Πρέπει να είναι κανείς είτε εμπαθής είτε ανιστόρητος για να μην αναγνωρίζει τα όσα θετικά κόμισε η δυναστεία Παπανδρέου στην ελληνική πολιτική ζωή, αν και το ενδιαφέρον είναι ότι οι Παπανδρέου δοξάστηκαν για πολλά, μα όχι για την καθοριστική συμβολή τους στο να παραμείνει η Ελλάδα μέρος του δυτικού κόσμου: Με τον Γεώργιο αμέσως μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και με τον Ανδρέα όταν εκτόνωνε οριστικά με τη ρητορική του και με το άνοιγμα της εξουσίας σε νέα στρώματα τις ισχυρότατες εσωτερικές αντιδυτικές πιέσεις που, χωρίς αυτόν, ουδείς γνωρίζει που θα μας είχαν οδηγήσει…
Από την άλλη πλευρά, εθελοτυφλεί όποιος δεν βλέπει ότι οι Παπανδρέου υπήρξαν οι αδιαφιλονίκητοι πρωταθλητές του λαϊκισμού. Απέναντι σε ένα Καραμανλή, τον κύριο αντίπαλό τους, ο οποίος είχε πολιτικό credo το να μη χαϊδεύει τ’ αυτιά του λαού, τόσο ο Γεώργιος όσο και ο Ανδρέας, βομβάρδισαν την Ελλάδα με έναν απίστευτης έκτασης και βάθους λαϊκισμό που όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε.
Θα πείτε, τι σημασία έχουν σήμερα όλα αυτά; A, έχουν. Σήμερα, ένας Καραμανλής αναμετρείται ξανά με ένα Παπανδρέου. Και οι δυό τους -θέλοντας και μη- κουβαλούν την παράδοσή τους. Ποια είναι όμως η (πολύ ουσιώδης) διαφορά ανάμεσά τους; Οτι ο Κώστας Καραμανλής δεν πολιτεύεται μέσω αυτής της παράδοσης, ότι προδήλως διανύει πια τον δικό του, προσωπικό δρόμο, ενώ, αντιθέτως, ο Γιώργος Παπανδρέου τη χρησιμοποιεί όσο μπορεί, σε κάθε βήμα, σχεδόν υπάρχει μέσα από αυτήν: Καλέντζι, Ανένδοτος, δημοκρατική παράταξη, ακόμα και για περήφανα γηρατειά ακούσαμε να μιλάει…
Ομως τελικά, ο Γιώργος δεν είναι Παπανδρέου μόνον στο Καλέντζι και στον Ανένδοτο, αλλά είναι κυρίως στον λαϊκισμό. Και μέσα σε λίγες μέρες τον πήγε τόσο μακριά ώστε θα μπορούσε πλέον κανείς να κάνει λόγο για… «μεταλαϊκισμό». Στην ουσία, ο Γιώργος Παπανδρέου, πολιτεύεται με άδηλο ρητό του το «Κανείς θεσμός, μόνον ο λαός». Γιατί;
– Επειδή, παρακάμπτοντας κάθε θεσμική διαδικασία του ίδιου του κόμματός του, προεξοφλεί την «εκλογή από το λαό» – και τώρα τρέχουν οι νομικοί του να βγάλουν άκρη για το πώς θα μπει αυτό στο καταστατικό χωρίς ουδείς να ρωτάει τους συνέδρους. Αραγε αύριο, ως πρωθυπουργός, τι θα παρακάμπτει με τέτοια ευκολία;
– Επειδή έχει μεγίστη ευκολία στο να παραδέχεται τα λάθη, αλλά δεν ασχολείται καθόλου με τις ευθύνες, όπως και έχει μεγάλη ευκολία να υπόσχεται ένα νεφελώδες και διαφορετικό αύριο χωρίς ακόμα να έχει προετοιμαστεί για το πώς θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το επιτακτικό σήμερα.
– Επειδή επαγγέλλεται το μέλλον αλλά δεν δείχνει να ενοχλείται καθόλου από τον τρόπο με τον οποίο οι τηλεοράσεις βιάζουν ομαδικά για χάρη του αυτήν τη στιγμή τη Δημοκρατία, κάνοντας έκτακτα δελτία για να τον δείξουν να βγαίνει από το σπίτι του ωσάν να ήταν εστεμμένος που έβγαινε από το παλάτι του κι επειδή δεν έχει κανένα δισταγμό να ονομάζει «επιστροφή στην πολιτική» εκείνο που δεν είναι τίποτε άλλο από έργο ενός ονόματος ή μιας εικόνας.
– Επειδή, ενώ εμφανίζεται ανανεωτής και υπέρμαχος της πολιτισμένης αντιπαράθεσης, μιλάει για τη «δημοκρατική παράταξη» – σε αντιδιαστολή, άραγε, με τι;
– Επειδή παρακάμπτει όλους τους ημεδαπούς συμβολισμούς της εξουσίας οδηγώντας μόνος του, κάνοντας τζόγκινγκ και κερνώντας μελομακάρονα ή στέκεται στη μέση του δρόμου για να μιλάει στα παιδιά και στους νέους για… πάρτι, αλλά, την ίδια στιγμή, χρησιμοποιεί για εκπρόσωπο και… τσαντοκουβαλητή του έναν Ελληνα διπλωμάτη που η δουλειά του είναι να εκπροσωπεί τη χώρα, ενώ, πλήθος από τους προεκλογικούς συμβούλους του πληρώνονται ακόμα από το υπουργείο Εξωτερικών.
– Επειδή υπόσχεται ένα «μετακράτος» τόσο αληθινό, όσο η Λιμνούπολη ή η «Φαντασία» του Ντίσνεϊ, σε ένα λαό που, πάντως έχει πιο πολλά προβλήματα από τον Ντόναλντ… Λαϊκισμός σήμερα δεν σημαίνει να βρίζεις. Οχι βέβαια…