Αντίθετα με τον όμορφο στίχο του Σαββόπουλου, ο Γιώργος Παπανδρέου «ήξερε τι να παίξει στα παιδιά, στην αγορά στο Λαύριο…»! Μαζί με όλα τα άλλα τα γενικά και προεκλογικά, είπε (επίσης προεκλογικά…) πως ως κυβέρνηση θα καθιερώσει το μέτρο της πρόσληψης ανέργων αποφοίτων του Λυκείου και των TEE, μέχρι τα 25 τους χρόνια, από επιχειρήσεις, με το κίνητρο της πλήρους απαλλαγής καταβολής εισφορών – εργοδοτικών και βεβαίως των ίδιων των εργαζομένων. Πολύ επίκαιρη η εξαγγελία: την ίδια μέρα που ο ΟΑΕΔ παραδέχθηκε και… επισήμως τις καταγγελίες, πως η πραγματική ανεργία βρίσκεται σε ύψη πολύ μεγαλύτερα από αυτά που παραδέχεται η κυβέρνηση – άσχετα τώρα που αναγκάσθηκε να πει πως ο συνολικός αριθμός (509.000) των ανέργων αυξήθηκε «ξαφνικά»(;) λόγω της σπουδής να εγγραφούν στους καταλόγους του ΟΑΕΔ πολλοί, προκειμένου να μπορέσουν να ενταχθούν στα διάφορα προγράμματα (επιδοτούμενης) επαγγελματικής κατάρτισης και μερικής απασχόλησης, και της «παραδοχής» πως δεν αποκλείεται κάποιοι από αυτούς που εγγράφονται ως άνεργοι να μην είναι στην πραγματικότητα, λόγω των «πλημμελών» ελέγχων του Οργανισμού! Και αληθινό να ‘ναι το επιχείρημα… κατάντημα για τη σοβαρότητα του κράτους δεν αποκαλύπτει;
Εν πάση περιπτώσει, αυτό που όλοι υποψιαζόμασταν, πως δηλαδή η πραγματική ανεργία είναι πολύ μεγαλύτερη από την «καταγεγραμμένη» και δεν κυμαίνεται περί το 9% του εργατικού δυναμικού, αλλά έχει σκαρφαλώσει κοντά στο 12%, είναι γεγονός αναμφισβήτητο (και αποτυπώνεται και σε όλες τις δημοσκοπήσεις) και αποτελεί το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα, ιδίως στους νέους. Ο,τι το χειρότερο να ‘χεις τελειώσει τις εγκύκλιες ή και ανώτερες σπουδές, να είσαι γεμάτος δύναμη και όνειρα να αρπάξεις τη ζωή και να την κάνεις να καρπίσει, και να μαραζώνεις στην ανεργία, να αναγκάζεσαι να ζεις εις βάρος της οικογένειας, να σου κόβονται τα φτερά πριν καλά καλά τ’ ανοίξεις να πετάξεις… «Ηξερε», λοιπόν, και επί της ουσίας, αλλά και «επικοινωνιακά» τι έλεγε «στα παιδιά, στην αγορά στο Λαύριο», ο κ. Παπανδρέου…
Δεν… ανακάλυψε ξαφνικά… την πυρίτιδα ή τον τροχό, βεβαίως, ο νέος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ: τέτοιες τεχνικές και μέθοδοι για την αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας (και κυρίως: της ειδικής κοινωνικής διάστασής της, να ‘χεις δηλαδή νέα παιδιά γεμάτα ζωντάνια να μαραζώνουν χωρίς απασχόληση…) έχουν περιγραφεί και προταθεί θεωρητικά και από διάφορες αναπτυγμένες χώρες έχουν εφαρμοσθεί και στην πράξη, με την πολιτεία να αναλαμβάνει (έχοντας συνυπολογίσει εξ αρχής…) και το σχετικό κόστος – γιατί, βεβαίως, τα πάντα έχουν το κόστος τους…
