Να ξεχαστούν τα λυπηρά…
Θα πρέπει να αισθάνεται περίεργα -και πάντως καθόλου καλά- ο κ. Κώστας Σημίτης αυτήν την περίοδο, βλέποντας με πόσο ενθουσιασμό γίνονται δεκτές μέσα στο ΠΑΣΟΚ οι διαβεβαιώσεις του διαδόχου του, ότι θα τα αλλάξει όλα. Είναι σίγουρα εντυπωσιακό το ότι τόσο πολύ γρήγορα ο κ. Γ. Ανδρ. Παπανδρέου έφτασε να συμβολίζει το «ξήλωμα» του οικοδομήματος που έφτιαξε και διατήρησε επί οκτώ χρόνια ο κ. Σημίτης (με τη στήριξη και του ίδιου του «ανανεωτή» τώρα διαδόχου του).
Ο πρωθυπουργός που με τόσο πάθος υποστήριξε τόσον καιρό ότι το κυβερνητικό έργο του ήταν ό,τι καλύτερο είχε γνωρίζει ο τόπος τις τελευταίες δεκαετίες, ο πρωθυπουργός που επικεφαλής μιας υπουργικής χορωδίας «εκσυγχρονιστών» δεν κουράστηκε να επαινεί τον εαυτό του και τον «εκσυγχρονισμό» του για τα πολλά καλά και ωραία που χάρισε στους Ελληνες, ο πρωθυπουργός που θυμωμένος απέκρουε αυστηρά κάθε παρατήρηση ή αντίρρηση της αντιπολίτευσης, τώρα ακούει ότι σωστό για τη χώρα και για το ΠΑΣΟΚ είναι να «ξηλωθεί» ταχέως το έργο του!
Χειρότερο κλείσιμο της πρωθυπουργικής θητείας του δεν μπορούσε να κάνει ο κ. K. Σημίτης. O αλαζών αρχηγός που διαρκώς γύριζε την πλάτη του στην πραγματικότητα και περιφρονούσε το ίδιο του το κόμμα, το οποίο έλεγχε με τεχνητές εσωτερικές πλειοψηφίες, σήμερα αγνοείται παντελώς από τη μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων του και της βάσης του κόμματος. Και στο ΠΑΣΟΚ τώρα σ’ ένα πράγμα φαίνεται να ελπίζουν οι θαυμαστές του «Γιωργάκη»: Οτι ένας «κρίσιμος» αριθμός πολιτών μπορεί να ξεχάσει έως τις εκλογές την «περίπτωση Σημίτη». O ίδιος ο Παπανδρέου τζούνιορ κάνει ήδη ό,τι το δυνατόν για να πείσει τα ακροατήριά του, ότι ναι μεν διαδέχεται τον K. Σημίτη, αλλά τίθεται επικεφαλής ενός «νέου» ΠΑΣΟΚ που σύντομα σε τίποτε δεν θα θυμίζει το κόμμα το οποίο διοίκησε ο κ. Σημίτης. O κ. Παπανδρέου αναφέρεται, πού και πού, ευγενικά στον πρωθυπουργό και στο έργο του, αλλά φροντίζει με άλλα λόγια του να στέλνει στους πολίτες το «μήνυμά» του. Κι αυτό είναι: Μη με μπερδεύετε με τον απερχόμενο αρχηγό, ας ξεχάσουμε τα όσα λυπηρά συνέβησαν επί των ημερών του…
Μια χλωμή ρητορεία
Εχουν μπροστά τους αρκετή δουλειά οι «επικοινωνιολόγοι» που φτιάχνουν τώρα το προεκλογικό «προφίλ» και το «αν φας» του κ. Γ. A. Παπανδρέου. O ήρεμος, συμπαθής και καθησυχαστικός προς πάσα κατεύθυνση λόγος του διαδόχου αρέσει γενικώς στο ΠΑΣΟΚ και σε ορισμένους «μεσαίους», αλλά ειδικώς δεν γοητεύει ιδιαιτέρως πολλούς.
Ο κ. Γ. A. Παπανδρέου (που τώρα προσπαθεί να μιμηθεί το «μέταλλο» φωνής του μακαρίτη πατέρα του) δεν έχει «νεύρο» όταν μιλάει πίσω από ένα μικρόφωνο και ο τόνος του είναι τέτοιος ώστε να οδηγεί στην υποψία ότι ο ίδιος δεν πιστεύει και πολύ στα όσα λέει, στη φάση αυτήν τουλάχιστον. Δεν είναι με λίγα λόγια καθόλου «μπαλκονάτος» ο διάδοχος του κ. Σημίτη. H ρητορεία του, πλαδαρή, δεν συγκινεί και το «νέο» που διαφημίζει δεν προβάλλεται με κανένα πάθος από τον νέο αρχηγό.
