Παπανδρέου (φάνηκε και από τις ομιλίες του στη Θράκη) είναι πως εξακολουθεί να αρθρώνει ένα γενικόλογο «οραματικό» λόγο, ακόμη και στα ζητήματα που υποτίθεται ότι θέλει να είναι «συγκεκριμένος», όπως λ.χ. στις πρώτες «αρχές» που διατύπωσε για το «πρόγραμμά» του σε ό,τι αφορά τη δημόσια διοίκηση (πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει εξαγγελίες για «μικρά και ευέλικτα» κυβερνητικά σχήματα;) ή ακόμη και τη μείωση των αμυντικών δαπανών, που διατηρεί την «αίγλη» της ως σύνθημα, παρά τις… πανάκριβες πρακτικές που ακολουθήθηκαν πάντα (και κυρίως από τον «εκσυγχρονισμό» – όλοι είδαμε τι ακολούθησε και δη με ποιες αδιαφανείς διαδικασίες, την πολυδιαφημισμένη πολιτική «βούτυρο αντί για τανκς»!) ως «νομετέλεια» μιας «ρεαλιστικής πολιτικής». Και ως εκ τούτου, δεν πείθει…
Παράλληλα, ένα πρόσθετο πρόβλημα για τον νέο αρχηγό της «παράταξης», είναι το γεγονός ότι στριμωγμένος (και για λόγους εσωκομματικών ισορροπιών – δεν τολμά να κάνει, ακόμη κι αν υποτεθεί πως ήθελε, τη «ρήξη» αφού κάτι τέτοιο προεκλογικά θα απειλούσε τη «συνοχή» των μηχανισμών – αλλά και εξ αιτίας της ανυπαρξίας σχεδιασμένου «άλλου» προγραμματικού κυβερνητικού λόγου) από τη διαρχία και την ανάγκη να εμφανίσει το όποιο «νέο» ως… συνέχεια μιας μη ελκυστικής στο εκλογικό σώμα κυβερνητικής πολιτικής, αναγκάζεται να «ανακατεύει» με την προεκλογική κουτάλα πολιτικές πρακτικές και «στόχους» που δεν οσμώνονται – και πάντως εμφανίζουν σαφέστατα χαρακτηριστικά «πολιτικού μάρκετινγκ» που δεν αποβλέπουν παρά στη «γοήτευση» και την προσέλκυση ψηφοφόρων σε μεγάλο βαθμό «απολιτίκ», άρα κατ’ ουσίαν «αδιάφορων»…
Από την άλλη πλευρά, η Ν.Δ. (που και αυτή εξήντλησε άνευ λόγου όλα τα χρονικά περιθώρια για να εκθέσει με σαφήνεια και πληρότητα τον προγραμματικό της λόγο κι έφθασε και αυτή στο «όριο» για να εξηγήσει με ολότητα το κυβερνητικό σχέδιο δράσης της…) έχει υπέρ αυτής το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια, με την αντιπολίτευση που ασκούσε και την κριτική της σε συγκεκριμένες δράσεις της κυβέρνησης, έτσι κι αλλιώς έχει «δείξει» το προς τα πού θα κινηθεί, ξεκαθαρίζοντας τουλάχιστον τι ΔΕπροτίθεται να συνεχίσει, έχει δώσει το δικό της στίγμα για μια πολύ περισσότερο σαφή «αλλαγή» την οποία προτίθεται να επιδιώξει.
Και κάτι ακόμη: το ότι το πολιτικό προσωπικό της (ανανεωμένο σε μεγάλο βαθμό) δεν έχει φθαρεί (και διαφθαρεί…) από την άσκηση εξουσίας, συνιστά ελκυστικό παράγοντα για το εκλογικό σώμα, που έχει δικαίως απογοητευθεί από τις «επιδόσεις» και τις «συμπεριφορές» μιας πολύ συγκεκριμένης και φορτισμένης με καταγγελίες και υποψίες κυβερνητικο-κομματικής νομενκλατούρας που πρωταγωνιστεί επί μακρόν στον δημόσιο βίο και η οποία, μάλιστα, ενώ μέχρι χθες εμφανιζόταν ταυτισμένη και οργανικά δεμένη με την ηγεσία Σημίτη και ό,τι αυτή σηματοδοτούσε (όπως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις…) στον κόσμο, από τη μια στιγμή στην άλλη άλλαξαν μανδύα και «επιχειρήματα» και αποτελούν «σωματοφύλακες» της νέας ηγεσίας. Μπορούν να πείσουν πως είναι «φορείς του νέου»;
Σχεδιασμοι σκοπιμοτητοσ…
«Ανεπαισθήτως…», κατά πώς θα έλεγε και ο ποιητής, άρχισαν στο ΠΑΣΟΚ να ακούγονται απόψεις και να διατυπώνονται «σκέψεις» σε ό,τι αφορά τις προοπτικές (όσο κι αν ακόμη είναι νωρίς) πρόωρης προσφυγής στις κάλπες τον Μάιο του 2005, με αφορμή το ενδεχόμενο να μην υπάρχουν στη νέα, μετά την 7η Μαρτίου, Βουλή τέτοιοι συσχετισμοί δυνάμεων που να «βγάζουν» χωρίς δυσκολία Πρόεδρο της Δημοκρατίας…
Μέχρι σήμερα, και με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν τη Ν.Δ. να προηγείται στην προτίμηση του εκλογικού σώματος συντριπτικά και μάλιστα με ποσοστά που μπορεί στη διαμόρφωση της νέας Βουλής να δημιουργήσουν μεγάλες εκπλήξεις, υπουργοί αλλά και κομματικά στελέχη του κυβερνώντος Κινήματος το… «έπαιζαν» θεσμικά, και διακήρυσσαν πως «ούτε που διανοούνται» να δημιουργήσουν εμπλοκές στην εκλογή Προέδρου. Με το που φάνηκε πως η υπεροχή της Ν.Δ. δεν κινείται πλέον στα εντυπωσιακά ποσοστά που έδειχναν οι δημοσκοπήσεις, και με δεδομένες τις νέες συνθήκες σε ό,τι αφορά την ηγεσία στην «παράταξη», αρκετοί στο ΠΑΣΟΚ δειλά, αλλά… σαφώς υπαινίσσονται ήδη (παραδεχόμενοι, όμως, έτσι έστω και εμμέσως πως θεωρούν τη νίκη της Ν.Δ. σίγουρη…) πως δεν αποκλείεται στις «νέες συνθήκες και το νέο πολιτικό τοπίο…», είναι πιθανόν να επιδιώξουν το αδιέξοδο τον Μάιο του 2005 για να οδηγήσουν αναγκαστικά τη χώρα σε πρόωρες εκλογές «και ό,τι προκύψει».
Καλά και τα περί «σεβασμού των θεσμών» και «μη προκλητικής συμπεριφοράς» του ΠΑΣΟΚ, τι… έγιναν; Και όσοι διαδίδουν τέτοιες «προοπτικές», δεν σκέπτονται άραγε πως το πιθανότερο είναι ακόμη και κάποιοι που σε αυτές τις εκλογές θα ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ, να ενοχληθούν πολύ (με τη σκέψη πως «επιτέλους», δικαιούται και η Ν.Δ. να κυβερνήσει – τόσο απλά…) από τέτοιες τρίπλες και στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών το 2005 να υπερψηφίσουν το τότε κυβερνών κόμμα, δίνοντάς του πλειοψηφία που θα εντυπωσιάσει;