Θα μπορούσαν κάλλιστα οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, που το πρόβλημα της ανεργίας γιγαντώθηκε, να έχουν επεξεργασθεί και εφαρμόσει τέτοια προγράμματα, εξασφαλίζοντας (από περικοπές άλλων δαπανών) το κόστος που θα πρέπει να καταβληθεί στους ασφαλιστικούς οργανισμούς για την «κάλυψη» αυτών των «προσωρινώς απασχολουμένων» σε τέτοιου είδους επιδοτούμενα προγράμματα… Και θα ήταν πολύ πιο πειστικός (ακόμη και σε προελογική περίοδο, που λογικά η καχυποψία της «αγοράς» χτυπάει κόκκινο!) ο κ. Παπανδρέου, αν μαζί με την εξαγγελία της πρόθεσης ήταν σε θέση όχι μόνο να πει και τον τρόπο χρηματοδότησής της, αλλά ταυτόχρονα και αντιμετώπισης όλων των άλλων «παράπλευρων επιπτώσεων» που τέτοια φιλόδοξα προγράμματα μπορούν να προκαλέσουν, ιδίως σε χώρες με πολύ μικρό βαθμό ελέγχου…
Ας υποθέσουμε πως ένα τέτοιο μέτρο τίθεται σε εφαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα. Αμφιβάλλει κανείς, πως αρκετοί επιχειρηματίες θα έμπαιναν στον πειρασμό να… απολύσουν ήδη και επί χρόνια απασχολούμενους στις επιχειρήσεις τους, προκειμένου να προσλάβουν (τουλάχιστον σε θέσεις που δεν απαιτούν ειδίκευση ή μεγάλη πείρα…) νέους, φθηνότερους και με το πρόσθετο «προσόν» πως δεν επιβαρύνουν την επιχείρηση με καταβολή ασφαλιστικών εισφορών; Δεν θα πρέπει ένα τέτοιο φιλόδοξο «κοινωνικό πρόγραμμα» απασχόλησης των νέων να υποστηρίζεται απολύτως από ένα θεσμικό πλαίσιο μέτρων που θα εξασφάλιζε πως το ένα «καλό» δεν θα… ισοφαριζόταν, και με το παραπάνω, από το «κακό» που θα προκληθεί από το πολύ πιθανό ενδεχόμενο μαζικών απολύσεων «παλαιών σειρών» εργαζομένων;
«Επικαιρο» ενα.. χρονιζον προβλημα!
Σε δραματικούς τόνους μίλησε χθες η δήμαρχος Αθηναίων Ντόρα Μπακογιάννη σχετικά με τη διαχείριση των απορριμμάτων της Αθήνας, με ορίζοντα τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων τον Αύγουστο και την εισροή (να ελπίσουμε!) εκατοντάδων χιλιάδων επισκεπτών, πέραν των όσων συνήθως έρχονται για τουρισμό στην πόλη την καλοκαιρινή περίοδο. Και από την… καθημερινή εμπειρία όλων μας (όσων ζούμε στην ευρύτερη περιοχή του Λεκανοπεδίου) δεν μένει η παραμικρή αμφιβολία πως η κατάσταση, στο γενικότερο πλαίσιό της, είναι έτσι όπως την περιέγραψε η κ. Μπακογιάννη – αν όχι και χειρότερη δηλαδή!
