Κατά τη διαχείριση του κυπριακού προβλήματος, ο κ. Γ. Παπανδρέου ως υπουργός των Εξωτερικών είχε μετατραπεί σε τμηματάρχη του υπουργείου, υποδεχόμενος και συνομιλών με απεσταλμένους πάσης φύσεως, υποβαθμίζοντας τη διπλωματική υπηρεσία, ενώ οι ίδιοι διαμεσολαβητές εγένοντο δεκτοί μόνον από υπηρεσιακούς παράγοντες του τουρκικού υπουργείου των Εξωτερικών. Το αποτέλεσμα αυτής της προσωπικής αναμίξεως και του καταλυτικού του «κύρους» στη διεθνή σκηνή ήταν το σχέδιο Ανάν, εξυπηρετικό πλήρως των επιδιώξεων της τουρκικής πλευράς, με μόνη εξαίρεση το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζει τυπικώς την ύπαρξη δύο «κρατών» στη νήσο.
Ο πρωθυπουργός κ. K. Σημίτης και ο επί των Εξωτερικών υπουργός του κ. Παπανδρέου, περιδεείς μήπως κατηγορηθούν για αδιαλλαξία, διαπραγματευόμενοι και υπερασπιζόμενοι εθνικά συμφέροντα, ετάχθησαν εκθύμως υπέρ του Σχεδίου Ανάν, που εξεπόνησαν οι εκπρόσωποι της Βρετανίας -κατά κύριο λόγο- και οι Αμερικανοί. Αυτό μάλιστα εθεωρήθη άθλος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Την Παρασκευή, όμως, το Εθνικό Συμβούλιο της Τουρκίας απεφάνθη ότι αποδέχεται το προτεινόμενο σχέδιο ως βάση διαπραγματεύσεως, για ταχεία λύση, τονίζοντας εκ παραλλήλου ότι θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν «η πραγματικότητα στη νήσο», που σημαίνει στην απλοελληνική την ύπαρξη δύο «κρατών» και αναγνώριση των συνεπειών της τουρκικής εισβολής.
Ετσι, λοιπόν, χάρη στην ευφυέστατη πολιτική του κ. Παπανδρέου, η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων θα σημάνει απλούστατα συζήτηση επί των αξιώσεων της Τουρκίας. Επειδή όμως οι όποιες συνομιλίες, για να ευδοκιμήσουν, πρέπει να αναζητήσουν τη μέση λύση, αυτό σημαίνει την άσκηση πιέσεων προς την ελληνική πλευρά για νέες υποχωρήσεις.
Είναι επίσης προφανές ότι με δεδομένο πως η χώρα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, το βάρος όλων αυτών των συσσωρευμένων σφαλμάτων επωμίζεται πλέον ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Τάσσος Παπαδόπουλος. Το δέλεαρ της τυπικής εντάξεως της Κύπρου στην E.E. λειτουργεί πλέον σαφώς για να εξαναγκασθεί η ελληνοκυπριακή πλευρά σε άτακτη υποχώρηση εν σχέσει με όσα πρέσβευε επί δεκαετίες.
Αυτή ήταν η εντυπωσιακή συμβολή του κ. Παπανδρέου ως υπουργού Εξωτερικών στην προώθηση λύσεως του Κυπριακού και εάν ένα μεγάλο τμήμα του κυπριακού ελληνισμού δεν εξανίσταται ανοικτά, είναι διότι τελεί σε κατάσταση ομηρείας όχι μόνον των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, αλλά και των πολιτικών αποφάσεων του λεγομένου εθνικού κέντρου της Ελλάδος, όπως την εξέφρασαν οι κ. Παπανδρέου και Σημίτης τα τελευταία έτη.
Το επιχείρημα ότι οι συνομιλίες διεξήχθησαν από Κυπρίους είναι ευτέλες πρόσχημα και ενδεικτικό της τάσεως των Αθηνών να απεμπλακεί από τις ευθύνες μιας ρυθμίσεως, που διαιωνίζει την ομηρεία της Κύπρου και δημιουργεί προϋποθέσεις νέας κρίσεως.
Το γεγονός, ότι καμία χώρα της E.E. δεν αντιδρά με αυτόν τον τρόπο και η καθημερινή πρακτική που αποδεικνύει ότι όλα τα κοινοτικά εθνικά κράτη κινούνται με βάση την αρχή ότι έχουν ίδια συμφέροντα να υπερασπισθούν, διέλαθε της προσοχής του υπουργού των Εξωτερικών.
Σήμερα ο κ. Παπανδρέου διεδικεί την πρωθυπουργία και εξακολουθεί να συμπεριφέρεται με τον ίδιο ερασιτεχνικό και ενίοτε φαιδρό τρόπο. Και οι μεν δυστυχείς περιθωριοποιημένοι από τον κ. Σημίτη οπαδοί του αρχέγονου ΠΑΣΟΚ συσπειρώνονται και τον επευφημούν. Εάν όμως υπήρχε πραγματική ιθύνουσα τάξη στη Ελλάδα και όχι ένας εσμός διαπλεκομένων, που ασχολείται μόνον με την εξεύρεση μεθόδων ανόμου πλουτισμού, ο κ. Παπανδρέου θα είχε περιέλθει από καιρού στα αζήτητα.