Μια εβδομάδα, ακόμη, «άτυπης» προεκλογικής εκστρατείας, και μετά μπαίνουμε με… τα μπούνια στην τυπική! Που δεν θα διαφέρει, βεβαίως, σε τίποτε από αυτήν που βιώνουμε καθημερινά σήμερα (κυρίως από τα τηλεοπτικά παράθυρα και πάνελ, αλλά και από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς…) – απλώς θα ισχύουν οι κανόνες που θεσπίστηκαν εδώ και καιρό «διακομματικά» για τη μη… κατάχρηση του βήματος που δίνουν τα MME από συγκεκριμένα πρόσωπα (έχει τεθεί «πλαφόν εμφανίσεων» – ελπίζουμε να τηρηθεί!), τα οποία σ’ αυτήν την «άτυπη», που έχει αρχίσει από τις αρχές του χρόνου, τα βλέπουμε να… γυρίζουν από στούντιο σε πλατό, και από «παράθυρο» σε μικρόφωνο! H… μαγική λέξη είναι η «αναγνωρισιμότητα»! Να έχει «γράψει» το πρόσωπο και το όνομα στη μνήμη του ψηφοφόρου, ώστε στην κρίσιμη… συνάντηση με την κάλπη να ξεχωρίσει και να θυμηθεί να «σταυρώσει» αυτόν από το πλήθος των υποψηφίων, που του έχει κάνει εντύπωση για την «πειστικότητα» του λόγου και της επιχειρηματολογίας του, ή έστω (κι εκεί ποντάρουν οι υποψήφιοι!) για τη «μαχητικότητά» του, ακόμη και το θράσος του! Να έχεις «γράψει», να μη… «φύγεις» απαρατήρητος την ώρα που ο ψηφοφόρος θα διατρέχει τα ονόματα του ψηφοδελτίου!
Ισχύει αυτή η συνταγή της «επικοινωνιακής ψηφοθηρίας»; Αν πιστέψει κανείς στα όσα με… αγανάκτηση λέγονται όλες αυτές τις προεκλογικές μέρες στις συντροφιές, λογικά δεν ισχύει! Ολοι «οι παθητικοί ψηφοφόροι», αυτοί που βομβαρδίζονται από τις κραυγές και τους καβγάδες των πολιτικών (βεβαίως όχι όλων, για να ‘μαστε ακριβείς – αλλά οι εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα!) στις τηλεοπτικές συζητήσεις και στα παράθυρα που καθ’ υπερβολήν ανοίγουν στα δελτία ειδήσεων, δηλώνουν στη συντριπτική πλειοψηφία τους «αηδιασμένοι» από το επίπεδο του «διαλόγου», που σ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο έχει φθάσει στα… χαμηλότερα επίπεδα ποιότητος και αξιοπρέπειας! Υβρεις, πρωτοφανείς «κατινιές» ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο, παντελής απουσία σεβασμού στο δικαίωμα του άλλου να έχει κι αυτός άποψη και μια προκλητική τακτική (τη… διδάσκουν, άραγε, οι «επικοινωνιολόγοι»;) να συνεχίζουν… κατά ριπάς τον χειμαρρώδη λόγο τους, ακόμη και όταν (τυπικά!) «δεν έχουν τον λόγο» ή παρατηρούνται από τους οικοδεσπότες των εκπομπών ότι «μιλάνε όλοι μαζί, και δεν ακούγεται κανείς!»
Είναι φοβερό: πώς τα… καταφέρνουν μέσα στο κρίσιμο «πράιμ-τάιμ» των τηλεοράσεων κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά τα δελτία ειδήσεων, σχεδόν οι ίδιοι και οι ίδιοι να… εμφανίζονται σε περισσότερα από 3 κανάλια, με τα ίδια ρούχα, το ίδιο «μαχητικό» ύφος, τα ίδια «επιχειρήματα»! Και μιλάμε για όχι περισσότερα από 15-20 πρόσωπα! Λες και από το πλήθος των εν ενεργεία πολιτικών και των υποψηφίων δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί… να μιλήσει, να αρθρώσει πολιτικό λόγο, παρά μόνον οι συνήθεις «πριμαντόνες» των καναλιών – σε βαθμό που να απορεί ο τηλεθεατής-ψηφοφόρος αν συνδέει κάποια… περίεργη και «ιδιαίτερη» σχέση καλεσμένους και οικοδεσπότες ή, έστω, τις ιδιοκτησίες των «μέσων»!
