Θυμόμαστε όλοι στις τελευταίες δημοτικές – νομαρχιακές εκλογές το παιχνίδι εντυπώσεων που είχε εστιαστεί στον εκπρόσωπο ποιου κόμματος θα κατακτούσε την Υπερνομαρχία Αθηνών-Πειραιώς. Πολλή χολή είχε χυθεί, έως και ανέκδοτα είχαν κυκλοφορήσει, άλλα με θύμα τον ευγενή κ. Γιάννη Τζαννετάκο, άλλα με θύμα τη συμπαθή κ. Φώφη Γεννηματά. Βασικό επιχείρημα της τελευταίας ήταν «είμαστε νέοι, με όρεξη για δουλειά», λες και οι νέοι είναι εξ ορισμού εργατικοί ενώ οι μεγαλύτεροι οι συνήθεις τεμπέληδες.
Τα αγαθά κίνητρα και ο ρομαντισμός της κ. Γεννηματά δεν αμφισβητούνται, αλλά δίκαιη είναι και η διαπίστωση ότι η υπερνομάρχης μάλλον περνάει απαρατήρητη, όπως απαρατήρητος θα περνούσε και ο κ. Τζαννετάκος αν εκλεγόταν, γιατί απλούστατα τα χέρια του υπερνομάρχη είναι δεμένα, το καθηκοντολόγιό του αγγίζει το ναδίρ. Είδατε εσείς να αλλάζει τίποτα; Βεβαίως η κ. Γεννηματά παραμένει νέα. Και όμως: Πάνω σε αυτή την εκλογή στήθηκε -χάριν εντυπώσεων- ένα υπερδιογκωμένο πολιτικό παιχνίδι, που τώρα μοιάζει φάρσα.
Ετσι και τώρα, στα τηλεοπτικά παράθυρα κτίζονται μύθοι που έχουν να κάνουν με την καταιγιστική παρουσία νέων σε ηλικία υποψηφίων που θεωρούν εαυτούς αυτονόητα ικανούς – «κουβαλάμε νέες ιδέες», λένε και ξαναλένε.
Μπορεί πολλοί από αυτούς στο βάθος του μυαλού και της καρδιάς να κουβαλάνε του κόσμου τα καλά, όταν ανοίγουν το στόμα τους όμως, αυτό που βγαίνει είναι επίσης μια ξύλινη γλώσσα, διανθισμένη με λέξεις-κλισέ της καφετέριας και της παρέας. Τους ξεφεύγει ακόμα, μια μετεφηβική έπαρση, αγριάδα απέναντι στον επίσης νέο αντίπαλο, και στο τέλος παραδίνουν στο κοινό εικόνα ενοχλητικού επαίτη ψήφων. Αυτοδιαφημίζονται με γενικόλογα, καταγγέλλουν αορίστως, δεν τολμούν να θίξουν τα κακώς κείμενα του κόμματος στο οποίο ανήκουν, δεν έχουν χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός είναι γι’ αυτούς άγνωστη λέξη. Ακριβώς, δηλαδή, ό,τι κάνουν και οι παλιές καραβάνες της πολιτικής, που δείχνουν να αντιμετωπίζουν με πατρική στωικότητα την άφιξη των νέων στην πολιτική. Αλλωστε, εάν ήταν έτοιμοι για ρήξεις με το «κατεστημένο», θα εξασφάλιζαν θέσεις στα ψηφοδέλτια των κομμάτων;
Από την άλλη, και με φόντο την «Παχτοθύελλα» που ξεγύμνωσε τον δύσμοιρο ρόλο του απλού αγωνιζόμενου βουλευτή, ο οποίος όταν δεν ξέρει πού να βάλει την υπογραφή του γυρνάει από κανάλι σε κανάλι μυξοκλαίγοντας και «καρφώνοντας» συντρόφους του (τι θλιβερή εικόνα…), αναδεικνύεται το εξής ερώτημα:
Εμείς που στείλαμε στη Βουλή τόσους και τόσους εις το όνομα του πατρός των, τι έχουμε να χάσουμε; Αν γεμίσουν τα έδρανα με αστραφτερές νεανικές παρουσίες, γυριστές βλεφαρίδες, άψογο μακιγιάζ, εξαιρετικές γραβάτες εισαγωγής και θαυμάσια κοστούμια, η αισθητική της Δημοκρατίας αναβαθμίζεται. Ενα μειονέκτημα υπάρχει.
Οι παλιές καραβάνες θα ζηλεύουν τα νιάτα και την ομορφιά, αλλά θα το απολαμβάνουν: «Χε, χε, αυτοί είναι οι νέοι που μας στείλανε;»