Αδημονία, εκτιμήσεις, προθεσμίες, προετοιμασίες, τσίτωμα… Λέξεις της επικαιρότητας δεν είναι και αυτές, που τριβελίζουν όσους εξακολουθούν να ενδιαφέρονται για τα κοινά; Μόνο οι πολιτικές διεργασίες, οι εκλογές και οι Ολυμπιακοί Αγώνες; Ούτε μια ώρα δεν περισσεύει πια στο φετινό έτος της τρεχάλας.
Ακόμη και το ημερολόγιο συμμερίζεται τη χάρη του γοργού και τα επισπεύδει όλα. Μόλις έφυγαν, φερ’ ειπείν, τα μελομακάρονα από τις προθήκες, φάνηκαν οι δυο τους, ο Τελώνης με τον Φαρισαίο, και την Κυριακή ανοίγει το Τριώδιο, που θα αναζωογονήσει έθιμα του τόπου μας και, κατά τα ειωθότα, θα εντυπωσιάσει με τους χορούς των μεταμφιεσμένων και τις εκδηλώσεις της ευθυμίας. Αποκριάς προανάκρουσμα, λοιπόν, και αν θέλουμε μπορούμε να παρακάμψουμε, για λίγο, τα σοβαρά και να θυμηθούμε μερικά από κείνα που σκόρπιζαν κάποτε το γέλιο στις γειτονιές, όταν οι άνθρωποι τιμούσαν τον Καρνάβαλο με συγκεντρώσεις σε συγγενικά ή φιλικά σπίτια και γλεντούσαν, τραγουδώντας και πίνοντας ρετσίνα. Εκεί, άλλαζαν τη διάθεση πρόχειρα σατιρικά δίστιχα, κορδακισμοί, αθυροστομίες και «άσεμνα» άσματα. Αλλά, δεν υπήρχαν παραξηγήσεις. Ισως γιατί τα όχι και τόσο «αθώα» πειράγματα σταματούσαν στην αφετηρία της ντροπής, αφήνοντας τις όποιες εντυπώσεις να συνταιριάζουν με τον αποκριάτικο αυθορμητισμό και τους μασκαράδες. Και πάνω στο κέφι ξέσπασε και παραπονέθηκε η μεγαλοκοπέλα της λησμονημένης ιστορίας στους δικούς της, για το προξενιό που τής είχαν κάνει, λέγοντας πως ο άντρας της «όλη μέρα τριγυρίζει και το βράδυ ροχαλίζει…». Ναι, ήταν Φεβρουάριος του 1880 όταν ο σπινθηροβόλος Γεώργιος Σουρής, μαζί με την έμμετρη περιγραφή της Αποκριάς, δημοσίευσε και ένα ποίημα με διαχρονική σημασία, που άρχιζε με αυτό το τετράστιχο: «Ποιος είδε κράτος κλασικό / σ’ όλη τη γη μοναδικό, / εκατό να εξοδεύει / και πενήντα να μαζεύει;» Τι κι αν αλλάζουν οι εποχές; Οι γραπτοί στίχοι μένουν.
Κατά τα λοιπά, αν προσέξει κανείς όσα συμβαίνουν γύρω μας και προσπαθήσει να βάλει σε λογική σειρά προβλήματα, εκκρεμότητες, προτεραιότητες, πιθανότητες, ταλαιπωρίες, αβεβαιότητες και ανάγκες, θα νομίσει πως η ζωή μοιάζει με γαϊτανάκι. Ισως επειδή κρατάμε τις χρωματιστές κορδέλες των ελπίδων και, χοροπηδώντας χωρίς ρυθμό, τις περιτυλίγουμε στο αόρατο κοντάρι που βρίσκεται στη μέση, από ετών. Μη ρωτήσετε, όμως, πότε θα σταματήσει η φάλτσα «μουσική του ταμπουρά» και τι θα βγει από το τελικό μπλέξιμο. Αρκεί να καταλάβουμε ότι κανένας περίπλοκος κόμπος δεν μένει άλυτος για πάντα…