Δ ιανύουμε ήδη το ολυμπιακό έτος, στα εργοτάξια δουλεύουν ώς τα μεσάνυχτα για να προλάβουν, οι δε ολυμπιακού περιεχομένου διαφημίσεις πλημμυρίζουν την οθόνη, μήπως και συναγείρουν ένα κοινό ράθυμο προς το παρόν ή και ενοχλημένο από την υπερβολή του εγχειρήματος. Κι ωστόσο, στη χώρα που προπονείται για τον ρόλο της κοιτίδας και ετοιμάζει γιγαντιαίες Ολυμπιακές Λαμπαδηδρομίες, «Ημέρες Ειρήνης» και Εκεχειρίες, ο αθλητισμός, επαγγελματικός και ερασιτεχνικός, εξακολουθεί να συνωνυμεί με τη βία και να μην έχει αγαθές σχέσεις με τη «χαρά του παιγνιδιού», την «υγεία του πνεύματος» και ό,τι άλλο ευγενικό. Για να αποφευχθούν υποτίθεται τα χειρότερα, ο υφυπουργός Αθλητισμού, σεβόμενος μέχρι κεραίας τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελεύθερη μετακίνηση, απαγόρευσε τη μετακίνηση οπαδών των φιλοξενούμενων (βαριά λέξη κι αυτή…) ομάδων. Το επόμενο στάδιο; Να μην επιτρέπεται η είσοδος ούτε καν στους οπαδούς των γηπεδούχων, να γίνεται ο αγώνας με άδειες εξέδρες, ώστε να μην υπάρχει καμία πιθανότητα επεισοδίων.
Ποια η πρωταρχική έγνοια; Ούτε η αντιμετώπιση των πηγών της βίας ούτε η επιβολή των νόμων στον συστηματικά ανομούντα αθλητικό χώρο, αλλά η προστασία της εικόνας. Το ζητούμενο από την πολιτεία είναι να μην υπάρξουν γηπεδικά επεισόδια στους μήνες που απομένουν ώς τον Αύγουστο, ώστε να μην προβληθούν χλευαστικά από τα διεθνή πρακτορεία, που, με το δίκιο τους, δεν θα παραλείψουν να λοιδορήσουν μια χώρα που επαίρεται ότι σε λίγο θα αναβαπτίσει τους αγώνες και θα διδάξει το ευ αγωνίζεσθαι σε όλη την οικουμένη, η ίδια όμως αδυνατεί να οργανώσει αναίμακτο πρωτάθλημα έστω και στο μπάντμιντον παίδων;
Μήπως λοιπόν θα ήταν φρόνιμο να περάσει η φλόγα από όλα τα γήπεδα και γηπεδάκια της Ελλάδας, μπας και «φωτιστούμε»; Μήπως θα ήταν φρόνιμο, αντί να αναζητούμε την υπέρ εκεχειρίας υπογραφή Αγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων και λοιπών, να καλέσουμε να υπογράψουν το κείμενο της ανακωχής οι πρόεδροι των ομάδων αλλά και οι ηγέτες των οργανωμένων οπαδών; Γιατί πώς θα επιβάλουμε την ειρήνη διεθνώς ενώ μας τρώει ο εμφύλιος;