Ημερολόγιο για όλους

1' 58" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Εχίνος. Ηλιόλουστη μέρα. Υποδοχή με όργανα. Κάποτε εδώ σε υποδέχονταν μπάρες που έφραζαν τον δρόμο». Διαβάζοντας το ηλεκτρονικό ημερολόγιο του Γιώργου Παπανδρέου από το ταξίδι του στη Θράκη αισθάνομαι λαθραναγνώστρια. O ίδιος έχει ονομάσει το ημερολόγιό του στο Διαδίκτυο «ημερολόγιο εκστρατείας». Μάλλον με σαστίζει η ορολογία. Ταξίδι στην Κομοτηνή, συνάντηση με τους νέους στο τοπικό κέντρο ευρωπαϊκής ενημέρωσης και λίγο πριν, λίγο μετά «μια σοκολάτα για ενέργεια».

Μου αρέσει ιδιαιτέρως η πρωτοπρόσωπη αφήγηση στα κείμενα της λογοτεχνίας, της δημοσιογραφίας, ακόμη και στα κόμικς – φέτες ζωής ανάμεσα στις σκέψεις. Τι κάνει αυτός που γράφει, ενόσω γράφει κ.λπ. Παιχνίδια αυτοαναφορικότητας. Διαρκής υπενθύμιση ότι η γραφή είναι τέχνασμα και ο συγγραφέας, σκηνοθέτης τεχνασμάτων. Οταν όμως ένας πολιτικός εγνωσμένου κύρους γράφει στον υπολογιστή του και ύστερα παραμερίζει για να διαβάσουμε πάνω από τον ώμο του ποιος είναι ο στόχος της αυθόρμητης εμπιστοσύνης; Καθώς το ημερολόγιο, ως είδος, διαβάζεται μετά θάνατον, θεωρείται απαραβίαστο μυστικό. Στη λογοτεχνία αποτελεί εξαίσιο τέχνασμα για την άρση της δυσπιστίας: διαβάζουμε τις μύχιες σκέψεις του ήρωα, άρα παρακολουθούμε στιγμές όπου είναι παραδομένος στον εαυτό του και στην αλήθεια του.

Οταν ο κ. Παπανδρέου μιμείται αυτήν την κατάσταση «εχεμύθειας» σπάει των κώδικα του είδους. Αρχικά τον βλέπω, νοερά, να τρώει τη σοκολάτα του. Αλλά ενόσω τρώει, ενόσω γράφει, θα πρέπει επίσης να σκέπτεται: οραματίζεται τη συμμετοχική δημοκρατία με ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα και ανοιχτά σε όλους ημερολόγια. Στην αμεσότητα και την ταχύτητα της δημοκρατίας βρίσκεται προφανώς και η απόδειξή της.

Είναι ικανός στις περιγραφές. Τόνος σεφερικού ημερολογίου, τοπωνύμια, σπασμένες φράσεις. Τον φαντάζομαι να σφίγγει το χέρι της μουσουλμάνας δικηγόρου σε ένα χωριό της Θράκης – η γυναίκα του λέει ότι κατάφερε να ασκήσει το επάγγελμα χάρη στα μέτρα πολυπολιτισμικής παιδείας που είχαν ληφθεί επί υπουργίας του.

«Να μην ξεχάσω τους Θανάσηδες» σημειώνει στο ημερολόγιό του ο υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Υπενθυμίζει ότι ένας πολιτικός σκέφτεται τους φίλους του, ακόμη κι όταν περιοδεύει. Και την επομένη, στο Λαύριο, την περιοχή-σύμβολο της ανεργίας, μάλλον σιγομουρμουρίζει «δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, στην αγορά στο Λαύριο». O στίχος είναι σημειωμένος στο ημερολόγιο, μαζί με την απορία του («ακούνε άραγε Σαββόπουλο οι νέοι σήμερα; Εγώ ακούω»). Κι όλοι αυτοί οι συνειρμοί κορυφώνονται σε μια πρωτοπρόσωπη εξομολόγηση: «Αισθάνομαι ευθύνη απέναντι στους νέους που δεν βρίσκουν δουλειά. Τι να τους πεις; Εχουν δίκιο».

Αριστη ιδέα εναλλακτικής πολιτικής. Αρκεί να δώσουμε νέους ορισμούς στο ημερολόγιο, στην εξομολόγηση και στους αφορισμούς.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή