Τα όσα έρχονται αυτές τις ημέρες στο φως της δημοσιότητας για τις «φωτογραφικές» τροπολογίες αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση του κ. Κώστα Σημίτη έχει παραβιάσει κάθε όριο πολιτικής δεοντολογίας. Κανείς δεν αμφισβητεί το δικαίωμα της συμπολίτευσης να προωθεί νομοθετικές πρωτοβουλίες, όταν μάλιστα δεν έχει ακόμα αρχίσει τυπικά η προεκλογική περίοδος. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι αυτό. Είναι αφ’ ενός το περιεχόμενο των νομοθετικών πρωτοβουλιών κι αφ’ ετέρου οι διαδικαστικές μεθοδεύσεις.
Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι εδώ και μερικές εβδομάδες οι κυβερνώντες έχουν αποδυθεί σ’ έναν αγώνα δρόμου για να διεκπεραιώσουν, μέσω του Κοινοβουλίου, όσο το δυνατόν περισσότερες εκκρεμότητες. Εκκρεμότητες, που συχνά δεν πληρούν ούτε στοιχειωδώς το κριτήριο της διαφάνειας και της εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος. Μία προσεκτική ματιά στη «βιομηχανία» των τροπολογιών της τελευταίας στιγμής καταδεικνύει ότι σε μεγάλο βαθμό είναι τέκνο της διαπλοκής. Στήθηκε για να εξυπηρετήσει όχι τους παραδοσιακούς «ημετέρους», την κομματική πελατεία, αλλά τη σύγχρονη αποπολιτικοποιημένη εκδοχή των «ημετέρων», αυτό που εύστοχα αποκλήθηκε «κοινωνία των κολλητών».
Οπως ήδη αναφέραμε, πέρα από το περιεχόμενο υπάρχει και η παράμετρος των διαδικαστικών μεθοδεύσεων. H πολιτική δεοντολογία επιβάλλει κάθε νομοθετική πρωτοβουλία να ανακοινώνεται εγκαίρως και να εξηγούνται αναλυτικά η σκοπιμότητα, αλλά και οι παρενέργειές της. Γιατί πάντα υπάρχουν τέτοιες. Οι πρωταγωνιστές δεν έκαναν τον κόπο. O σχεδόν λαθραίος τρόπος με τον οποίο προωθούνται προς ψήφιση αμφιλεγόμενες τροπολογίες είναι ενδεικτικός και των προθέσεων και των κινήτρων.
Ανεξαρτήτως αυτών, το αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι η απερχόμενη -όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- εξουσία αντιμετωπίζει κρίσιμα θέματα πολιτικής δεοντολογίας σαν ενοχλητικές λεπτομέρειες. Οι πρακτικές αυτές, όμως, συνιστούν περαιτέρω έκπτωση των πολιτικών μας ηθών και κατ’ αυτόν τον τρόπο υπονομεύουν τη λειτουργία του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος. Είναι κι αυτή μία αλάνθαστη ένδειξη του εκρηκτικού μείγματος καθεστωτικής αλαζονείας και ιδιοτέλειας, που σφράγισε τον βίο και την πολιτεία της κυβέρνησης Σημίτη.
Η τροπολογία για το άλλοτε ξενοδοχείο στην Εκάλη έχει τη δική της ξεχωριστή σημασία. Δεν ανήκει στην κατηγορία της υπόθεσης του «Πόρτο Καρράς», όπου στο διαβλητό παιχνίδι πρωταγωνίστησαν ένας υφυπουργός και κάποιοι βουλευτές. Την επίμαχη τροπολογία για το «Εντελβάις» υπογράφουν όλα σχεδόν τα πρωτοκλασάτα κυβερνητικά στελέχη, μη εξαιρουμένου του -άσχετου με το αντικείμενο- υπουργού Εξωτερικών και αυριανού προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Η «K» δεν προτίθεται να αποδυθεί σε ανίχνευση προθέσεων, αλλά δεν μπορεί να παρακάμψει τη σημασία της δημοσιογραφικής αποκάλυψης του «Ριζοσπάστη». Στο σημείο όπου έχουν φθάσει τα πράγματα και με δεδομένη την εξυγιαντική επαγγελία του κ. Γιώργου Παπανδρέου, είναι πολιτικά ενδιαφέρον αλλά και θεσμικά επιβεβλημένο να δοθούν επαρκείς εξηγήσεις. Διαφορετικά, η περιβόητη «γκρίζα σκιά» θα συνοδεύει το φιλόδοξο εγχείρημα της επαναθεμελίωσης του ΠΑΣΟΚ ή αλλιώς της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης».