Αθηναϊκές εφημερίδες, τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων: Βασικό υλικό για να συνειδητοποιήσει ο πολίτης (με κάτι σαν ίλιγγο) την ανισότητα των παραγόντων που επηρεάζουν την τρέχουσα προεκλογική διαδικασία.
Ελάχιστοι οι ανεξαγόραστοι, ακέραιοι στο λειτούργημά τους δημοσιογράφοι. Πληθωρισμός από κεκράχτες, κυριαρχικοί οι μηχανισμοί της κυβερνητικής προπαγάνδας, τηλεοπτική παντοδυναμία του διαπλεκόμενου με το κομματικό κράτος κεφαλαίου. Τα μεγέθη ανακαλούν, σε συμβολικό επίπεδο, τη θρυλική εικόνα από την πλατεία Τιεν – Αν – Μεν.
Με μοναδικό όπλο τη γραφίδα τους παλεύουν οι ελάχιστοι να αντισταθούν στη φρενίτιδα της αδίστακτης συμφεροντολογίας. H ορθολογικά δομημένη σκέψη, το στέρεο επιχείρημα, η τεκμηριωμένη αποδεικτική, αντιμάχονται την καταιγιστική δυναμική της εικόνας. Μαζί και την έντεχνη διαστροφή της πληροφόρησης, την αποσιώπηση και απόκρυψη δεδομένων, την ψυχολογική παραπλάνηση του πλήθους, τη δόλια προσπάθεια να φανατιστούν οι ολιγοφρενείς.
Το ερώτημα είναι, αν αυτήν την άνιση αναμέτρηση την αντιλαμβάνεται η ελλαδική κοινωνία, αν την πιστοποιεί και την κρίνει ή αν την προσπερνάει και την αγνοεί. Τα φαινόμενα μάλλον για το τελευταίο συνηγορούν. Δεν μοιάζει να ενοχλείται η ελλαδική κοινωνία (στη συντριπτική της πλειονότητα) από φαινόμενα όπως η αλαζονεία της εξουσίας, το κομματικό κράτος, η εξαγορά της πληροφόρησης. Παραβλέπει τη λογοκρισία, τις προγραφές, τη διατεταγμένη ειδωλοποίηση μετριοτήτων. Δεν την ενδιαφέρει ούτε καν «το οικονομικό»: η καταλήστευση του κρατικού κορβανά, η κατασπατάληση των «πακέτων» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η προκλητική αδικία και κοινωνική ανισότητα.
Πρώτες σε κυκλοφορία οι εφημερίδες και πρώτα σε τηλεθέαση τα κανάλια που κατευθύνονται από τη «διαπλοκή» – ποιος δεν το ξέρει; H πρωτιά υποδηλώνει, αν όχι εθελοδουλεία (προφανώς ασυνείδητη) του «υπέροχου λαού μας», πάντως ακρισία και επιπολαιότητα.
Υπάρχει Ελληνας σήμερα που αγνοεί σε ποιους ανήκουν οι πρώτες σε κυκλοφορία εφημερίδες και τα πρώτα σε τηλεθέαση κανάλια; Ελληνας που να μην άκουσε ποτέ τίποτα για τους παντοδύναμους στη χώρα μονοπωλιακούς εργολήπτες δημόσιων έργων και ταυτόχρονα μεγιστάνες των Media – για τον ρόλο τους στο πολιτικό παρασκήνιο και στον έλεγχο της αγοράς;
Τα σημάδια μαρτυρούν εθελόδουλη ποδηγέτηση της ελλαδικής κοινωνίας στατιστικά καταμετρημένη. Επιβραβεύουν οι Ελληνες φανερά τον πολιτικό αμοραλισμό, τη ληστρική του κοινωνικού πλούτου «διαπλοκή», τους κεκράχτες «δημοκρατικών» και «προοδευτικών» πλαστογραφημάτων. Δεν οργίζονται με τις ασυνέπειες, τις παλινωδίες, την κερδεμπορική εκμετάλλευση της εξουσίας.
Δεν τους θίγει η πρακτόρευση συμφερόντων ξένων δυνάμεων, το ξεπούλημα της συλλογικής αξιοπρέπειας. Για το κάθε τι βρίσκουν κάποια δικαιολογία που τους συμφιλιώνει ψυχολογικά με την εθελοδουλεία. Δεν ενοχλούνται ούτε όταν οι κορυφαίοι της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας αλλάζουν «πεποιθήσεις» μέσα σε ώρες, προκειμένου να κερδίσουν την εύνοια, με λιβανωτό και προσκυνήματα, καινούργιου, «άνωθεν» κεχρισμένου ηγέτη τεκμαρτής ασημαντότητας.