Το «επιχείρημα» που προβάλλεται από τους τηλεδημοσιογράφους-οικοδεσπότες (και σε μεγάλο βαθμό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα – ακόμη και αν πίσω από αυτό κρύβονται άλλες μεθοδεύσεις και σκοπιμότητες…) είναι πως οι «συγκεκριμένοι», είτε λόγω πολιτικού εκτοπίσματος είτε λόγω… «φήμης καβγατζή», πρόθυμου να μετατρέψει από τη μια στιγμή στην άλλη το «πάνελ» και τον «διάλογο» σε… ρινγκ όπου διεξάγονται αγώνες «κατς στη λάσπη», δίνουν… μεγάλες τηλεθεάσεις, στοιχείο που αποτελεί και τον βασικό στόχο κάθε εμπορικού καναλιού!
Το διαπιστώνεις και από τη στάση των «οικοδεσποτών – δημοσιογράφων» (η γενίκευση κατ’ ανάγκην θίγει πάλι τις ελάχιστες εξαιρέσεις…) που… θεωρητικά μεν προσπαθούν να «επιβάλλουν τάξη» και να εξασφαλίζουν την «κοσμιότητα» και την «ευπρέπεια», αλλά με τον τρόπο τους… πυροδοτούν τις εκρήξεις και τις άγριες (ξαναλέμε, φέτος για πρώτη φορά παρατηρούμε σε τέτοια έκταση το φαινόμενο!) επιθέσεις ακόμη και σε άθλιο προσωπικό επίπεδο! Κατά τα… «άλλα», όλοι σπεύδουν να μιλήσουν και να εξάρουν τη σημασία του «πολιτικού πολιτισμού»!
Κι όμως, παρά τη γενικώς επικρατούσα (και διατυπούμενη από την «Κοινή Γνώμη») άποψη πως αυτά τα… βάρβαρα και κάθε άλλο παρά πολιτισμένα φαινόμενα πολιτικού κανιβαλισμού αποστρέφουν το ενδιαφέρον του κόσμου από την πολιτική και την προεκλογική μάχη, οι… κατόπιν προεκλογικής εορτής «απολογισμοί» δείχνουν ότι αυτοί που πρωτοστατούν σε καβγάδες και εμφανίσεις εντυπωσιασμού στα κανάλια υποψήφιοι, εξασφαλίζουν στις εκλογικές περιφέρειές τους (ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα…) τους… περισσότερους σταυρούς προτίμησης, έστω και αν (για τους ήδη εν ενεργεία βουλευτές) η ουσιαστική παρουσία και συμβολή τους, όχι… στις τηλεοράσεις αλλά στην πρακτική πολιτική και τη Βουλή, είναι από… ανύπαρκτη έως μηδαμινή!
Μήπως, άλλωστε, σ’ αυτήν ακριβώς την «αναγνωρισιμότητα», τα «λαμπερά» ονόματα (σε επίπεδο «φαίνεσθαι»…) δεν ποντάρουν και τα ίδια τα κόμματα για να… μαζέψουν ψήφους; Βάζουν στις λίστες τους ένα σωρό «γνωστούς», από τον καλλιτεχνικό, τον αθλητικό, τον δημοσιογραφικό κόσμο, με το σκεπτικό της υφαρπαγής ψήφων, άσχετα από το αν (κάποια, πάλι, όχι όλα…) από τα γνωστά αυτά ονόματα έχουν «να πουν κάτι» σε πολιτικό επίπεδο, ή αν έχουν πιθανότητες εκλογής: στη λογική του «μάζευε κι ας είν’ και ρώγες!», πλουτίζουν τις λίστες με τραγουδιστές, όμορφες «μπίμπο» κ.λπ. με την ελπίδα κάποιοι από τον κόσμο «γοητευμένοι» από τα ονόματα αυτά να ψηφίσουν ONOMATA και όχι κόμμα ή πρόγραμμα, κι αυτοί οι ψήφοι να προσμετρηθούν στη συνολική δύναμη που θα εξασφαλίσει το κόμμα με την ελπίδα να ανεβεί το «τελικό ποσοστό»!