Το ότι θα φιλοξενήσουμε την Ολυμπιάδα του 2004 στην Αθήνα το γνωρίζουμε από… τον Σεπτέμβριο του 1997, σχεδόν 7 χρόνια τώρα! Διάστημα κάτι παραπάνω από επαρκές, όχι μόνο για να αντιμετωπισθεί σε σωστές βάσεις το πρόβλημα των σκουπιδιών, αλλά υπεραρκετό για να λύσεις στέρεα και αποτελεσματικά όποια προβλεπτά προβλήματα είναι δυνατόν να δημιουργήσει μια τέτοια τεράστια διοργάνωση, να οργανώσεις σωστά τη φιλοξενούσα πόλη, να φτιάξεις δρόμους έγκαιρα και στο… λογικό κόστος τους, για να μην τρέχεις στο «παρά 1΄» με την ψυχή στο στόμα και τους προϋπολογισμούς τριπλασιασμένους…
Αλλά για να μείνουμε στα σκουπίδια: το τεράστιο πρόβλημα με τη διαχείρισή τους προϋπήρχε… κάνα δύο δεκαετίες πριν καν σκεφθούμε να διεκδικήσουμε την Ολυμπιάδα – και πάντως επιτακτικότατο από τα τελευταία χρόνια του περασμένου αιώνα! Μελέτες, αποφάσεις και ξεαποφάσεις για τη δημουργία ή την κατάργηση των απαρχαιωμένων και κορεσμένων «χωματερών», σχέδια για XYTA (Χώρους Υγειονομικής Ταφής), άλλα σχέδια επί σχεδίων για ακόμη πιο σύγχρονες και σύμφωνες με τις περιβαλλοντικές απαιτήσεις εναλλακτικές λύσεις (καύσης, χημικής επεξεργασίας κ.λπ.), εξαγγελίες, «δεσμεύσεις», απειλές της κεντρικής εξουσίας εναντίον όλων όσοι αντιδρούσαν και (συχνότατα με προφανή ιδιοτελή κίνητρα!) και υπονόμευαν τον απαραίτητο αυτόν «εκσυγχρονισμό» στον κρισιμότατο τομέα της υγείας εκατομμυρίων ανθρώπων – αλήθεια τι… έμεινε από όλη αυτήν τη μακρότατη «ιστορία» μιας κατά τα άλλα «ριζικής» αντιμετώπισης της κατάστασης;
Αυτή η… έρμη χωματερή των Λιοσίων υποτίθεται πως έχει αποφασισθεί εδώ και πολύ καιρό (και εκ των πραγμάτων πρέπει!) να κλείσει, αφού αποδεδειγμένα υπερκορεσμένη αδυνατεί να λύσει το πρόβλημα απορριμμάτων μιας τέτοιας μεγάλης και πυκνοκατοικημένης περιοχής – και όμως: ούτε η πρόκληση της Ολυμπιάδας δεν ήρκεσε για να επισπεύσει διαδικασίες, να παρακάμψει ύποπτες ενστάσεις, να αγνοήσει συμφέροντα! Και φθάσαμε 200 μέρες πριν από την έναρξη των Αγώνων, με ειλημμένη (αναγκαστικά, λόγω της εγκληματικής αδιαφορίας των κρατικών υπευθύνων!) την απόφαση να βασισθούμε στα Λιόσια, αφού… «επεκτείνουμε» με νέους «θύλακες» τη χωματερή τους, για να καταγγέλλεται από την κ. Μπακογιάννη πως ακόμη OYTE ΚΑαυτό το «μπάλωμα» δεν έχει αρχίσει, με κίνδυνο αντί για «κότινο» και… μετάλλια, να απονέμουμε στους νικητές των αγωνισμάτων πλαστικές σακούλες με σκουπίδια!
«Θα προλάβουμε…», λένε όσοι έχουν αναλάβει αυτήν την απαράδεκτη (από την άποψη πως είχαν υποχρέωση εδώ και χρόνια να ‘χουν βρει και εφαρμόσει άλλες σύγχρονες λύσεις!) «επέκταση» της χωματερής των Λιοσίων – πότε; E, πρώτα ο Θεός, καμιά… εβδομάδα πριν γίνει η έναρξη της Ολυμπιάδας – αν στο μεταξύ δεν «προκύψει» κάποια από τις… θεσμικές νεοελληνικές εμπλοκές!