Ο κύκλος είναι φαύλος: H ελλαδική κοινωνία βυθίζεται σε όλο και βαθύτερη αποχαύνωση, ενώ οι δυνατότητες αφύπνισης ελέγχονται ασφυκτικά από τους επαγγελματίες των μεθόδων αποχαύνωσης. Οι εκλογικές αναμετρήσεις κρίνουν οτιδήποτε άλλο, εκτός την εξανάσταση από τη νάρκη της εθελοδουλείας.
Δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα που οι προεκλογικές του εξαγγελίες να προοιωνίζονται τομή στο εκπαιδευτικό σύστημα και στους θεσμούς κοινωνικού ελέγχου των MME – δηλαδή στα «κλειδιά» ελέγχου των ενδεχομένων αφύπνισης.
Τα θέματα της οικονομίας, της παραγωγικότητας, της εξωτερικής πολιτικής, η αποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής, ακόμα και η δημόσια υγεία είναι συναρτήσεις της πολιτικής που θα ασκηθεί στην εκπαίδευση και στον κοινωνικό έλεγχο των MME.
O πολιτικός ρεαλισμός αυτής της πιστοποίησης αγνοείται από το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που θέλει να είναι η εναλλακτική λύση στον μονόδρομο της εθελοδουλείας.
Οποτε μιλάει για την παιδεία η Αξιωματική Αντιπολίτευση τραυλίζει κοινοτοπίες για ιδιωτικά πανεπιστήμια, περισσότερες σχολικές αίθουσες, περισσότερους υπολογιστές στα σχολεία. Εκεί εξαντλούν τον πολιτικό οραματισμό τους οι άσχετοι. Κι όποιος τους υποδείξει ότι είναι αμέτοχοι στην κοινωνική πραγματικότητα και γι’ αυτό πολιτικά ανύπαρκτοι, λογαριάζεται εχθρός που τους πολεμάει – τα λόγια του δεν μετράνε.
Ούτε το δεύτερο θεσμικό «κλειδί» των δυνατοτήτων κοινωνικής ανάκαμψης, το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, μοιάζει να απασχόλησε ποτέ τη σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση. Δεν μας έχει πει, αν θα διατηρήσει την υπάρχουσα οξύμωρη και τραγελαφική του σύνθεση (που ακυρώνει τον κοινωνικό ακριβώς ρόλο του οργάνου) ή αν θα τολμήσει να το καταστήσει ανυπότακτο στην κομματοκρατία, άρα και στη διαπλοκή. Αν έχει από τώρα εντοπίσει την έκτακτων προσόντων προσωπικότητα που θα την καλέσει να επωμιστεί το νευραλγικό αυτό για την ανάσχεση της κοινωνικής αποχαύνωσης λειτούργημα.
Πέρα από τις δημοσκοπούμενες «παραστάσεις νίκης», λειτουργεί και μια προγνωστική «αίσθηση», ανάλογη με τη διορατικότητα του ποιητή – τελείως αναπόδεικτη. Και αυτή η αίσθηση κομίζει φόβο: H αναμέτρηση των δυνάμεων που μεθοδεύουν την αποχαύνωση με τις όποιες δυνάμεις αντιστέκονται στην αποχαύνωση, είναι τραγικά άνιση. Και το ακόμα τραγικότερο: η αντίσταση δεν έχει κομματική εκπροσώπηση στον προεκλογικό στίβο.
Ο παπανδρεϊκός αμοραλισμός και η «εκσυγχρονιστική» απάτη (παρά την προκλητική τους υποτέλεια σε «ντόπια και ξένα κέντρα αποφάσεων») έχουν επιδείξει μιαν εκπλήσσουσα δυναμική αυτοανανέωσης και αυτομεταλλαγής – έστω σε επίπεδο τεχνητών εντυπώσεων και προπαγάνδας. H Αξιωματική Αντιπολίτευση (ως εναλλακτικό ενδεχόμενο) εμφανίζεται στερημένη ολοκληρωτικά από ανάλογη δυναμική.
Η σοβαρότερη επίπτωση των εκλογών της 7ης Μαρτίου κινδυνεύει να είναι ο βυθισμός σε κατάθλιψη ή σε νευρική κρίση του μισού πληθυσμού της χώρας. Που θα δει την ψήφο του και πάλι ανίσχυρη να αποτινάξει από την εξουσία την ύβρι της αλαζονείας και της διαφθοράς.