Τα ψευτικα τα λογια…
Ο πάταγος που προκλήθηκε εξαιτίας της «τροπολογίας Πάχτα» και τα όσα τρομερά και φοβερά ελέχθησαν και αποκαλύφθηκαν στο ξετύλιγμα της όλης υπόθεσης, ας ελπίσουμε ότι θα προβληματίσουν σοβαρά τις κομματικές ηγεσίες (που δεν μπορεί παρά να ανησυχούν για τον ευτελισμό της πολιτικής…) έτσι ώστε μετά τις εκλογές, με πρωτοβουλία της νέας κυβέρνησης αλλά και των υπευθύνων για τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, σε πλήρη και ειλικρινή συνεργασία με τα κόμματα, να αρχίσει ένας μεγάλος, ειλικρινής (επιτέλους!) και σε βάθος διάλογος, για το πώς θα αναβαθμισθεί ο θεσμός του «βάθρου της Δημοκρατίας», της Βουλής, και της λειτουργίας του!
Να μη γελιόμαστε: η περίπτωση της «τροπολογίας Πάχτα» μπορεί να… έσκασε ως βόμβα (με κυριότατη, σχεδόν αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης – γι’ αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία, ούτε πείθουν οι προσπάθειες «συμψηφισμού» ευθυνών!) σε αυτήν την προεκλογική περίοδο (και βασίμως υποθέτει ο κόσμος πως, αν δεν ήταν προεκλογικό το «κλίμα», πολύ πιθανό η μεθόδευση και τα συμφέροντα που πίσω της κρύβονται να είχαν… περάσει στο «ντούκου», και η «δουλειά» να είχε γίνει!), αλλά ούτε «μεμονωμένο σύμπτωμα» είναι ούτε κάτι που αποκλείεται να ξανασυμβεί, αν η Βουλή εξακολουθήσει να λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργεί!
Θυμόμαστε τις «διακηρύξεις» και τις… φιλοδοξίες που είχαν διατυπωθεί, όταν συζητιόταν ο «νέος Κανονισμός» της Βουλής – ο τελευταίος, αλλά και… όλοι οι προηγούμενοι τις περασμένες 10ετίες: ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου και της ανεξαρτησίας του βουλευτή, ενεργότερη συμμετοχή τους στις νομοθετικές διαδικασίες, μέτρα που θα εξασφαλίζουν τη διαφάνεια αυτών των διαδικασιών, κατάργηση στο ελάχιστο -και πάντως διασφάλιση πως μόνο σε «έκτακτες περιπτώσεις» θα έρχονται! – του παραπλανητικού και… επιτρέποντος «ματσαραγκιές» μέτρου των τροπολογιών σε άσχετα νομοσχέδια και… νύκτωρ, και πάει λέγοντας!
«Δεν ήξερα τι υπέγραφα», «έτσι είναι η κοινοβουλευτική πρακτική…», «τι να κάνω εγώ ένας απλός βουλευτής, όταν την τροπολογία τη ζητούσε επιτακτικά ο υπουργός…» και άλλα… αδιανόητα ακούστηκαν αυτές τις μέρες – ως δικαιολογίες και προφάσεις σε μεγάλο βαθμό, αλλά και ως αποτύπωση μιας απαράδεκτης πραγματικότητας ταυτόχρονα! Βουλευτές ομολογούν πως λένε «ναι» σε νόμους που… δεν ξέρουν τι ρυθμίζουν (είναι κι αυτή η περίφημη «κομματική πειθαρχία», που… αντιβαίνει το Σύνταγμα που καθιερώνει το «ανεξάρτητο» του βουλευτή!), βουλευτές που δεν έχουν μιλήσει ΠΟΤΕ στη Βουλή, άδειες αίθουσες και «συζητήσεις» με… 4 άτομα, φθάνει πια! Αν θέλουν μπορούν τα κόμματα να ανεβάσουν το κύρος και την ακτινοβολία του Κοινοβουλίου – και μαζί και της πολιτικής!