Ενα εξαιρετικά «ήπιο κλίμα» προεκλογικό σίγουρα είναι κάτι που θα ταίριαζε πολύ καλά με το στυλ του κ. Παπανδρέου. Αλλά ποιο λόγο θα είχε από την πλευρά του ο κ. K. Καραμανλής για να διευκολύνει στο σημείο αυτό τον αντίπαλό του; Γιατί να μην εκμεταλλευτεί ο πρόεδρος της Ν.Δ. την αδυναμία του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ;
Η χλωμή ρητορεία όμως του κ. Παπανδρέου και η έλλειψη «νεύρου» στην ομιλία του, μπορεί να οδηγήσει σε λάθος τον πολύ καλύτερό του ρήτορα, κ. K. Καραμανλή: Αν ο πρόεδρος της Ν.Δ. ξεπεράσει ένα όριο και εμφανιστεί απέναντι στον κ. Παπανδρέου πιο επιθετικός και οξύς απ’ όσο θα του χρειαζόταν, τότε ο αντίπαλός του θα εισέπραττε ενδεχομένως κύματα συμπαθείας τα οποία θα μετατρέπονταν, στις 7 Μαρτίου, σε ψήφους χαμένες για τη Ν.Δ.
Χάρτινες σφαίρες
Δεν είναι και πολύ δυνατά τα πρώτα διαφημιστικά τρικ που επιχειρεί η πλευρά του Γ. A. Παπανδρέου για να δώσει ένα κάποιο πολιτικό περιεχόμενο στον χλωμό έως τώρα λόγο του διαδόχου. Διότι δεν νομίζουμε ότι είναι σοβαρό να λέγεται πως ο κ. Παπανδρέου πρόκειται να επιχειρήσει την προσέλκυση ξένων επενδυτικών κεφαλαίων με την άσκηση της προσωπικής γοητείας του στη διεθνή οικονομική σκηνή. Το ότι η Ελλάδα είναι τελευταία από τις χώρες της E.E. σε αυτόν τον τομέα, οφείλεται δηλαδή στο ότι δεν διέθετε έως τώρα η χώρα έναν κ. Γ. A. Παπανδρέου, αλλά έναν κ. Χριστοδουλάκη ως υπεύθυνο της οικονομίας; Ξένες επενδύσεις δεν μας ήρθαν μόνον επειδή δεν είχε αποφασίσει να ασχοληθεί με το θέμα ο κ. Παπανδρέου;
Αλλά και το άλλο διαφημιστικό τρικ, ότι θα προχωρήσει ο διάδοχος σε συμφωνία με την Τουρκία για αμοιβαία μείωση εξοπλισμών, τι πολιτικό βάρος έχει; Το θέμα είναι παλιό, έχει προβληθεί ως ένα θεωρητικό ενδεχόμενο, και από πλευράς Τουρκίας είχε προ καιρού να κάνει με οικονομικές δυσκολίες της Αγκυρας και όχι με προβληματισμούς της σχετικούς με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αλλωστε συχνά έχει ειπωθεί από την τουρκική ηγεσία, ότι οι ενισχυμένοι εξοπλισμοί της χώρας αυτής οφείλονται στους πολλούς «κινδύνους» που περικυκλώνουν την Τουρκία, λόγω του ότι όλοι οι γείτονές της, από Βορρά, Νότο και Ανατολή, δεν τρέφουν γι’ αυτήν τα καλύτερα φιλικά αισθήματα…
Πέρα από αυτά, το επιχείρημα κατά το οποίο αν μειωθούν οι παραγγελίες για νέα όπλα, τότε θα «απελευθερωθούν» αυτομάτως πόροι «κοινωνικοί» δεν στέκει καλά. Αν δεν θα παραγγέλνονταν μια σειρά συγκεκριμένα όπλα, αυτό θα σήμαινε ότι η χώρα δεν θα διόγκωνε περισσότερο το ήδη υπέρογκο στρατιωτικό χρέος της, και όχι βεβαίως ότι θα είχε στα ταμεία της νέους πόρους για κοινωνικές πολιτικές.